Θράκη: το τουρκικό προξενείο και τα παιχνίδια εξωτερικής πολιτικής
Γράφει ο Βαγγέλης Σιδερούδης*
Οψίμως ανακαλύψαντες την Αμερική όσοι πίσω από την διαφορά χρώματος της Ροδόπης στον εκλογικό χάρτη είδαν και κάτι άλλο! Για όσους γνωρίζουν, και όχι όσους υποδύονται ότι γνωρίζουν, ο νομός Ροδόπης διαφοροποιήθηκε όχι για την μοναδική πανελληνίως πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ μα για το ποσοστό της κατευθυνόμενης, σχεδόν τυφλής ψήφου. Ζήτημα δεν αποτελεί, φυσικά, αν πρώτευσε ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα αλλά πώς πρώτευσε.
Οι νομοί Ροδόπης και Ξάνθης μετά την Σύμβαση Ανταλλαγής Πληθυσμών του 1923 κατοικούνται από συμπαγείς μουσουλμανικούς, πρώην οθωμανικούς, πληθυσμούς, ετερογενείς, εντούτοις, μεταξύ τους φυλετικά, γλωσσικά ακόμη και θρησκευτικά. Η αποκαλούμενη απλοϊκά «θρησκευτική μειονότητα» εξυπηρετεί μεταπολιτευτικά όντας το χέρι της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στην Θράκη. Εκμεταλλευόμενη πλειοψηφικά αγροτικούς πληθυσμούς, η Τουρκία έχει καλλιεργήσει μία εικόνα Μεσσία από το «κακό ελληνικό κράτος», εικόνα φαιδρή. Το τοπικό Προξενείο, αρχή και τέλος της διακίνησης του τουρκικού μαύρου χρήματος στην περιοχή, αποτελεί το κυρίαρχο κόμμα εδώ και χρόνια. Οι συνδιαλλαγές του, κατά το συμφέρον της γείτονος αναδεικνύουν από Δημάρχους μέχρι Βουλευτές. Οι καλλικρατικοί Δήμοι Αρριανών και Ιάσμου, προϊόν συρραφής βάσει στενών κομματικών ωφελειών συγκεκριμένου χώρου, έχουν μετατραπεί σε… κρατίδια, όπως εξόφθαλμα μας έδειξαν οι αναρτήσεις του Δημάρχου Αχμέτ Ριντβάν την ημέρα των τουρκικών εκλογών. Αλλάζοντας την φωτογραφία προφίλ του λογαριασμού του στο Facebook με μία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έγραψε στα τουρκικά «Σε υποστηρίζουμε με όλη μας την καρδιά. Μακάρι ο Θεός να είναι βοηθός σου»! Για την Θράκη ήταν απλώς Κυριακή… Όταν το κράτος αδυνατεί να επιβάλλει κυρώσεις σε έναν πράκτορα δημαρχάκο, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί!
