29/03/2024

Το τρίγωνο ΗΠΑ Ουκρανίας και Ελλάδας και ο ρόλος της Γαλλίας

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*
Ιστορικός- Διεθνολόγος

Πρόσθετη οικονομική στήριξη 700 εκ. δολαρίων θα στείλουν οι ΗΠΑ στην Ουκρανία. Αυτό δήλωσε ο Αμερικανός ΥπΕξ, Άντονι Μπλίνκεν, ο οποίος συνοδευόμενος από τον Αμερικανό ΥπΑμ, Λόιντ Όστιν, επισκέφτηκε την Κυριακή το Κίεβο για συνάντηση με τον Ζελένσκι. Επίσης, ανέφερε ότι με καλό οπλισμό η Ουκρανία μπορεί να κερδίσει τον Πόλεμο. Αξιολογώντας την επίσκεψη της αμερικανικής αντιπροσωπείας στο ουκρανικό κράτος οφείλουμε να σταθούμε σε κάποια κύρια σημεία :

  1. Η συνάντηση των δύο αντιπροσωπειών έγινε την ημέρα που διεξαγόταν ο β’ γύρος των προεδρικών εκλογών στην ηγετική δύναμη της ΕΕ, τη Γαλλία… Αυτή η κίνηση είτε αποτελεί ένα επικοινωνιακό λάθος της αμερικανικής πλευράς, για να επισκιάσει την εκλογική διαδικασία σε μία χώρα που φέρει σημειακό αποτύπωμα όχι μόνο στη Διεθνή Διπλωματία, αλλά είναι η κεντρομόλος δύναμη του ενωσιακού οικοδομήματος είτε αποδεικνύει ότι η Κυβέρνηση Μπάιντεν, μετά μάλιστα την AUKUS ή με αφορμή την AUKUS, κινείται σε μία Διπλωματία της ανατολικής περιφέρειας με ακραιφνή «αγγλοσαξωνικό» προσανατολισμό, θεωρώντας απλά την ΕΕ το δεκανίκι της πολιτικής του.

Βλέπουμε ότι ο Μπάιντεν κινείται στα χνάρια του Αϊζενχάουερ, όταν ο τελευταίος μετά το 1956 και έχοντας απέναντί του έναν Ντε Γκωλ προσέδεσε στο άρμα των ΗΠΑ μία Μ. Βρετανία που μέχρι τότε η αμερικανική Διπλωματία την έβλεπε από παροιμιώδη διπλωματική απόσταση εξαιτίας της αποικιοκρατικής της αντίληψης που είχε διαμορφωθεί ιστορικά σε συγκεκριμένα πλαίσια. Όταν ο τότε Γάλλος Πρόεδρος κινήθηκε στο πλαίσιο ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έπρεπε να είναι τελείως ανεξάρτητο από την πολιτική των Αμερικανών, ο Αϊζενχάουερ χρησιμοποίησε τη Μεγάλη Βρετανία στη διαμόρφωση μίας συγκεκριμένης Διπλωματίας (με μέσο το ΝΑΤΟ και την περίοδο όπου ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν στο ζενίθ) με συνέπεια σταδιακά η “ρήξη” ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γαλλία να επιφέρει την αποχώρηση τού γαλλικού κράτους από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (ανεξάρτητα αν στο προεδρικό θώκο των ΗΠΑ ήταν ο Τζόνσον, όταν το 1966 η Γαλλία αποχώρησε από τη Βορειοατλαντική Συμμαχία). Όμως ξαναβλέπουμε ότι ο «αγγλοσαξωνικός άξονας» διπλωματικά αρχίζει να “ξαναδουλεύει” με ταχύτατους ρυθμούς, με παρόμοιο τρόπο και σε παρόμοια κατάσταση.

Και φυσικά κάθε άλλο παρά όλο αυτό είναι προς το συμφέρον του Ελληνισμού, αν συσχετίσουμε τις ιστορικές περιόδους ως προς το Κυπριακό, ανατρέχοντας και διαβάζοντας τα γεγονότα για το Νησί του Ελληνισμού και την στάση των Αμερικανών πώς ξεκίνησε από το 1950 και πώς τελικά (μετά τον “αγγλοσαξωνικό άξονα”, μετά το 1956) διαμορφώθηκε.

Φαίνεται ότι ο Μπάιντεν αντιμετωπίζει τον Μακρόν ως τον νέο Ντε Γκωλ για την αμερικανική πολιτική και Διπλωματία (με επίκεντρο τον ενωσιακό Θεσμό).

