Αμερικάνικες Εκλογές- η επόμενη μέρα

Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν 
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας

Είναι αρκετοί που θεωρούν πώς μια ενδεχόμενη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις επερχόμενες αμερικάνικες προεδρικές εκλογές θα οδηγήσει σε πολλαπλά προβλήματα τόσο εντός ΗΠΑ όσο και εκτός. Σε αρκετά έχουν δίκιο, σε ακόμα περισσότερα θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχουν άδικο. Εκείνο όμως που πραγματικά προσωπικά με κάνει να εντυπωσιάζομαι είναι δύο πράγματα.

Το πρώτο αφορά την αποφυγή εστίασης στην προβληματική προεδρία Μπάιντεν και παράλληλα στην ανύπαρκτη -κυριολεκτικά- αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρρις.

Το τελευταίο διάστημα έχουμε δει τα παγκόσμια ΜΜΕ να εστιάζουν στα προβλήματα που ενδεχομένως να δημιουργηθούν από την μελλοντική προεδρία Τραμπ. Όμως δεν έχω δει και αντίστοιχα τί υπάρχει τώρα και πώς αυτά θα λυθούν ή ίσως και να γίνουν πολύ χειρότερα από την Κάμαλα Χάρρις

Ως κάτοικος και πολίτης μιας άλλης χώρας έχω το προνόμιο να κάνω κριτική ως ουδέτερος παρατηρητής και να αποφύγω το πλυντήριο σκέψης που έρχεται από τρίτους ( – Μακάρι να το εξασκούσαν και άλλοι συμπολίτες μας αυτό το προνόμιο και να μην φανατίζονταν στο θέμα αυτό – ).

Μιλάμε λοιπόν για μια νύν αντιπρόεδρο χωρίς οσμή και ουσία, όπου κατά την θητεία της αρκετοί θεωρούσαν πώς δεν υπήρχε καν. Δεν υπήρξε ούτε μια ουσιαστική παρέμβαση ή συμβολή της σε εξαιρετικά ζωτικά θέματα σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο για τις ΗΠΑ. Αντίθετα μάλιστα πολλές φορές οι τοποθετήσεις της υπέρ τρομοκρατικών οργανώσεων όπως η Χαμάς, δημιούργησαν σοβαρά προβληματα στην προεδρία Μπάιντεν (να επισημάνουμε εδώ πώς η προεδρία Μπάιντεν μετράει ήδη δύο πολέμους και μεγάλο ποσοστό για τον πληθωρισμό παγκοσμίως /βλ. ενέργεια).

Η Κάμαλα Χάρρις είναι μια δικαστικός που έγινε πολιτικός και σε όλη την διάρκεια της θητείας της ασχολήθηκε με το ζήτημα των εκτρώσεων προεκλογικά (για ευνόητους λόγους), ενώ σε άλλα ζητήματα που καίνε πραγματικά τον μέσο Αμερικανό (ακρίβεια, μεταναστευτικό, ασφάλεια, παιδεία) κυριολεκτικά δεν έκανε το παραμικρό. Επίσης όσον αφορά την οικονομία των ΗΠΑ, το πρόγραμμα της κοστολογείται στα 3,5 τρις δολλάρια παροχών ( !! ) που στα δικά μου ελληνικά μάτια θυμίζει λίγο το γνωστό σύνθημα «Τσοβόλα δώστα όλα» με προσανατολισμό εξαιρετικά μεγάλης φορολογίας σε επιχειρήσεις και αβέρτα χρήμα στους υπόλοιπους.

Ζητά, μάλιστα, επενδύσεις και νέες ανοικοδομήσεις κατοικιών από τις παραπάνω επιχειρήσεις, ξεχνώντας προφανώς πώς αυτά θέλουν κεφάλαιο για να γίνουν και κανείς δεν δαπανά αν τα μισά τα παίρνει το κράτος (σ.σ. το μάθαμε καλά στην χώρα μας αυτό τόσα χρόνια).

Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική της μην περιμένει κάποιος κάτι άλλο από αυτό που αποζητεί το «βαθύ κράτος» του State Department και του Πενταγώνου. Η Κίνα θα είναι υπό στόχευση, το ζήτημα του κλίματος θα παραμείνει επίσης στην ατζένα και προφανώς θα συνεχιστεί η στήριξη ΝΑΤΟ-ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ κ.α. Δεν έχουμε δεi όμως καμία θέση της πάνω σε προβλήματα που αφορούν το Ιράν (ή καλύτερα είδαμε να στηρίζει Χαμάς και να παίρνει αποστάσεις από το θέμα με Χεζμπολάχ) ούτε καμία θέση στο κομμάτι που αφορά την σοβαρότητα της κατάστασης με την Β. Κορέα.

Εδώ έχει σημασία να ειπωθεί πώς έχει κάνει ουκ ολίγες «κυβισθήσεις» σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, την συμφωνία σε Παν-Ειρηνικό εμπόριο (TransPacific) όπου πήρε αντίθετη θέση στην αρχή και μετά δηλώνει πώς θα θελήσει να ωθήσει προς την σωστή κατεύθυνση.

