H επόμενη μέρα στη Μ.Βρετανία και το Κυπριακό
της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*
Ιστορικός- Διεθνολόγος
Υποψήφια για την Ντάουνινγκ Στριτ, η ΥπΕξ Λιζ Τρας, μία πολιτικός όπως αποδείχθηκε αγεωγράφητη παρά το γεγονός ότι είναι ΥπΕξ και επίσης μία πολιτικός που δεν γνωρίζει τους ομολόγους της. Και δεν μιλάμε για την επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής ενός κρατιδίου, αλλά την επικεφαλής της Διπλωματίας της Μ.Βρετανίας!!! Θεωρητικά και πρακτικά πλέον μόνο το Στέμμα συνέχει τους πληθυσμούς της συγκεκριμένης χώρας, μία συνθήκη που φάνηκε ευθύς εξαρχής τόσο με τα ζητήματα (ανέκαθεν ιστορικά, κυρίως θρησκευτικής δογματικής φύσης) που έχει με την Ιρλανδία όσο και κατά την περίοδο δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι στην ΕΕ (μη ξεχνώντας και την παράμετρο Σκωτία και τα μεταξύ τους ιστορικά θέματα).
Είχαμε αναρτήσει στο παρελθόν άρθρο για το πώς συμπεριφορικά η Μ.Βρετανία κινείται με τους πληθυσμούς, κυρίως των πρώην αποικιών της και τις διαφορές που φέρει σε συμπεριφορικό επίπεδο με μία άλλη πρώην μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη, τη Γαλλία, καθώς τότε εξηγήσαμε γιατί στην Αγγλία τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην πλειοψηφία τους γίνονται από «μοναχικούς λύκους» σε αντίθεση με τη Γαλλία που τα αναλαμβάνουν ως επί το πλείστον τρομοκρατικές, μουσουλμανικες οργανώσεις. Και εκτός των άλλων, ο τρόπος που το βρετανικό Κράτος ενσωμάτωσε (αν και στη σύγχρονη Κοινωνιολογία είναι αδόκιμος ο όρος ενσωμάτωση, λόγω του σεβασμού προς τα δικαιώματα του Ανθρώπου) τους ξένους πληθυσμούς, φανερώνει γιατί Άραβες επιχειρηματίες μπορούν να αποκτήσουν τον τίτλο του Σερ, ενώ διεκδικούν ισότιμη συμμετοχή με τους Άγγλους στην πρωθυπουργία.
Το ζήτημα πλέον είναι, και κυρίως αυτό που αφορά εμάς ως Ελληνισμό, όχι πόσο Μεγάλη είναι η χώρα αυτή ή αν πλέον είναι ένα επίθετο κατ’ ευφημισμό του παρελθόντος της, αλλά το πώς ως Διπλωματία οφείλουμε να δούμε την επόμενη μέρα μας με μία χώρα που όχι μόνο φέρει συμφέροντα επιβίωσης στην Κύπρο, αλλά όπως έχουμε πει στο παρελθόν σε σχετική αρθρογραφία, είναι αυτή που διατηρεί και συντηρεί τον τουρκικό παράγοντα στο κυπριακό κατεστημένο.
Υπάρχει λύση σε όλο αυτό; Αρχικά πρέπει να πούμε, γιατί είναι τελείως αφελές να βάζουμε σε ζύγι την τουρκοφιλία του εκάστοτε Βρετανού πρωθυπουργού, ότι η Βρετανία με τον τρόπο που χειρίστηκε και χειρίζεται το Κυπριακό προασπίζει τα δικά της αποκλειστικά συμφέροντα. Και απλά από όλο αυτό βγαίνει επωφελημένο το τουρκικό κράτος που όχι μόνο δεν φέρει εθνοτικής φύσης ερείσματα στο κυπριακό κατεστημένο, αλλά αντίθετα είναι Κράτος κατοχής.
Η μόνη λύση, αν και το έχουμε ξαναγράψει, είναι η Διπλωματία του Ελληνισμού (Ελληνική και Κυπριακή) να κινηθεί πρώτα στη λύση του καθεστώτος (ένα άγος της Διεθνούς Διπλωματίας) των εγγυητριών δυνάμεων. Αν δεν εκπέσει αυτό το καθεστώς πώς είναι δυνατόν να λυθεί το Κυπριακό;
Η μόνη εγγυήτρια Δύναμη για την Κύπρο, όπως άλλωστε αποτελεί για όλα τα κράτη – μέλη της, είναι η ΕΕ, δηλαδή ένας Θεσμός!
Φυσικά, κάποιος θα πει, ότι όλο αυτό είναι τελείως θεωρητικό, μια και γιατί τόσες δεκαετίες ένας πολιτικός του Ελληνισμού δεν βρέθηκε να κινηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση; Τι λοιπόν μπορεί να έχει αλλάξει και γιατί πρέπει εμείς ως μια γροθιά, Έλληνες και Κύπριοι να το αλλάξουμε τώρα;
- Η Μ.Βρετανία μπορεί να είναι ένα Κράτος που φέρει αποτύπωμα σε Μεγάλους Οργανισμούς, και φυσικά μόνιμο μέλος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά πλέον έχει αποκλίνοντα συμφέροντα με την ΕΕ. Το Κυπριακό είναι πρώτα και κύρια ένα ενωσιακό ζήτημα και έτσι ακριβώς η Διπλωματία του Ελληνισμού πρέπει να το προωθεί στη Διεθνή Κοινότητα.
