Στρατηγικά κέρδη από τη διεκδίκηση της ναυτικής βάσης Ταρτούς και η ελληνική εμπλοκή

Γράφει ο Δημήτριος Τσαϊλάς

Μια βαθιά ρεαλιστική προοπτική για τις διεθνείς σχέσεις, δίνοντας προτεραιότητα στα στρατηγικά συμφέροντα και τη δυναμική εξουσίας έναντι ιδεολογικών ή ηθικών εκτιμήσεων είναι η διεκδίκηση της ναυτικής βάσης της Ταρτούς από τους συμμάχους. Εκτιμώ ότι προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η Ελληνική Κυβέρνηση.

Αυτή η κίνηση θα άλλαζε τη στρατηγική για την Ανατολική Μεσόγειο. Η συμπλήρωση της παρουσίας των ΗΠΑ στον κόλπο της Σούδας και την Αλεξανδρούπολη με μια βάση στην Ταρτούς θα ενίσχυε τη θέση μας σε μια ολοένα και πιο αμφισβητούμενη περιοχή. Αυτό θα ενίσχυε επίσης τη νότια πλευρά του ΝΑΤΟ και θα βοηθούσε στον περιορισμό των φιλοδοξιών της Τουρκίας, οι οποίες έχουν αποσταθεροποιήσει τις σχέσεις με τους συμμάχους μέσω κινήσεων στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Λιβύη. Ωστόσο, η Ρωσία είναι απίθανο να εγκαταλείψει εύκολα την Ταρτούς, δεδομένου του κρίσιμου ρόλου της στην παγκόσμια στρατηγική της Μόσχας. Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση θα απαιτούσε προσεκτικό χειρισμό για να αποφευχθεί η άμεση αντιπαράθεση ή η κλιμάκωση.

Η εξασφάλιση της ρωσικής ναυτικής βάσης στην Ταρτούς θα υπονόμευε σημαντικά την ικανότητα της Ρωσίας να προβάλλει ισχύ στην Ανατολική Μεσόγειο, μειώνοντας την επιρροή της στην περιοχή και μειώνοντας τη στρατηγική μόχλευση που κατέχει παγκοσμίως. Το ρωσικό ναυτικό χωρίς πρόσβαση στην Ταρτούς θα αντιμετώπιζε υλικοτεχνικές προκλήσεις όταν θα επιχειρεί στη Μεσόγειο, μεταφέροντας τις επιχειρήσεις του στη Μαύρη Θάλασσα, όπου είναι πιο ευάλωτο στις ουκρανικές και ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις. Ενώ μια αμερικανική ναυτική παρουσία στην Ταρτούς θα παρείχε ένα πολύτιμο αντίβαρο στις ρωσικές και τουρκικές φιλοδοξίες στην περιοχή, ενισχύοντας την αμερικανική επιρροή σε κρίσιμες θαλάσσιες διαδρομές και ενεργειακούς διαδρόμους.

Συμπέρασμα

Αυτή η πρόταση προσφέρει σημαντικά στρατηγικά πλεονεκτήματα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και όσους τους συνδράμουν, αλλά συνοδεύεται από υψηλούς κινδύνους και πιθανότητες για ακούσιες συνέπειες. Θα απαιτούσε μια διαφοροποιημένη προσέγγιση, εξισορροπώντας προσεκτικά τις τοπικές, περιφερειακές και παγκόσμιες δυναμικές. Μια ρεαλιστική στρατηγική πρέπει να περιλαμβάνει, στενό συντονισμό με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ για τη διαχείριση της αντίδρασης της Τουρκίας και τη διασφάλιση συλλογικής υποστήριξης. Σαφέστατα μια τέτοια πρόταση αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα της ρεαλπολιτικής σε έναν πολυπολικό κόσμο, όπου τα συμφέροντα συχνά υπερτερούν της πίστης. Η επιτυχία θα εξαρτηθεί από την επιδέξια διπλωματία, τις αξιόπιστες δεσμεύσεις και την προθυμία να διαχειριστούμε τις επακόλουθες γεωπολιτικές συνέπειες.