Ο υβριδικός πόλεμος της Τουρκίας
της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*
Ιστορικός- Διεθνολόγος
Όσο και να θέλει με επαναδιατυπώσεις δηλώσεων η ΕΕ (το ίδιο και το State Department) να δείξει ότι δεν κρατά ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, δεν μπορούμε ως Κράτος να χώνουμε κάτω από το χαλί τέτοιες δηλώσεις που αν μη τι άλλο προκαλούν την ελληνική Κοινή Γνώμη.
Γιατί επί της ουσίας χάνει οποιαδήποτε αξία και οποιοδήποτε ερμηνευτικό αποτύπωμα η παρουσία της Ελλάδας σε εκδηλώσεις, παρόμοιας υπόστασης με αυτήν της ομιλίας του Έλληνα πρωθυπουργού στο αμερικανικό Κογκρέσο. Καθώς μετά ισχύει η παροιμία «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι».
Είναι γεγονός, ότι η Ελλάδα άφησε πολλές ευκαιρίες να φύγουν, ιδίως από το 1996 και μέχρι το 2004 όσον αφορά την κατοχύρωση των δικαιωμάτων της που το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο τής έδινε (και της δίνει) ερείσματα να το πράξει. Πριν το 1996, η Ελλάδα αισθανόταν πολύ δυνατή σε σχέση με την Τουρκία και το αποτύπωμα που είχε η δεύτερη σε διπλωματικό-πολιτικό επίπεδο. Μετά το 1996 δυστυχώς είχαμε μία κυβέρνηση που κομψά τελείως, αν και κάθε άλλο παρά είναι αυτή η έκφραση που χαρακτηρίζει την τότε Κυβέρνηση του τόπου, θα την χαρακτηρίσω ως Κυβέρνηση μοιρολατρίας, προκρίνοντας το μοντέλο της εξισορρόπησης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτά τα έχουμε πει πολλές φορές, τα λέμε σχεδόν καθημερινά, και φυσικά τα έχουν αναλύσει πολύ πιο έμπειροι επιστημονικά από εμένα.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Φυσικά, η δήλωση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών, κ.Νίκου Δένδια, ότι «η Ελλάδα θα αποφασίσει πότε θα κλιμακώσει την κατάσταση, και όχι η Τουρκία» έχει μία βάση. Και αλίμονο αν η Τουρκία σέρνει μια χώρα, όπως η Ελλάδα σε μια κατάσταση που ενισχύει ή επιδιώκει να ενισχύσει την προπαγάνδα της σε εσωτερικό επίπεδο.
Όμως δεν μπορεί και οφείλουμε για την αξιοπρέπεια της Πατρίδας μας να σταματήσουμε, να αντιμετωπίζεται το γειτονικό Κράτος από τη Διεθνή Διπλωματία (καθώς μάλλον αυτό την βολεύει για επικοινωνιακούς λόγους των ίσων αποστάσεων) ως ο γραφικός πλέον, ταραξίας που μονίμως μιλάει, αλλά δεν δαγκώνει.
Και φυσικά η Τουρκία δεν δαγκώνει και δεν τολμάει να δαγκώσει, γιατί αναμφισβήτητα φοβάται τις ελληνικές ΕΔ, γνωρίζοντας ότι σε μία ξαφνική «κρίση» θα το χαρακτηρίσω κομψά (κάτι που είπαμε και προ ημερών) το κέρδος που θα αποκομίσει θα είναι απειροελάχιστο σε σχέση με τη ζημιά που θα υποστεί σε στρατιωτικό, αλλά και διπλωματικό επίπεδο (θα πρέπει να πούμε), γιατί θα είναι, ίσως η μόνη στιγμή, που οι σύμμαχοι και εταίροι μας δεν θα μπορούν να συνεχίσουν σε μια εθελοτυφλία που μας έχουν συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Οι τελευταίες ωστόσο δηλώσεις του Ερντογάν δεν μπορούν από την ελληνική πλευρά να αντιμετωπιστούν ως γραφικές, παρόλο που είναι γνωστό, ότι ο Τούρκος πρόεδρος θα αναγκαστεί να κάνει σε σύντομο χρονικό διάστημα ανακυβίστηση, επειδή η Αμερική θα του το επιβάλλει.
Η χώρα μας δυστυχώς σε επικοινωνιακό επίπεδο δεν αναλογίζεται (εδώ και δυόμιση δεκαετίες συμβαίνει αυτό) τον αντίκτυπο που έχει όλη αυτή η ηττοπάθεια στον ελληνικό λαό, στην Κοινή Γνώμη. Όσο σκληρή και να ακούγεται η λέξη ηττοπάθεια, ακόμα κι αν οι χαμηλοί τόνοι έχουν υιοθετηθεί ως στοιχείο ενδεχομένως μίας κατά κάποιο τρόπο απόδειξης σιγουριάς του αποτυπώματος ως χώρα που έχουμε στο Διεθνές Σύστημα.
