Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της ομιλίας του Έλληνα πρωθυπουργού από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών

Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου,
Ιστορικού- Διεθνολόγου *

Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της ομιλίας του Έλληνα πρωθυπουργού από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών. Άραγε ο κ.Μητσοτάκης απάντησε στην αήθη επίθεση του Προέδρου Ερντογάν, στο βαθμό που αναμέναμε;

Κλείνοντας τα μάτια και έχοντας απλά τον ήχο (και οι μη γνωρίζοντας της φωνητικής χροιάς του Έλληνα πρωθυπουργού) θα μπορούσε κάποιος τηλεθεατής/ακροατής να υποθέσει, τουλάχιστον με την εναρκτήρια τοποθέτηση του κ.Μητσοτάκη, ότι στο βήμα των ΗΕ, ήταν ο ηγέτης ενός δυτικού κράτους, ενός κράτους που ωστόσο δεν βρίσκεται στο γεωγραφικό περιβάλλον που κείτεται η Ελλάδα.

Η εισαγωγική τοποθέτηση του Έλληνα πρωθυπουργού έδωσε την πλήρη «συντεταγμένη» της ομιλίας του από το πρώτο κιόλας λεπτό, ότι δεν θα εστιαστεί αποκλειστικά στην τουρκική, προκλητική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα και την 48χρονη κατοχή του βόρειου κυπριακού τμήματος. Η ομιλία του έδειχνε περισσότερο την στάση και τοποθέτηση ενός Δυτικού ηγέτη, παρά ήταν -και μετά την απρόκλητη στάση της Τουρκίας το τελευταίο διάστημα – η τοποθέτηση ενός Έλληνα πρωθυπουργού.

Άραγε είναι απαραίτητα κακό αυτό που περιγράφει η πρόταση κατακλείδα της παραπάνω παραγράφου; Η απάντηση δεν είναι ούτε αρνητική ούτε καταφατική.

Κι αυτό γιατί, αποδείκνυε η ομιλία του ότι η χώρα μας είναι ένα τμήμα του δυτικού Κόσμου (με την διάσταση του Πολιτισμού), είναι εναρμονισμένη με τις επιταγές του Διεθνούς Δικαίου και ως εκ τούτου δεν φοβάται, αφού έχει με το μέρος της τον Διεθνή Νόμο, είναι ανοιχτή σε οτιδήποτε που απορρέει από το Νόμο, σχεδιάζει και ενεργεί στη βάση αυτού.

Επίσης, ως ηγέτης ενός δυτικού Κράτους, ο κ. Μητσοτάκης έκρινε δόκιμο να μιλήσει για τις προκλήσεις (κλιματική αλλαγή, ενεργειακή κρίση) που υφίστανται αυτήν την στιγμή σε διεθνές επίπεδο, που επηρεάζουν όλο τον Κόσμο, κομμάτι και μάλιστα σημαντικό του οποίου είναι ο Ελληνισμός.

Και μάλιστα πολύ έντεχνα, και εμμέσως πλην σαφώς με την τοποθέτησή του αυτή από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών, που ήταν πολύ ήρεμη, ιδιαίτερα μετρημένη, χωρίς εξάρσεις και έντονη ρητορική αποδείκνυε δύο τινά: α. ότι οτιδήποτε αφορά την Ελλάδα, οποιοδήποτε πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρόβλημα του Κόσμου (και κυρίως της Δύσης), β. ότι η Τουρκία, παρά το γεγονός ότι είμαστε μέλη ίδιων διεθνών οργάνων, δεν γνωρίζει το νόημα της συμμαχικότητας (σε νομικό και κοινωνιολογικό επίπεδο), ανήκει σε άλλη πολιτισμική “διάσταση” και ως εκ τούτου από μόνο του αυτό, καταδεικνύει ότι παραβιάζει το ίδιο το Δίκαιο, μια και αποκαλεί εχθρό της, την Ελλάδα..

Μας ικανοποίησε η ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού; Η Ελλάδα, έχοντας αυτήν τη γεωγραφική θέση, το πολιτισμικό υπόβαθρο και τη συγκεκριμένη «γειτονιά», αλλά κυρίως ένα εθνικό ζήτημα που είναι ακόμα άλυτο, το Κυπριακό, ναι μεν είναι χώρα της Δύσης, όμως είναι ένα εθνικό κράτος (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) και οφείλει να είναι ο διπλωματικός δίαυλος, όταν η Δύση με την Ανατολή έχει πρόβλημα κι όχι αντίθετα, να διχάζει ή να δημιουργεί περισσότερες πληγές.