Όλοι οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες, από την δεξιά μέχρι την αριστερά, διαγκωνίζονται για να κερδίσουν την εύνοια του Προξενείου ή έστω ένα κομματάκι από τον στρατό των ψηφοφόρων που επηρεάζει. Όντας χαρακτηριστικά βραχυμνήμονες ξεχάσαμε ήδη το διαφορετικό χρώμα της Ροδόπης και της Ξάνθης στις Ευρωεκλογές του 2019. Τότε δεν ήταν ροζ αλλά λευκό, με πρώτο το απροκάλυπτα εργαζόμενο κατά της ακεραιότητας του ελληνικού κράτους Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης & Φιλίας. Το κομματικό πιόνι, δηλαδή, της Τουρκίας στην Θράκη. Το κράτος των Αθηνών όπως δεν άκουσε τότε, ελάχιστα θα… ακούσει και τώρα. Οι μεν μπλε είναι πολύ απορροφημένοι από την τεράστια επιτυχία τους για να ασχοληθούν με έναν ακριτικό διαφοροποιούμενο νομό, ενώ οι ροζ χαίρονται που έστω και κάπου κέρδισαν, προσπαθώντας να παραβλέψουν το γιατί. Ο με μεγάλη διαφορά δεύτερος υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ και τέως Βουλευτής, Τάκης Χαρίτου, και η σύζυγός του δικαίως εξανίστανται για την εντυπωσιακή εκλογή (12.208 ψήφοι) του παντελώς άγνωστου Οζγκιούρ Φερχάτ, όμως λίγο αργά και στους λάθος αποδέκτες. Το τι επρόκειτο να γίνει στην Ροδόπη το γνωρίζαμε όλοι μέχρι ακριβείας ψήφου, ουδείς εξεπλάγην. Πού ήταν οι συνυποψήφιοί του όταν ο Οζγκιούρ Φερχάτ περιόδευε στο ημίφως συνοδεία μπράβων του Προξενείου; Πού ήταν όταν μετέτρεπε την τοπική οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ σε τσιφλίκι του; Τι είπαν για όλα αυτά στα συλλογικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ ο κος Χαρίτου και η κα Λαφτσή; Στην Κουμουνδούρου; Στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά; Κι αν τέτοια ήταν η κατάσταση, γιατί συνέχισαν να αποτελούν μέλη ενός κόμματος, οι συναλλαγές του οποίου με το Ερντογανικό κράτος είναι εμφανείς στην Θράκη; Μήπως στο όνομα του αντιμητσοτακικού αγώνα έγιναν οι χρήσιμοι ηλίθιοι της μισελλήνου γείτονος; Ενδεικτική είναι και η περίπτωση της υποψήφιας του ΠΑΣΟΚ Σιμπέλ Μουσταφάογλου, η οποία έχοντας επιδοθεί σε μπαράζ δημοσίων εμφανίσεων με τους παράνομους μουφτήδες και τον Τούρκο πρόξενο, κατάφερε να συγκεντρώσει σχεδόν 2.500 σταυρούς σε μονοσταυρία, όταν στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019 δεν είχε συγκεντρώσει ούτε 500 σε τρισταυρία!
Κυρίες και κύριοι, η ειρηνική συμβίωση στην Θράκη είναι μία προεκλογική μπούρδα που κάποια στιγμή πρέπει να πάψει να αναμασάται. Διότι όσο επαναλαμβάνεται δεν αφήνει χώρο να εκφραστούν τα τρομακτικά υπαρκτά προβλήματα που όλοι βλέπουν αλλά τρέμουν να αγγίξουν. Η πλασματική φούσκα στην οποία ζούνε οι Έλληνες μουσουλμάνοι, οι οποίοι τεχνηέντως παραπονούμενοι διαρκώς κερδίζουν ό,τι μπορούν από την Ελλάδα και την Τουρκία, πρέπει άμεσα να σκάσει! Δεν νοείται ένας γηγενής πληθυσμός που ζει στα ελληνικά εδάφη περισσότερα από εκατό χρόνια να έχε περιχαρακωθεί εδώ και κάποιες δεκαετίες σε κοινωνία εν κοινωνία, εκμεταλλευόμενη προκλητικά προνόμια, όπως η χαμηλότερη βάση εισαγωγής στα Πανεπιστήμια ή ένα κλειστό εμπορικοοικονομικό σύστημα. Η ισονομία και ισοπολιτεία πρέπει να αποκτήσει επιτέλους νόημα οδηγώντας στην πλήρη ενσωμάτωση και την δημιουργία μίας ελληνικής κοινωνίας, της οποίας πρώτη και τελευταία, σίγουρα ασήμαντη, διαφοροποίηση θα είναι το θρήσκευμα!
*Ο Βαγγέλης Σιδερούδης είναι απόφοιτος ΔΕΠΣ Παντείου. Ζει στην Κομοτηνή και έγραψε αυτό το άρθρο για το Geopolitics & Daily News προκειμένου να εξηγήσει πώς ο Οζγκιούρ Φερχάτ, εκλεκτός του τουρκικού προξενείου και υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε την πρωτιά στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.