Τελευταίο αφήνω το κομμάτι που αφορά την φυσική της παρουσία, όπου ουκ ολίγες φορές θυμίζει λίγο την εικόνα του Μπάιντεν πετώντας κουβέντες και ατάκες χωρίς συνοχή και νόημα. Δεν είναι λίγοι που θεωρούν ότι η έλλειψη γνώσης της σε βασικά πράγματα την οδηγεί σε ασυναρτησίες αν δεν έχει από πριν «προπονηθεί» από την ειδική ομάδα Τύπου της κυβέρνησης και του επιτελείου της.

Για την Ελλάδα και την Τουρκία συγκεκριμένα δεν έχουμε κάτι απτό ως δείγμα γραφής. Δεν είναι τυχαίο πώς τον περασμένο μήνα οι Τούρκοι διπλωμάτες επιδίωξαν συνάντηση μαζί της για να έχουν και αυτοί αντίληψη του τί θα έρθει στον Λ. Οίκο, αλλά δεν επετεύχθη συνάντηση με τον Ερντογάν. Έτσι η Σαμπάχ στην Άγκυρα δηλώνει πώς μάλλον θα υπάρξει μια συνέχεια πολιτικής του Λ. Οίκου όπως σήμερα, βασιζόμενοι κυρίως στο ιστορικό και την αδράνεια των πεπραγμένων. Παρόλα αυτά θεωρείται σχεδόν σίγουρο πως η Χάρις δεν θα κλιμακώσει το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία ενώ θα συνεχίσει να στηρίζει την απόσυρση των στρατευμάτων των ΗΠΑ μέχρι το τέλος του 2025 από το Ιράκ, αφήνοντας έτσι ένα μεγάλο κενό που εύκολα Τουρκία και Ιράν θα εκμεταλλευθούν.

Μετά τα παραπάνω και λαμβάνοντας υπόψη και αρκετά πράγματα όσον αφορά και την υποψηφιότητα Τραμπ η άποψη μου επί της πιθανής κατάληξης για την προεδρία των ΗΠΑ είναι η ακόλουθη.

– Στον πλανήτη υπάρχει σοβαρό θέμα έλλειψης άρτιων πολιτικών ηγετών που θα μπορούν να πείσουν για τις ικανότητες τους. Οι ΗΠΑ αποτελούν το μέγιστο παράδειγμα καθώς και οι δύο υποψήφιοι έναντι παλαιότερων για την προεδρία, θα ήταν σίγουρα πίσω με διψήφια ποσοστά. Είναι και οι δύο ελάχιστα ικανοί να τα φέρουν εις πέρας σε μια τόσο δύσκολη περίοδο.

– Και οι δύο υποψηφιότητες έχουν τα καλά και τα κακά τους. Όμως το ποιος θα επιλεγεί ξεκινάει προφανώς από τους πολίτες των ΗΠΑ που κρίνουν (όπως και εμείς άλλωστε) με το πώς βιώνουν οι ίδιοι την καθημερινότητα τους στην χώρα τους. Το πώς εμείς θέλουμε να είναι οι ΗΠΑ τους αφήνει (και ορθά κιόλας) αδιάφορους.

– Αν εκλεγεί η Χάρις ως η πρώτη πρόεδρος των ΗΠΑ θα έχει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο μπροστά της, καθώς θα πρέπει να πείσει ότι μπορεί να κάνει κάτι καλό για την χώρα της. Και το περιθώριο χρόνου θα είναι μηδαμινό για αυτό όσον αφορά την ανοχή όλων εντός και εκτός συνόρων. Αν εκλεγεί ο Τραμπ, θεωρώ ότι θα έχει εξίσου δύσκολο έργο καθώς υπάρχει έντονος αρνητισμός εκτός συνόρων αλλά και από την «ελίτ» της χώρας του σε ΜΜΕ και ακαδημιακό επίπεδο που δεν τον θέλουν για δικούς τους λόγους. Σε όλα αυτά προσθέτω πώς και οι δύο θα κληθούν να ενώσουν μια εξαιρετικά πολωμένη αμερικανική κοινότητα που θα ερεθίζεται πλέον με το παραμικρό.

– Για την χώρα μας και εμάς ως πολίτες δύο πράγματα. Είναι πραγματικά αστείο να υπάρχει φανατισμός υπέρ του ενός ή της άλλης για τις ΗΠΑ. Είναι πραγματικά ηλίθιο. Η χώρα μας έχει δικά της συμφέροντα και καταστάσεις να προστατεύσει και θα πρέπει να μάθει να συνεργάζεται και με τους δύο βάση δικής της στρατηγικής (ας πάρουμε παράδειγμα από το Ισραήλ και πώς κινείται). Οφείλουμε να διατηρήσουμε τις καλές σχέσεις μέχρι τώρα και ίσως να τις βελτιώσουμε εφόσον μπορούμε. Ό,τι άλλο είναι εκτός σκοπιμότητας και ανήκει στην σφαίρα συζητήσεων σε καφενεία.