  1. Παρά το γεγονός ότι οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές και εννοούμε τις ΗΠΑ και τη Ρωσία φαίνονται ανυποχώρητες, ρίχνοντας με τις δηλώσεις τους λάδι στη φωτιά, ωστόσο τόσο η επίσκεψη της αμερικανικής αντιπροσωπείας δηλώνοντας ότι γίνεται προσπάθεια να επαναλειτουργήσει η Αμερικανική Πρεσβεία στο Κίεβο με νέο Πρέσβη όσο και η – αν και προσωρινή-κατάπαυση του πυρός από μέρους του ρωσικού Κράτους για την αποχώρηση των αμάχων από το εργοστάσιο Αζοφσταλ (και μάλιστα όταν η Ρωσία παρά το γεγονός του Πάσχα δεν έδειξε καμία προθυμία να τερματίσει τους βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια των άγιων ημερών των Ορθοδόξων) αποδεικνύουν ότι σταδιακά πηγαίνουμε σε τερματισμό αυτού του πολέμου.
  2. Οι νέες συμμαχίες τώρα θα διαμορφωθούν, μετά τη λήξη του πολέμου… Η αποστολή συγχαρητήριων μηνυμάτων στο Μακρόν τόσο του Ρώσου Προέδρου όσο και του Κινέζου ούτε πρέπει να υποβαθμιστούν από άποψη «ανάγνωσης» ούτε να θεωρηθούν στα πλαίσια μίας διπλωματικής αβρότητας εν μέσω μάλιστα πολέμου. Διαβάζοντας τις συγχαρητήριες επιστολές των δύο ανδρών προς το Γάλλο Πρόεδρο κάθε άλλο παρά τυπικές είναι.

Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ανήκουν στη δυτική περιφέρεια. Ωστόσο η Κύπρος μέχρι τώρα δεν είχε την ανάλογη υποστήριξη με αυτή που επιδεικνύεται όλο αυτό το διάστημα των δυόμιση μηνών από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία από ΕΕ και ΗΠΑ. Και κάθε άλλο παρά οφείλουμε για την επιβίωσή μας ως Ελληνισμός να επιδεικνύουμε μία ηττοπάθεια, βαυκαλιζόμενοι εκτός των άλλων στο ρόλο της Τουρκίας. Η Τουρκία έχει συγκεκριμένη θέση, ωστόσο η ενίσχυση της θέσης της γίνεται από τον τρόπο που εμείς ως Ελλάδα την αντιμετωπίζουμε.

Οφείλουμε και μετά την επανεκλογή Μακρόν να επενδύσουμε ακόμα περισσότερο στις σχέσεις μας με το γαλλικό Κράτος. Ο σφιχτός εναγκαλισμός μας με τις ΗΠΑ είναι πολύ πιθανό να αποτελεί και μία από τις παραμέτρους που ανάγκασαν την Total να αποχωρήσει από την έρευνα υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης (αν φυσικά ισχύει ότι η γαλλική εταιρεία έχει αποφασίσει να αποχωρήσει).

Γιατί ναι μεν ο Γάλλος Πρόεδρος είχε εξαγγείλει προεκλογικά την αξιοποίηση και άλλων μορφών ενέργειας από το ενωσιακό περιβάλλον, ώστε σταδιακά να ελαχιστοποιηθεί η χρήση των υδρογονανθράκων, όμως κάθε άλλο πρέπει όλο αυτό να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την αποχώρηση της Total, όταν

α. αυτήν την στιγμή κατασκευαζεται στην Αλεξανδρούπολη ένας ακόμα τερματικός σταθμός LNG,

β. ο Έλληνας πρωθυπουργος την περασμένη εβδομάδα επισκεπτόμενος τη Ρεβυθούσα ουσιαστικά έδειξε την εμπιστοσύνη του στα έργα φυσικού αερίου,

γ. η Total βρίσκεται στα οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ,

δ. Υφ.Εξ. σε θέματα ενέργειας για το αμερικανικό Κράτος αναλαμβάνει ο πρώην Αμερικανός Πρέσβης στην Ελλάδα, κ. Πάιατ, αποδεικνυοντας επί της ουσίας ότι οι ΗΠΑ επικεντρωνονται στα ενεργειακά της ΝΑ Μεσογείου.

 

Μετά από όλα αυτά, ήταν και είναι δυνατόν οι Γάλλοι να πούνε, ότι θέλουμε να φύγουμε από το ενεργειακό παιχνίδι που παίζεται στην αυλή μας, αν εμείς ως χώρα δεν δείχναμε σαφή προτίμηση στον αμερικανικό παράγοντα;

Η Ελλάδα, επειδή έχει και ένα Κυπριακό να «τρέχει», αλλά φυσικά και την προκλητικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο, οφείλει να επενδύσει στο γαλλικό παράγοντα. Μία Γαλλία ισχυρή στην Ευρώπη και ως εκ τούτου στην Ένωση, δίνει ελπίδες ότι τα ελληνοκυπριακά θέματα θα είναι ψηλά στην ατζέντα.

Ωστόσο κάθε άλλο παρά με τη θέση αυτή που εκφράζω, εννοείται, ότι σε καιρό κινδύνου οι σύμμαχοι και εταίροι θα πολεμήσουν για εμάς. Ο καθείς πολεμά για τον εαυτό του, και αποδείχτηκε με την Ουκρανία. Εμείς οφείλουμε ως Κράτος να επενδυουμε με κάθε τρόπο στην ενίσχυση των εθνικών μας ΕΔ, γιατί μόνο αυτές διασφαλίζουν την εθνική μας επιβίωση!!!

Όμως μία ισχυρή Συμμαχία στην Ευρώπη με τη Γαλλία ηγετική φυσιογνωμία σε αυτήν, είναι ένα αναμφισβήτητο πλεονέκτημα για Ελλάδα και Κύπρο. Και δεν χρειάζεται διαρκώς να επαναλαμβάνουμε ότι η ΕΕ οφείλει να κάνει διαρθρωτικές αλλαγές.

 

 

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)

 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024