Η ένοχη Τουρκία και η τυφλή Διεθνής Κοινότητα

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*

Ιστορικός- Διεθνολόγος   

Η Διεθνής Κοινότητα δεν έχει καταλάβει, ή πιο σωστά τί άλλο πρέπει να πράξει η Τουρκία, ώστε να κατανοήσει ότι το γειτονικό μας Κράτος έχει όχι μόνο απομακρυνθεί, αλλά έχει εγκαταλείψει τη «Διεθνή Ευνομία», όταν δε συμμορφώνεται και δεν εκτελεί τις αποφάσεις των Διεθνών Δικαιικών Οργάνων; Η γειτονική μας χώρα ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν, αλλά όχι στο σύμπαν του Διεθνούς Συστήματος, όπως έχει διαμορφωθεί για τα Κράτη μετά το 1945.

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε κάτι, αν και το έχουμε ξαναπεί, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις. Η ΕΕ είναι ένας Θεσμός που ένα από τα όργανά του για να ασκεί διοίκηση στα κράτη -μέλη της είναι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν έχει καμία σχέση και δεν πρέπει να το συγχέουμε με το Συμβούλιο της Ευρώπης που είναι ένας Θεσμός, όπως η ΕΕ. Το Συμβούλιο της Ευρώπης μέλος έχει την Τουρκία και μέχρι πρόσφατα (και εννοούμε το Μάρτιο που μας πέρασε, καθώς πάφθηκε με τελεσίδικη απόφαση) τη Ρωσία (που μέχρι το Σεπτέμβριο έχει μία περίοδο έξι μηνών από τη συγκεκριμένη απόφαση για την πλήρη αποπομπή από το Θεσμό).

Ο Ομ.Καθηγητής της Νομικής Σχολής ΑΠΘ και πρώην Δικαστής στο ΕΔΔΑ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, πιο γνωστό με το αρτικόλεξο ΕΔΔΑ), κ. Πέτρος Στάγκος έχει γράψει σχετικό άρθρο για την ερμηνεία της Απόφασης να αποπεμφθεί η Ρωσία από το Συμβούλιο της Ευρώπης και πώς θα λειτουργήσει το δικαιικό περιβάλλον της μετά την αποπομπή αυτή, αλλά και σε ποιο βαθμό θα εκτελέσει τις ήδη ακυρωτικές αποφάσεις εναντίον της. Το συγκεκριμένο άρθρο υφίσταται στο διαδίκτυο για όποιον ενδιαφέρεται, γιατί δίνει έναν προσανατολισμό για την επόμενη ημέρα, μίας χώρας που εκπίπτει του Θεσμού του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Από εκεί και πέρα, αυτά που αρχικά οφείλουμε να σημειώσουμε, για να κατανοήσουμε πόσο στραβά, θα μου επιτραπεί η έκφραση, αρμενίζει η Διεθνής Κοινότητα, εφαρμόζοντας το Δίκαιο και το Νόμο με δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι δύο τινά και πρέπει το δίχως άλλο να επανεκκινηθεί άμεσα ως θεσμικό περιβάλλον, γιατί η Τουρκία κινείται στο δικό της δρόμο, ένα δρόμο επικίνδυνο όχι μόνο για τον Ελληνισμό, αλλά για το ίδιο το Διεθνές Σύστημα και τη Διεθνή Δικαιική Κοινότητα, παραβιάζοντάς τα κατάφορα, καθώς διαμορφώνει ένα δικό της Δίκαιο, μία δική της «νομική τάξη» που κάθε άλλο παρά είναι έννομη:

α. το 1969, η Ελλάδα λόγω της πραξικοπηματικής Κυβέρνησης είχε αποπεμφθεί από κράτος – μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης, όμως το 1974 που η Τουρκία εισέβαλε σε ένα κυρίαρχο κράτος, και εννοούμε την Κύπρο, υπήρξε σιγήν ιχθύος. Και για να μην υφίστανται παρεξηγήσεις, φυσικά και η Ελλάδα έπρεπε να υποστεί κυρώσεις, ωστόσο οι ίδιες κυρώσεις έπρεπε να επιβληθούν στην κατοχική Τουρκία. Δυστυχώς, το Δίκαιο στις δύο αυτές περιπτώσεις μεταφράστηκε με έναν αξιακό κώδικα που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στην πραγματική υπόσταση του Νόμου με όργανά του, τους Θεσμούς.

