Ας μην αντιμετωπίζουμε απερίσκεπτα την Άμυνα και τη θωράκιση της χώρας
της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*
Ιστορικός- Διεθνολόγος
Η Άμυνα και η θωράκιση της χώρας δεν είναι, θα μου επιτραπεί η φράση και με όλο το σεβασμό στα στελέχη των ΕΔ, μπαρμπούτι, να ρίχνεις ζαριά και όπου κάτσει η επιλογή, είτε στην αγορά εξοπλισμού είτε στην κατασκευή εξοπλισμού.
Αφενός, η ίδια η ΚΕΠΠΑ και το ΝΑΤΟ υπαγορεύουν τις υποχρεώσεις των κρατών- μελών στους δύο οργανισμούς να προμηθεύονται εξοπλισμό από τις συμμαχικές και εταιρικές χώρες, ακόμα και τα ίδια να διαθέτουν αναπτυγμένη, αμυντική βιομηχανία, αφετέρου ένα αναπτυγμένο και ισχυρό κράτος φαίνεται, όπως διαρκώς λέμε, από το πόσο έχει αναπτύξει τις εγχώριες, κατασκευές αμυντικού εξοπλισμού. Ένα κράτος οφείλει με απόλυτη προτεραιότητα να θωρακιστεί, να έχει εξοπλισμούς τελευταίας τεχνολογίας και κυρίως σε απόλυτη αρμονία να έχει αναπτυγμένο το εσωτερικό με το εξωτερικό προϊόν.
Φυσικά, οι επικεφαλής των ΕΔ είναι οι μόνοι που γνωρίζουν τις ανάγκες μας και ίσως είναι ο μόνος Θεσμός που σκέφτεται στην πραγματική του βάση τον ίδιο τον λαό, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι που μονίμως το λέμε, όταν το κράτος αντιμετωπίζει προβλήματα οικονομικής φύσης, από τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, δυστυχώς γίνονται οι περικοπές, όπως επίσης και από τα εξοπλιστικά προγράμματα. Όλοι εμείς για να έχουμε τους μισθούς μας για να το πω απλά, τα στελέχη των ΕΔ, δυστυχώς δεν αμείβονται, έτσι όπως πρέπει να αμειφθουν οπότε ποτέ οι επικεφαλής των ΕΔ δεν θα έπρατταν κάτι που θα ζημιωναν τον ελληνικό λαό, όταν ο Θεσμός είναι ο θεματοφύλακας από κάθε άποψη του ίδιου του λαού.
Συγχρόνως, τα ίδια τα Πανεπιστήμια και τα τεχνολογικά Ινστιτούτα θα πρέπει, όπως τα τελευταία τρία χρόνια σε εντατικότατους ρυθμούς πράττουν, να συνάπτουν μνημόνια συνεργασίας με τις ΕΔ, προκειμένου την προαγωγή της τεχνογνωσίας στον τεχνολογικό τομέα γιατί αποτελεί αναγκαιότητα σε ένα δεύτερο επίπεδο δραστηριότητας, και προκειμένου την μεγαλύτερη ανάπτυξη της εθνικής, αμυντικής βιομηχανίας (ιδιωτικής και δημόσιας), όχι απλά οι ίδιες οι τεχνολογικές εταιρείες του συγκεκριμένου τομέα να προσπαθούν, όπως μια οποιαδήποτε εμπορική επιχείρηση να συμμετέχει σε διεθνές επίπεδο σε μεγάλες κοινοπραξίες, αλλά το ίδιο το Κράτος να τις παρέχει την ομπρέλα (σε νομικό και θεσμικό επίπεδο), ώστε υπογράφοντας το ίδιο μνημόνια συνεργασίας με έτερα κράτη να υφίσταται όχι μόνο η προϋπόθεση, αλλά και η επιτακτική συμμετοχή εγχώριων εταιρειών στη συμπαραγωγή αμυντικού εξοπλισμού.
Η νομοθετική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των εκλεγμένων από τον ελληνικό λαό αντιπροσώπων, που επειδή δυστυχώς η χώρα μας δεν έχει ένα ψηφισμένο Σχέδιο για την Άμυνα και την Εξωτερική Πολιτική της από όλα τα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, δυστυχώς με απερίσκεπτο τρόπο και ενδεχομένως για να συνεχίζουν να υφίστανται τα συμφέροντα ομάδων και συντεχνιών στο ελληνικό κατεστημένο, τα κόμματα που εμείς εκλέγουμε για να μας εκπροσωπήσουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο και να διασφαλίσουν την εύρυθμη λειτουργία της Πολιτείας ανάλογα το ρόλο που έχουν στη διακυβέρνηση του Κράτους χρησιμοποιούν έναν από τους ύψιστους Θεσμούς της Πολιτείας με έμμεσο και άμεσο τρόπο για να κάνουν αντιπολίτευση (είτε με νόμους που αφορούν τα εξοπλιστικά, είτε με τη συχνή φράση τελευταία «κούρσα εξοπλισμών» κτλ).
