“Πατρίδα μ αραεύω σε”
της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*
Ιστορικός- Διεθνολόγος
Η 19η Μαΐου για όλους εμάς που έχουμε καταγωγή από τον Πόντο, αλλά και για κάθε Έλληνα που σέβεται την Ιστορία του Ελληνισμού είναι ημέρα μνήμης.
Τη 19η Μαΐου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, ξεκινώντας την τρίτη πράξη του ελληνικού δράματος που είχε ξεκινήσει ήδη από τα τέλη του 19ου αι. ωστόσο πιο μεθοδικά μετά το 1908 με την οργάνωση του εθνικιστικού κόμματος των επονομαζόμενων Νεότουρκων, «Ένωση και Πρόοδος»
Μέλη του Κινήματος ήταν μουσουλμάνοι πολιτικοί, στρατιωτικοί και διανοούμενοι του οθωμανικού κράτους που ζούσαν στα ευρωπαϊκά εδάφη της υπό κατάρρευσης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οι οποίοι αντιστρατεύονταν την πολιτική του Σουλτάνου, έχοντας στόχο τη διαμόρφωση μίας νέας κρατικής οντότητας, η οποία θα στηριζόταν σε στοιχεία ακραιφνώς θρησκευτικά, μια και ως γνωστόν αυτό που ονομάζεται τουρκική, εθνική ταυτότητα κάθε άλλο παρά φέρει εθνοτικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι συμπίλημα πολυφυλετισμού. Οπότε αποδεικνύεται, ότι κάθε άλλο παρά η εξόντωση των ελληνικών πληθυσμών ήταν επιγέννημα του Κεμάλ, απλά ο Κεμάλ οργάνωσε με πιο μεθοδευμένο τρόπο την πλήρη εξόντωσή τους, η αρχή της οποίας σχεδιάστηκε από τους Νεότουρκους διανοούμενους, στο Κίνημα των οποίων εντάχθηκε ο ηγέτης του μετέπειτα νέου, τουρκικού κράτους, όταν υπηρετούσε ως στρατιωτικός στη Θεσσαλονίκη.
Οπότε, στη βάση των ανωτέρω καταρρίπτεται ένα από τα επιχειρήματα που κατά καιρούς προβάλλουν οι Τούρκοι, πολιτικοί και ιστορικοί, ότι οι δηωσεις ήταν μέσα στα πλαίσια της ένοπλης σύγκρουσης.Ο αφανισμός των Ελλήνων της μικρασιατικής γης, και εν προκειμένω των Ελλήνων που ζούσαν στον Πόντο, ήταν μία μεθοδευμένη ενέργεια που είχε σχεδιαστεί και υλοποιούνταν σταδιακά από την εθνικιστική ελίτ του οθωμανικού κράτους, δηλαδή του Νεότουρκους πολιτικούς, στρατιωτικούς και διανοούμενους και που οι θηριωδίες απλά -στον υπέρτατο βαθμό- εκτελέστηκαν από άτακτα στίφη.
Η 19η Μαΐου 1919 είναι μόνο το χρονικό ορόσημο για τον προσδιορισμό της Γενοκτονίας μας σε διεθνές νομικό και ιστορικό επίπεδο. Γιατί για όλους εμάς τους Πόντιους υπάρχει η Μνήμη για την Πατρίδα μας. Έτσι εμείς αποκαλούμε τον Πόντο και τί άραγε σημαίνει ιστορική μνήμη για εμάς με ποντιακή καταγωγή;
Ιστορική μνήμη είναι όταν οι Μιλήσιοι από τον 8ο αι. πΧ -6ο αι.πΧ ίδρυσαν τις ελληνικές πόλεις του Πόντου, όπως ο Ξενοφώντας τις αναφέρει μία προς μία στην Κύρου Ανάβασις. Σινώπη (η μήτρα όλων των ποντιακών πόλεων), Τραπεζούντα, Κοτύωρα, Κερασούντα, Αμισός. Ένας ολόκληρος, δεύτερος ελληνικός πολιτισμός είχε δημιουργηθεί στα εδάφη του Πόντου και μία ολόκληρη Αυτοκρατορία επί βυζαντινών χρόνων, αυτής της Τραπεζούντας που άφησε τα χνάρια της στον τότε γνωστό Κόσμο.
Ο Πόντος, ο Ελληνικός Πόντος ήκμασε, παρήκμασε, αλλά ποτέ δεν πέθανε, ακόμα κι αν οι Έλληνες εκδιώχθηκαν από τα πατρογονικά εδάφη τους με τον πιο βίαιο τρόπο, με τελική πράξη του δράματος το 1922.
Και ο Ελληνικός Πόντος δεν έχει πεθάνει παρά τα 353.000 θύματα της Γενοκτονίας, γιατί αυτήν την στιγμή στα εδάφη των Ελλήνων ζούνε οι λεγόμενοι Κρυπτοχριστιανοί. Ελληνικοί συνειδησιακά χριστιανικοί πληθυσμοί που ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ και μόνο εκτουρκίστηκαν. Όλοι αυτοί οι Έλληνες θα είναι το μόνιμο αγκάθι της Τουρκίας και η ελπίδα όλων των Ελλήνων Ποντίων απανταχού της γης για τα εδάφη μας, που αφήσαμε, αλλά δεν τα εγκαταλείψαμε. Γιατί οι Έλληνες αυτοί είναι το ελπιδοφόρο κομμάτι της ψυχής και της σκέψης μας, όλων εμάς των Ποντίων.
“Πατρίδα μ αραεύω σε”
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