Και καθώς το Κράτος μας έχει διαμορφώσει πολλά σύνδρομα, εσκεμμένα φυσικά, ως προς τη διάσταση της έννοιας στρατιωτικός, χωρίς ως εκ τούτου δυστυχώς οι Έλληνες πολίτες και κυρίως οι νεαρότερες ηλικίες να έχουν τη σωστή γνώση για τη διάσταση των ΕΔ, είναι επόμενο όταν γίνονται αγορές αμυντικού εξοπλισμού, και βλέποντας όλη αυτήν την πολιτική ηττοπάθεια απέναντι στην απαράδεκτη προκλητικότητα της Τουρκίας, να αναρωτιούνται προς τι όλοι αυτοί οι εξοπλισμοί, ενώ συγχρόνως ο εχθρός εντός των Τειχών και δεν αναφέρομαι σε κόμματα ή πρόσωπα συγκεκριμένα, να επενδύει, ενισχύοντας ουσιαστικά τον τουρκικό αναθεωρητισμό, σε δηλώσεις του τύπου « η Άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός» και «η Ελλάδα χρειάζεται ΜΕΘ κι όχι αεροπλάνα και καράβια».
Και φυσικά επειδή έχουμε πάψει να έχουμε πατριωτική Παιδεία, που να αναδεικνύει το πολιτισμικό μας απόθεμα, δεν μπορεί ο Νεοέλληνας να καταλάβει ότι την Ουκρανία δεν την έσωσαν οι ΜΕΘ.
Η Ελλάδα, εν ολίγοις, οφείλει να επενδύσει στο επικοινωνιακό κομμάτι που αφορά το λαό της. Οφείλει όχι μόνο να επιδεικνύει ψυχραιμία που καλά πράττει και την επιδεικνύει, αλλά ταυτόχρονα είναι αναγκαίο, να καταδείξει, και κυρίως σε έναν απογοητευμένο λαό, ότι είναι αποφασισμένη να αντιδράσει. Και δυστυχώς κάθε άλλο παρά τα στομφώδη λόγια και οι δημόσιες καταγγελίες σε fora και ΜΜΕ το επιτυγχάνουν. Είναι φυσικά μία σημαντική πτυχή, αλλά πλέον όχι η πιο δοκιμή στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα με τη γειτονική χώρα.
Και εννοείται δεν εννοώ τη σύγκρουση, αλλά φυσικά ως φαίνεται μόνο έτσι θα καταλάβουν οι απέναντι μια και καλή τι σημαίνει Ελλάδα. Αλλά η χώρα μας οφείλει να ξαναμπεί επιθετικά στον υβριδικό πόλεμο που της έχει ξεκινήσει η Τουρκία, και δεν πρέπει να φοβόμαστε τις λέξεις, γιατί πολύ απλά όλο αυτό με τις συνεχείς παραβιάσεις, με τον πόλεμο δηλώσεων, με την απαράδεκτη επίθεση στο πρόσωπο του Έλληνα πρωθυπουργού, είναι ένας υβριδικός πόλεμος, γιατί έχει καμφθεί η εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού στην ηγεσία του τόπου. Όχι μόνο στην Κυβέρνηση που αυτή φέρει και το μεγαλύτερο βάρος, αλλά σε όλο το πολιτικό σύστημα.
Η χώρα μας πρέπει να ξαναδεί την υπόστασή της με το μεθοδικό τρόπο που κινήθηκε το Μάρτιο του 2020, όταν ενεργοποίησε άρθρα των Καταστατικών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η Ελλάδα οφείλει σε κάθε προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας να χρησιμοποιεί το δικαίωμα της αρνησικυρίας, όταν οι σύμμαχοι και εταίροι μας, προσπαθώντας να την καλοπιάσουν, δίνοντάς της ό,τι ζητά, να βρίσκουν το τείχος της χώρας μας.
Και επιτέλους, αφού οι πολιτικές ηγεσίες μας δεν έχουν τη διάθεση να σπάσουν αυγά, ας εκχωρήσουν συνταγματικά την αυτενέργεια στον εκάστοτε Α/ΓΕΕΘΑ να χειρίζεται την οποιαδήποτε πρόκληση, όπως μόνο οι ΕΔ γνωρίζουν. Ο τελευταίος αξιωματικός, ο πιο βαθιά κομματικοποιημένος, ο πρώτος πολιτικός και απλός πολίτης σε ζητήματα της Πατρίδας και του εθνικού συμφέροντος. Και μόνο που οι απέναντι θα γνωρίζουν ότι η δικαιοδοσία στην αντίδραση είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη στα χέρια του εκάστοτε Έλληνα Α/ΓΕΕΘΑ, δεν θα τολμούν ούτε στα 3νμ από τις ακτές τους που τους παρέχει η Συνθήκη της Λωζάννης, να βγουν. Όχι να κάνουν εναέριες παραβιάσεις.
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