Δεν ξέρω πόσο δόκιμο ήταν, ο Έλληνας πρωθυπουργός να δώσει τόση μεγάλη έμφαση στον παράγοντα Ρωσία, όταν οι θέσεις μας είναι εκπεφρασμένες εδώ και καιρό με τον πιο ηχηρό τρόπο, ακόμα και από ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις και θεωρώ η τοποθέτηση για άλλη μία φορά στο θέμα ρωσο-ουκρανικος πόλεμος (τόσο εμφατικά), έδειχνε περισσότερο μία «νομιμοφροσύνη» απέναντι στις δυτικές δυνάμεις, που άλλωστε ένα κυρίαρχο Κράτος, όπως το ελληνικό, κάθε άλλο παρά είναι δόκιμο κάθε τρεις και λίγο να τοποθετείται κατ’αυτόν τον τρόπο.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, τουλάχιστον στην εισαγωγή του ήθελε να καταδείξει ότι η Ρωσία είναι η χώρα που επέφερε τη μεγαλύτερη αναστάτωση σε διεθνές, διπλωματικό επίπεδο, όταν, υφίσταται μία Τουρκία, που ήταν η πρώτη χώρα εισβολέας στη Σύγχρονη Ιστορία της Ευρώπης που καταπάτησε ευρωπαϊκό έδαφος!!!

Προσωπικά, ως ακροάτρια και δη ως Ελληνίδα αυτή η έκφραση «Η Ουκρανία δεν είναι η μόνη χώρα στη μεταπολεμική Ευρώπη που έχει δεχτεί επίθεση. Για σχεδόν 50 χρόνια, οι Κύπριοι ζουν σε ένα διαιρεμένο νησί ως αποτέλεσμα μίας παράνομης εισβολής και στρατιωτικής κατοχής», ήχησε όχι τόσο ευχάριστα στα αυτιά μου, γιατί δεν είναι για την Ελλάδα το πιο σημαντικό θέμα η Ουκρανία, αλλά η Κύπρος. Γιατί η Κύπρος είναι εθνικό ζήτημα!!!!! Γιατί δεν είναι απλά η Κύπρος για την Ελλάδα, είναι η Κύπρος του Ελληνισμού, η Κύπρος του Έθνους μας (παρά το γεγονός ότι είναι μια διαφορετική πολιτειακή οντότητα).

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, ακόμα και με την παρουσία του ως δυτικού ηγέτη, που εξηγήσαμε ανωτέρω γιατί είναι θετικό, ωστόσο δεν παύει να είναι ηγέτης ενός λαού που φέρει συγκεκριμένη Ιστορία, η οποία είναι ταυτισμένη με τη Γεωγραφία και την Εθνογραφία. Και μπορεί η Κύπρος να είναι κυρίαρχη οντότητα, που ένα από τα συστατικά της Κυριαρχίας είναι ο λαός που κατοικεί στο Κράτος, όμως δεν παύει να έχουμε κοινό Έθνος. Ειδικά, για την Κύπρο, ο κ.Μητσοτάκης όφειλε να καταδείξει, με τον πιο ηχηρό τρόπο, ότι το Νησί του Ελληνισμού υπάγεται στις «κόκκινες γραμμές» που ο ίδιος οριοθέτησε για την τουρκική προκλητικότητα και ως εκ τούτου κάθε άλλο παρά «κείται μακράν» από την ελληνική, διπλωματική ατζέντα. Προσωπικά, την ομιλία του για την Κύπρο την είδα ωσάν εκείνη την ώρα να μιλούσε ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος για το συγκεκριμένο ζήτημα, κι όχι Έλληνας ηγέτης.

Όσον αφορά την τουρκική προκλητικότητα, θα ήταν δόκιμο, ο κ.Μητσοτάκης να προβεί στο σόου που έκανε ο Ερντογάν πριν δύο μέρες με φωτογραφίες και χάρτες; Η Ελληνική Διπλωματία μέσω του επικεφαλής της, κ.Δένδια ήδη εδώ και καιρό μέσω των κατάλληλων εγγράφων και χαρτών έχει γνωστοποιήσει την παράνομη συμπεριφορά της Τουρκίας. Φυσικά, όχι μόνο δεν θα πρόσφερε κάτι επιπλέον, αν από το βήμα των ΗΕ ο Έλληνας πρωθυπουργός έδειχνε για άλλη μία φορά χάρτες και φωτογραφίες, αλλά αντίθετα θα απομείωνε τη σημασία του πράγματος, μια και ο Τούρκος πρόεδρος την Τετάρτη έκανε σόου και μάλιστα κακής ηθοποιίας.

Τέλος, με ξάφνιασε ιδιαίτερα ευχάριστα που ο Έλληνας πρωθυπουργός μίλησε για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, καθώς με τον τρόπο αυτό τα έθεσε ως ένα ζήτημα εθνικών διαστάσεων (γιατί τοποθετήθηκε δημόσια στο θέμα από το βήμα ενός Διεθνούς Οργανισμού).

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος,  Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)