Υπόθεση Καλίνινγκραντ
Γράφει ο ιστορικός Παναγιώτης Γέροντας
Δεν έχει γίνει κατανοητό αλλά ο κόσμος βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί. Οι διεθνείς δρώντες θα έπρεπε να προσπαθούν να λύνουν τις κρίσεις και όχι να αντιδρούν υπαρξιακά.
Όπως είχα προβλέψει:
α) ότι η Ρωσία όντως θα επιτεθεί στην Ουκρανία
β) ότι θα αποτύγχανε να πάρει το Κίεβο – σπανίως οι μεγαλεπήβολοι (high-end) ΑΝΣΚ επιτυγχάνονται – έτσι και
γ) έχω τονίσει το πασίδηλο του αδιεξόδου στην ανατολική Ουκρανία.
Η διατήρηση της ενεργούς κρίσης – επίσης έχω πει ότι αυτός ο πόλεμος θα έχει πολλές φάσεις- στην Ουκρανία είναι βέβαιο ότι δημιουργεί αναταράξεις στο διεθνές σύστημα που θα οδηγήσουν σε νέες συγκρούσεις. Δεν είναι λύση για τη Δύση μια νέα σύγκρουση στο Καλίνινγκραντ, επειδή αποφεύγεται μια απευθείας σύγκρουση στην Ουκρανία λόγω των πυρηνικών που διαθέτει η Ρωσία. Αφού λοιπόν κάνεις damage control στην μία περίπτωση αφήνοντας όμως Ουκρανούς να πεθαίνουν, γιατί δεν κάνεις το ίδιο στο Καλίνινγκραντ συγκρατώντας τις όποιες τυχόν δυνάμεις επιδιώκουν την όξυνση της κατάστασης; Είναι ασφαλώς επικίνδυνο η Λιθουανία να εμποδίζει σιδηροδρομική μεταφορά εμπορευμάτων προς τον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ.
Αυτό το οποίο θέλω να πω εδώ είναι ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος οι χώρες της Βαλτικής και της Κεντρικής Ευρώπης να παρασύρουν την Δύση σε μια παγκόσμια αναμέτρηση με ανυπολόγιστες συνέπειες. Το έλλειμμα ασφαλείας που νιώθουν οι χώρες αυτές είναι απολύτως κατανοητό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να επιτρέψουμε – και να επιταχύνουμε- την ολοκληρωτική κατάρρευση της διπλωματίας! Ό, τι κίνδυνος υπάρχει από μια τυχόν δυτική επέμβαση στην ανατολική Ουκρανία, ο ίδιος κίνδυνος (στατιστικά πολύ πιο πιθανός) υπάρχει και στην υπόθεση Καλίνινγκραντ.
Αυτά δυστυχώς συμβαίνουν με την επικράτηση της ιδεολογίας επί της λογικής και είναι πραγματικά αξιοπερίεργο ότι την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, οι ηγέτες επεδείκνυαν μεγαλύτερη ικανότητα στο να λύνουν κρίσεις από σήμερα που υποτίθεται ότι το αντίπαλο οικονομικό μοντέλο δεν υπάρχει πια. Δυστυχώς, οι ηγέτες των δύο Υπερδυνάμεων – ΗΠΑ και Ρωσία – βλέπουν την όλη κατάσταση ως μία revanche και, το χειρότερο, ως ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος κατά το οποίο η επικράτηση του ενός συνεπάγεται την ολοκληρωτική καταστροφή του άλλου.
Διαβάστε επίσης: Η κατάσταση στην ανατολική Ουκρανία υπό το πρίσμα του ρεαλισμού
About Post Author