Όμως, όπως δεν μπορεί να θίξει κάποιος (και θα το εξηγήσω παρακάτω για ποιον λόγο) τον Θεσμό του επικεφαλής της Ελληνικής Πολιτείας, τον ΠτΔ, τον επικεφαλής του Ελληνικού Κοινοβουλίου (Πρόεδρο της Βουλής), έτσι δεν αγγίζεται και για πολλοστή φορά θα το γράψω η πυραμίδα των ΕΔ, κάνοντας -και πόσω δε μάλλον πολιτικοί μηχανισμοί των κομμάτων- αντιπολίτευση. Γιατί ειδικά όταν κυριότατα βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου που έχουν ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό να φυλάττουν την Πολιτεία (δηλαδή Σύνταγμα, Πολίτευμα και Νόμους), όταν δεν διαμορφώνουν κοινό σχεδιασμό στην Άμυνα και την Εξωτερική Πολιτική, αλλά τους δύο αυτούς τομείς τούς αντιμετωπίζουν ως πεδίο αντιπολίτευσης, είναι σαν να επιδιώκουν να εξασθενίσουν την ίδια τη χώρα, σαν να στρώνουν «χαλί» στον εχθρό, είναι σαν να διακυβεύουν το ίδιο το Κράτος και επομένως το λαό του.
Στη βάση της Πολιτειολογίας είναι τελείως διαφορετικά τα όργανα του συνταγματικού Κράτους και πώς διαμορφώνουν τις μεταξύ τους σχέσεις που σχετίζονται με τη λειτουργία του (πχ Κυβέρνηση, Κοινοβουλευτικά Κόμματα κτλ) και φυσικά ο Έλληνας πολίτης οφείλει να ασκεί κριτική, μια και ο λαός οφείλει να ελέγχει αυτόν που τον κυβερνά (με μεγαλύτερο “όπλο” του, την ψήφο του στις εκλογές) και τελείως διαφορετικό οι νομικές έννοιες του Θεσμού και των Αρχών που είναι οι θεμελιώδεις βάσεις της Συντεταγμένης Πολιτείας και μάλιστα ρητά αναφερόμενες στον Θεμελιώδη Νόμο του Κράτους που είναι το Σύνταγμα και θα μου επιτραπεί η φράση, όταν «παίζει» κάποιος, ακόμα και με έμμεσο τρόπο ή διαμορφώνει ολόκληρη κομματική πολιτική πάνω σε ένα Θεσμό ή Αρχή (από τα πρόσωπα που τα εκπροσωπούν, μέχρι οτιδήποτε αφορά την εύρυθμη άσκηση των καθηκόντων τους απέναντι στον ελληνικό λαό), είναι σαν να επικουρεί στη διασάλευση της Πολιτείας και επομένως του Συντάγματος. Άλλωστε όλα αυτά που γράφω δεν είναι αμπελοφιλοσοφίες, αλλά ρητές διατάξεις του Συντάγματος και της ερμηνείας του.
Θα ήταν καλό για όλο τον ελληνικό λαό, όσοι ασχολούνται με την Πολιτεία, και κυρίως όσοι ψηφίζονται για να την «υπηρετούν», να ανοίξουν καμία φορά και ένα βιβλίο Πολιτειολογίας (αν και οι περισσότεροι εθνοπατέρες και εθνομητέρες μας είναι νομικοί). Δεν είναι όμως κακό να ξαναφρεσκάρουν όσα έμαθαν στο προπτυχιακό στάδιο των σπουδών τους.
Ο δημόσιος λόγος, το δημόσιο βήμα είναι ένα αναμφισβήτητο δικαίωμα του πολίτη και του πολιτικού, όμως όταν αυτός γίνεται με τρόπο που πλήττει, ακόμα και άθελα, ένα Θεσμό ή μια Αρχή, τότε συνηγορεί εμμέσως πλην σαφώς στην αποδεινάμωση της κυρίαρχης Πολιτείας, και αυτό γιατί ο δημόσιος λόγος έχει τη δύναμη να επηρεάσει το πλήθος. Και φυσικά όπως είπαμε παραπάνω, επειδή δυστυχώς, τα κόμματά μας έχουν αφήσει στις καλένδες την ψήφιση ενός Σχεδίου για την Άμυνα και την Εξωτερική Πολιτική που απαρέγκλιτα θα τηρείται από όλες τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του Εθνικού Κοινοβουλίου, όσοι έχουν το δημόσιο βήμα, και κυρίως οι πολιτευτές μας, θα πρέπει να είναι ακόμα πιο προσεκτικοί σε αυτά που λένε για ένα Θεσμό και τη λειτουργία του.
Γιατί φυσικά, οι βουλευτές είναι η Νομοθετική Εξουσία και φυσικά αυτοί δεν μπορούν να χρησιμοποιούν έναν Θεσμό ως το κομματικό δεκανίκι για την διαμόρφωση αντιπολιτευτικής πολιτικής.
Και να πούμε κάτι ακόμη: Για να υπάρξει ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, θα πρέπει να γίνουν δύο πολύ σημαντικά βήματα.
- Ινστιτούτο Ενόπλων Δυνάμεων, όπως αυτήν την στιγμή υπάρχουν σε όλες τις αναπτυγμένες Κοινωνίες (και είναι υπό την δικαιοδοσία των αντιστοίχων ΓΕΕΘΑ, λχ Ινστιτούτα Γαλλίας και ΗΠΑ) και στέλνουμε τα στελέχη μας για εξειδίκευση.Τα στελέχη των ΕΔ καταλαβαίνουν τι σημαίνει Ινστιτούτο, και δεν είναι απλά ένα ακόμα σχολείο επιχειρησιακής εκπαίδευσης.
- Η ΑΔΙΣΠΟ και η ΣΕΘΑ πρέπει να απονέμουν μόνες τους μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους, φυσικά σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια, αλλά όχι να εξαρτώνται από αυτά.
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