- Η Ανατολική Μεσόγειος καθίσταται πλέον ένα γαλλικό – αμερικανικό bras de fer κι αν αυτό που τη δεδομένη στιγμή εξελίσσεται στο μεσογειακό χώρο προσπαθήσουμε να το ερμηνεύσουμε ως τα απόνερα ή το έρεισμα της αμερικανό – ρωσικής αντιπαλότητας χάνουμε την πραγματική διάσταση της Διπλωματίας της περιοχής. Στη βάση και μόνο αυτή, οφείλουμε να κινηθούμε με γνώμονα τη θέση μας στην Ευρώπη, για να δώσουμε στην Κύπρο την αξιοπρέπεια που της αξίζει ως κυρίαρχο Κράτος.
- Η Διπλωματία του Ελληνισμού οφείλει να καταστρώσει ενιαίο σχεδιασμό, με κυρίαρχο στοιχείο ότι το Κυπριακό δεν είναι ούτε Παλαιστινιακό ούτε Ουκρανικό. Γιατί το Κυπριακό είναι ένα ζήτημα καθαρά παράνομης Κατοχής που δεν φέρει εθνοτικής φύσης διάσταση, ώστε να υφίσταται το έρεισμα της δικαιολογίας για την προάσπιση μίας εθνοτικής και θρησκευτικής μειονότητας.
Η Διπλωματία του Ελληνισμού οφείλει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο και τρόπο για να καταδείξει και όχι να αποδείξει (γιατί η Ιστορία και η Εθνολογία είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες) ότι τεχνηέντως οι Βρετανοί ήδη από το 1918, προκειμένου να προασπίσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή ταύτισαν το Κυπριακό με το Παλαιστινιακό (γιατί από το 1918 άρχισε να σχεδιάζεται ό,τι στις επόμενες δεκαετίες έπραξαν οι Βρετανοί, δίνοντας υπόσταση σε εξισλαμισμένους πληθυσμούς). Και πρέπει η Διπλωματία του Ελληνισμού να καταστρώσει τώρα ένα κοινό σχέδιο δράσης που θα το βάλει ψηλά στην ατζέντα των από εδώ και πέρα Συνόδων των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οργάνων που συμμετέχουν, η Ελλάδα και η Κύπρος, γιατί είναι ενδεδειγμένη η χρονική στιγμή για κάτι τέτοιο.
- Και είναι ενδεδειγμένη η χρονική στιγμή, αφενός λόγω του Ουκρανικού που πλέον διαφάνηκε ότι ο αναθεωρητισμός των Κρατών βρίσκεται στο απόγειο, μη φοβούμενα ότι η Διεθνής Κοινωνία συμπλέκεται μεταξύ της κάτω από διαφορετικές θεσμικές βάσεις, αφετέρου ότι οι ΗΠΑ, και αυτό αποδεικνύεται μέσα από την επιστολή των βουλευτών του αμερικανικού Κογκρέσου στον Αμερικανό πρόεδρο, έχουν κατανοήσει ότι η Τουρκία είναι ένα επικίνδυνο Κράτος. Το Κυπριακό Ζήτημα πρέπει να μπει σε αποφασιστικές διπλωματικές ράγες, πριν τις εκλογές στο τουρκικό κατεστημένο.
Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα στενά συμφέροντα και την κοινή πορεία πλεύσης των αγγλοσαξωνικών χωρών, όμως δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε, ότι η Κυβέρνηση Μπάιντεν, έχει αποδειχθεί, ότι είναι η πλέον ανασφαλής κυρίως σε εσωτερικό επίπεδο, ένα γεγονός που την καθιστά ανασφαλή και σε εξωτερικό επίπεδο. Άραγε, ο Μπάιντεν είναι ευχαριστημένος που έχει τουλάχιστον φανερό σύμμαχο στη ΝΑ Μεσόγειο κατ’ουσίαν τη Βρετανία; Γιατί εμείς, όσο και να πορευόμαστε σε μία εμφανή φιλοαμερικανική γραμμή, το ότι είμαστε μέλος της ΕΕ αυτομάτως και από μόνο του αυτό, είναι ένα θεσμικό εμπόδιο.
Θα πει κάποιος, ότι την Τετάρτη ο Μπάιντεν με την έναρξη των επισκέψεων σε Ισραήλ πρώτα και Σαουδική Αραβία αργότερα, θέτει σε μία νέα φάση την παρουσία του αμερικανικού παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή. Όμως οι εκλογές στο Ισραήλ είναι το αγκάθι στην πολιτική Μπάιντεν, κι αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε, ιδιαίτερα τη δεδομένη χρονική περίοδο. Κι επίσης ακόμη κι αν μετά από την πόλωση στις αμερικανό -σαουδαραβικές σχέσεις λόγω δολοφονίας Κασογκι, ο Αμερικανός πρόεδρος προωθήσει σθεναρά την επαναδιαμόρφωση του διπόλου Σαουδικής Αραβίας και Αιγύπτου, τα εξισορροπιστικά αραβικά κράτη, είναι αυτά που θα κινήσουν σημαντικά τις εξελίξεις στην ανατολική περιφέρεια.
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
