Editorial: Περί πολέμου το ανάγνωσμα

Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας

Η ρήση «πόλεμος πατήρ πάντων» μπορεί να χρησιμοποιείται σαν έκφραση στην περιγραφή επίτευξης νέων καταστάσεων τεχνολογίας ή άλλων αντικειμένων που προχωρούν την επιστήμη, όμως έχει και μια ακόμη  έννοια που οφείλουμε να μην λησμονούμε.

Ο πόλεμος είναι πατέρας και όλων των κακών. Καταστρέφει τα πάντα για να υπάρξει χώρος για κάτι νέο. Βγάζει όλη την κακία και την αγριότητα από τον άνθρωπο προς εκτόνωση και τον μαθαίνει πόσο βάρβαρος μπορεί να γίνει ή, ακόμη χειρότερα, πόσο βάρβαρος είναι στην πραγματικότητα.

Στον πόλεμο συχνά δεν υπάρχει ούτε τιμή, ούτε θάρρος, ούτε ηρωισμός. Δεν υπάρχει επίσης ούτε δειλία, ούτε απανθρωπιά, ούτε τίποτα το ανθρώπινο. Υπάρχει μόνο θάνατος, λήθη και ασχήμια. Εικόνες και μνήμες που θέλεις να τις ξεχάσεις και όχι να τις θυμάσαι.

Από το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου κι έπειτα ζήσαμε περισσότερο από 70 χρόνια ειρήνης  στην Δύση. Ποτέ ιστορικά δεν έχει καταγραφεί μια τόσο μακρά ειρηνική πορεία. Αντίθετα έχει καταγραφεί περίοδος εκατονταετούς πολέμου.

Ας μη λησμονούμε πως οι άνθρωποι είμαστε αυτοκαταστροφικό είδος. Η βία είναι μέρος της φύσης μας όπως σε όλα τα όντα, αλλά η ανθρώπινη φύση έχει κι ένα ακόμη κακό!Οι άνθρωποι ασκούμε την βία προς όφελος των επιθυμιών μας και όχι των αναγκών μας, όπως τα υπόλοιπα είδη στον πλανήτη μας.

Έτσι, ανά διαστήματα στη μακρά Ιστορία της  Ανθρωπότητας, θα βρεθούν μερικοί άνθρωποι που θα κυλήσουν σε λάσπη-αίμα-περιττώματα-απόγνωση τον πλανήτη. Διότι απλά κάποιοι άλλοι τους πίστεψαν και αντί να τους «απομονώσουν ἐν τῇ γενέσει», τους άφησαν να πάρουν ηγετικές θέσεις.

Η Ελλάδα πλέον βρίσκεται στα πρόθυρα σύγκρουσης με την Τουρκία – ακόμη και ο πιο αδαής με την πολιτική κατάσταση στην περιοχή μας μπορεί να το αντιληφθεί. Βρισκόμαστε σε μια χρονική στιγμή όπου οι πιθανότητες ελληνοτουρκικής σύγκρουσης ή θερμού επεισοδίου γέρνουν προς την πιθανότητα να συμβεί και να ξεσπάσει, παρά το αντίθετο. Στην Τουρκία ένας μεγαλομανής πολιτικός, ο οποίος επιθυμεί να αφήσει στην Ιστορία το όνομά του ως πατέρας των απανταχού μουσουλμάνων, ξεπερνώντας τον Μουσταφά Κεμάλ, την είδε Τζένκινς Χαν και θέλει να κατακτήσει την Δύση ή, κατά τον αναθεωρητισμό που ακολουθεί πιστά, όντας ο καλύτερος μαθητής του Πούτιν, να αναγεννήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Την επιθυμία του να κατακτήσει κάτι θα την συνοδεύσει με βία και εμείς, πιστοί στο κάλεσμα της Ιστορίας που θέλει τη χώρα μας ως το φρούριο της Δύσης,  θα αντιδράσουμε ως ανάγκη άμυνας, πάλι με βία.

Και οι δύο πλευρές, αν γίνει πόλεμος, θα έχουμε σοβαρή ζημιά. Ίσως παραπάνω από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Όπως έχω πει άλλωστε κατά τη δική μου προσωπική εκτίμηση σε πολέμους δεν κερδίζει κανείς. Υπάρχει μόνο αυτός που χάνει λιγότερο από τον άλλον.

Η ετοιμότητα στο να αντιμετωπίσεις έναν εχθρικό και αναθεωρητικό γείτονα που τα θέλει όλα με βία, γιατί νομίζει πως του χρωστάει ο κόσμος, έγκειται στο να μπορείς να τον εξουδετερώσεις πριν ξεκινήσει τις μεγαλομανείς επιθετικές του κινήσεις.

Όμως αυτό δεν είναι εφικτό. Οπότε αυτό που μένει ως επιλογή σε όλους μας, είναι να διαχειριστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα μια πιθανή σύγκρουση. Αυτό που λησμονεί ο μέσος πολίτης είναι ότι ο πόλεμος, όταν σου χτυπήσει την πόρτα της χώρας δεν μοιάζει με ταινία. Δεν τον παρακολουθείς απομακρυσμένος στον καναπέ του σπιτιού σου όπως βλέπεις ένα δελτίο ειδήσεων ούτε όπως παίζεις ένας ηλεκτρονικό παιχνίδι. Σ΄έναν πόλεμο θα χαθούν πολλά από τα δεδομένα και τα κεκτημένα μας. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χάσουμε βιοτικό επίπεδο, πρόσωπα αγαπημένα που θα υπηρετήσουν ΄και ίσως χάσουν τη ζωή τους, δύσκολες καταστάσεις και πόνο. Ας το έχουμε τα παραπάνω στο μυαλό μας και ας προετοιμαζόμαστε και ψυχικά και σωματικά όλοι μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Διότι είναι προτιμότερο να είναι κάποιος μαχητής στον κήπο, παρά κηπουρός στον πόλεμο.