Η χαμένη Μακεδονία και η «Μακεδονία»
Του Χρήστου Μανταρτζίδη
Οικονομολόγου
Πολύ πρόσφατα αναγνωρίστηκε από το πρωτοδικείο Φλώρινας η ΜΚΟ «Σωματείο Μακεδονικής Γλώσσας» που έχει σαν σκοπό την προώθηση της «Μακεδονικής» γλώσσας, δυνάμει της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Το γεγονός πανηγυρίστηκε δεόντως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσο από τον πρώην Πρωθυπουργό της Β. Μακεδονίας κ. Ζ. Ζάεφ όσο και από τον πρώην υπουργό εξωτερικών κ Ν. Ντιμιτρόφ, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της οικειοθελούς εθνικής ήττας που υπέστη η Ελλάδα το 2018 όταν και παρέδωσε αμετάκλητα ιστορία χιλιάδων ετών. Ο κ Ζάεφ ευχαρίστησε και μάλιστα ονομαστικά τους κκ Κυριάκο Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα.
Το «Μακεδονικό» απασχόλησε την Ελληνική πολιτική σκηνή για 30 περίπου χρόνια. Η λογική (όλων σχεδόν των κομμάτων της Βουλής) ήταν ότι το θέμα είναι πολιτικό. Αποτελούσε τον «γόρδιο δεσμό», μια ανοιχτή πληγή για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Ένα χρόνιο ανοικτό ζήτημα που ήταν ήδη χαμένο για την Ελλάδα μετά τη λανθασμένη και ανεπιτυχή πολιτική διαχείριση όλων των κυβερνήσεων, που η συμφωνία των Πρεσπών -θετικά ή αρνητικά για την Ελληνική πλευρά- έκλεισε το 2018.
Η Κυβέρνηση του κ Τσίπρα, ωθούμενη αποφασιστικά από τις δογματικές της αριστερές αντιλήψεις, τόλμησε και «έκλεισε» το Μακεδονικό ζήτημα, που όλες οι προηγούμενες Ελληνικές Κυβερνήσεις θέλανε διακαώς, αλλά καμιά δεν τολμούσε. Ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης επειδή συμφωνούσε με τον όρο Βόρεια Μακεδονία, προσπάθησε με κάθε τρόπο αφενός να μην χαλάσει η συμφωνία και αφετέρου να την εκμεταλλευτεί πολιτικά.
Τελικά ο κ. Τσίπρας με την συμφωνία των Πρεσπών παρέδωσε το όνομα Μακεδονία στους Σλάβους και ο Μητσοτάκης την επικύρωσε. Και με την υπογραφή της συμφωνίας η Ελλάδα απώλεσε δια παντός την διπλωματική της ισχύ στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι λαοί και τα κράτη έχουν ιστορία, παράδοση και διαχρονική συνέχεια. Οι Κυβερνήσεις όχι. Ούτε οι αποφάσεις τους. Έχουν όμως οι διεθνείς συνθήκες που υπογράφουν. Γι αυτό όταν οι λαοί υποτιμούνται αντιδρούν.
Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών διεθνώς αποκαλούσαν την τότε FYROM και νυν Βόρεια Μακεδονία σκέτο Μακεδονία. Βέβαια και τώρα (σκέτο) Μακεδονία την αποκαλούν. Και αν πιστεύουμε, ότι ο προσδιορισμός ο οποίος μπαίνει μπρος ή πίσω από το «Μακεδονία¨, έχει κάποια σημασία, γελιόμαστε. Δεν έχει καμία σημασία. Διότι το ζήτημα (και όποιος δεν το διακρίνει, εθελοτυφλεί) έγκειται στην εγγενή αντίφαση μεταξύ της επίσημης σύνθετης ονομασίας της χώρας «Βόρεια Μακεδονία», της «μακεδονικής ταυτότητας» και της «μακεδονικής γλώσσας». Ο κάτοικος της Βόρειας Μακεδονίας ονομάζεται (σκέτο) Μακεδόνας και όχι Βορειομακεδόνας. Είναι Μακεδόνας πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας και η γλώσσα του ονομάζεται Μακεδονική. Η Μακεδονική γλώσσα είναι Σλαβική, δεν έχει καμία απολύτως σχέση ή συγγένεια με την Ελληνική. Ομιλείται δε από άτομα που έχουν Μακεδονική ταυτότητα (είναι διεθνώς επίσημα αναγνωρισμένοι ως «Μακεδόνες») και ζουν στην χώρα Βόρεια Μακεδονία.
Πλέον δεν ξέρω αν πρέπει να υπάρχει ο όρος «Ελληνική Μακεδονία». Υφίσταται ο όρος Βόρεια Ελλάδα και καλά θα κάνουμε να το χωνέψουμε. Διότι οι «Μακεδόνες» έχουν de jure ιδιοκτησία όλη την γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας. Γι αυτό και είναι καλό να συνειδητοποιήσουμε ότι σε κάποιες 10ετίες από σήμερα (και όχι πολλές), τίποτε το Μακεδονικό δεν θα θεωρείται Ελληνικό. Όλος ο κόσμος θα γνωρίζει μόνον μία Μακεδονία και όσοι μιλούν για Ελληνική Μακεδονία, θα ακούγονται γραφικοί.
Και, τελικά, για την Μακεδονία δίκιο είχαν οι «μπατριώτες» και οι «μακεδονομάχοι» τους οποίους κορόιδευε και απαξίωνε το πολιτικό κατεστημένο και τα πληρωμένα troll τους. Και είναι πράγματι δυσάρεστο αυτό όταν αναγνωρίζεται αργά, όταν πια το κακό έχει γίνει.
The party is over folks!!!