β. πρώτα, τον περασμένο Μάρτιο ( και πιο συγκεκριμένα στις 16 Μαρτίου), αποφάσισε η Ρωσία να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης και μία σχεδόν εβδομάδα μετά βγήκε η απόφαση από το Συμβούλιο της Ευρώπης (και πιο συγκεκριμένα στις 23 Μαρτίου) για την αποπομπή του Κράτους από το Θεσμό. Δηλαδή αν το ίδιο το ρωσικό κράτος δεν επέλεγε το δρόμο της διαγραφής του, ο Θεσμός θα συνέχιζε να το έχει στους κόλπους του;

Φυσικά, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η αποπομπή αυτή κάθε άλλο παρά είναι επωφελής για τον ίδιο το ρωσικό λαό γιατί στερείται το δικαίωμα προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όμως και στο σημείο αυτό οφείλει να ενσκήψει η Διεθνής Δικαιική Κοινότητα και να προσαρμόσει ή να αναπροσαρμόσει τα όργανα των Θεσμών της, ώστε οι λαοί να μην χάνουν το δικαίωμα προάσπισης των συμφερόντων τους, παρά τις Κυβερνήσεις που τους διοικούν. Αυτήν την στιγμή, υφίσταται μία προσωρινή απόφαση από το Δικαστήριο του Στρασβούργου (ΕΔΔΑ) για συνέχιση της προσφυγής του ρωσικού λαού εναντίον της κυβέρνησής του μέχρι το Σεπτέμβριο, όμως η απόφαση αυτή αν και σώζει το κύρος της Δικαιοσύνης, δεν αποτελεί πανάκεια, γιατί η επόμενη ημέρα είναι η δύσκολη. Μήπως κάποια θεσμικά όργανα πρέπει πλήρως να αυτονομηθούν από κάποιους Θεσμούς και να λειτουργούν, όπως τα Διεθνή Ειδικά Ποινικά Δικαστήρια;

Όμως όλα τα παραπάνω οφείλουν να μας προβληματίσουν και ως Ελλάδα, αλλά και την ίδια τη Διεθνή Κοινότητα. Πριν μία εβδομάδα βγήκε μία απόφαση από το Συμβούλιο της Ευρώπης, όπως εκκωφαντικά αναφέρουν οι νομικοί κύκλοι ως κόλαφο, εναντίον της Τουρκίας, επειδή δεν εφαρμόζει την απόφαση του ΕΔΔΑ για την αποφυλάκιση του Καβάλα. Μάλιστα, υπάρχει και το ενδεχόμενο, αν το τουρκικό κράτος παρά την επιπλέον διορία που του δόθηκε, δεν συνετιστεί με την απόφαση, είτε θα χάσει το δικαίωμα ψήφου στο Θεσμό είτε θα αποπεμφθεί από το Θεσμό.

Και εδώ υπάρχουν δύο ερωτήματα: Το πρώτο είναι, ο Καβάλα είναι άνθρωπος, τα θύματα του 1974 στην Κύπρο τι ήταν ή τι είναι οι Κούρδοι, οι Σύριοι, οι Λίβυοι κτλ; Και το δεύτερο ερώτημα είναι, όταν ένα Κράτος έχει βιάσει το λαό του, η Διεθνής Κοινότητα τι παραπάνω περιμένει, ώστε να εφαρμόσει τη Δικαιοσύνη;

Η Διεθνής Κοινότητα είναι συνένοχη με την Τουρκία και συνένοχη με τη Ρωσία. Γιατί φυσικά το ρωσικό Κράτος είχε δώσει δείγματα συμπεριφοράς πώς κινείται στο εσωτερικό κατεστημένο του, κι όμως η Διεθνής Κοινότητα είχε παρωπιδισμό και ξαφνικά την έπιασε ο πόνος με το ουκρανικό. Η Τουρκία, ένα κράτος με ποινικό μητρώο από το 1974 που διαρκώς δείχνει το πραγματικό πρόσωπό της, ωστόσο δυστυχώς και πάλι η Διεθνής Κοινότητα έχει παρωπιδισμό.

 Δηλαδή μετά την Κύπρο του 1974, τους Κούρδους, τη Συρία, τη Λιβύη, τον αναθεωρητισμό που επιδεικνύει σε συμμαχική χώρα κτλ, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό κατεστημένο της, τι άλλο επιτέλους περιμένει αυτή η Διεθνής Κοινότητα για να επιβάλλει το Νόμο;

Η συνενοχή πληρώνεται στο Ποινικό Δίκαιο και δυστυχώς, οι εταίροι και σύμμαχοί μας όσο δεν εφαρμόζουν το Νόμο και δεν επιβάλλουν το Δίκαιο μέσα από τα θεσμικά τους όργανα καθίστανται συνένοχοι των ποινικά κολάσιμων πράξεων της Τουρκίας. Σήμερα η Τουρκία πρέπει να αποπεμφθεί από Θεσμούς που οργανώθηκαν για να διαμορφώνουν και να επιβάλουν τη διεθνή ευταξία. Και όσο ως Ελλάδα κινούμαστε σε ένα πλαίσιο ανοχής, χωρίς να κάνουμε χρήση του νομικού δικαιώματος της αρνησικυρίας (veto ) στις αποφάσεις των Διεθνών Οργάνων, όλο αυτό γυρίζει και θα γυρίσει εναντίον μας.

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)