Editorial: Το τέλος του διεθνούς δικαίου
Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Το διεθνές δίκαιο στην διπλωματία τελείωσε. Τουλάχιστον αυτό μας επισημαίνουν οι Ευρωπαίοι. Μάλλον επειδή τώρα ξύπνησαν από τον λήθαργο, καθώς ποτέ δεν ίσχυε. Ή καλύτερα εφαρμοζόταν μια υποτυπώδη κατάσταση διεθνούς δικαίου υπό την ασφάλεια της αμερικανικής ομπρέλας. Τώρα οι Ευρωπαίοι καλούνται να κόψουν τους ρομαντισμούς και την αλληλεγγύη σε μειονότητες και μετανάστες που εισέβαλλαν στα ευρωπαϊκά σύνορα την ώρα που οι Βρυξέλλες πετούσαν χρήματα σε απύθμενο κουβά, προσπαθώντνας να τους ενσωνατώσουν στην ευρωπαϊκή κουλτούα. Πλέον οι Βρυξέλλες και όλοι η γηταιά ήπειρος καλούνται να επιστρέψουν στην κουλτούρα ισχύος.
Δύσκολα πράγματα. Διότι η ευρώπη οφείλει να δείξει σοβαρότητα κυρίως γεωπολιτική, για την οποία δεν διακρίνεται.
Η Γαλλία του Μακρόν φαινόταν πως εδώ και καιρό είχε αντιληφθεί την αλλαγή που ερχόταν. Για αυτό ήδη η αμυντική βιομηχανία της δουλεύει στο κόκκινο. Πρόσφατα (αρκετά πρόσφατα) το κατάλαβε και η Γερμανία. Εκείνοι που πιάστηκαν στον ύπνο είναι οι χώρες του Βορρά και της κεντρικής Ευρώπης πλην της Πολωνίας.
Η απειλή της διάθεσης της Ρωσίας για επέκταση (μην γελιόμαστε, δεν άλλαξε κάτι στην στρατηγική της από την εποχή της ΕΣΣΔ) και κυριαρχία στην Ευρώπη, βρίσκει έδαφος με την αποχώρηση του Τραμπ (θα μάθει και αυτός μόλις δει τα πυρηνοκίνητο υποβρύχια έξω από την ΝΥ και στον Βερίγγειο από Ρωσία και Κίνα, αλλά θα είναι αργά).
Η γειτονιά σου, η γειτονιά μου και ο καθείς κουμάντο στην περιοχή του. Αυτή είναι η οπτική του Λευκού Οίκου σήμερα και θα συνάψει συμφωνίες συμμαχίας και προστασίας με όσους έχει άμεσα συμφέροντα.
Η Ελλάδα, από την πλευρά της, έχει ένα βαθμό συμφωνιών συνεργασίας αλλά δεν αρκεί. Γιατί έχει την Τουρκία δίπλα της που ήδη αναθάρρησε με όσα γίνονται και θα γίνει όλο και πιο επιθετική.Οι αγορές εξοπλισμών δεν φτάνουν. Θέλει και ανάπτυξη τομέα.
Για τα περί συμμαχιών θα πρέπει να έχουμε στο νου μας πως ουδείς θα στείλει δικά του στρατεύματα. Θα μας βοηθήσει (με το αζημίωτο) σε ό,τι χρειαστούμε υλικοτεχνικά.
Για τα επόμενα 4 επί προεδρίας Τραμπ, αυτό θα είναι το σκηνικό, οπότε ας προσχωρήσουμε σε μια σύντομη αποτίμηση της κατάστασης με βάδη τα μέχρι στιγμής δεδομένα:
– Κυριαρχία Τραμπ σε πολιτικό στίβο σε παγκόσμιο επίπεδο καθώς εφαρμόζει το ΡΑΧ AMERICANA αυτολεξεί.
– Μια στάση αδράνειας ή έστω φαινομενικά αδράνειας από Κίνα που έχει την κουλτούρα, την στρατηγική και τους πόρους να παίξει το παιχνίδι σε βάθος χρόνου. Όταν η ορμή του Τραμπ καταλαγιάσει και θα θεωρεί ότι θα έχει εδραιωθεί.
– Αναθάρρησε η Ρωσία, καθώς βλέπει πως οι ΗΠΑ αποσύρονται από την Ευρώπη και δεν θα παίξουν τον ρόλο του προστάτη πλέον. Βέβαια με δεδομένο πως οι κυρώσεις ακόμα ισχύουν, η Ρωσία καλείται να ανακάμψει αλλά με περιορισμένες ευκαιρίες για αυτό.
– Στην Μέση Ανατολή ο κύριος παίκτης είναι το Ισραήλ. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις διαλύθηκαν ως δομές. Η Γάζα εξαφανίστηκε. Το Ιράν περιορίστηκε και έχει την δαμόκλειο των ΗΠΑ από πάνω του. Οι υπόλοιποι στις αραβικές χώρες ως συνήθως δουλεύουν με όλους και δεν τους ενδιαφέρει ποιος είναι αρκεί να έρχονται χρήματα στις βασιλικές οικογένειες.
– Στην Ευρώπη επικρατεί βαβέλ, κάτι που ήταν δυστυχώς αναμενόμενο. Η ανατολική Ευρώπη αντιδρά εθνικιστικά, η Δυτική Ευρώπη κοιτάει τα συμφέροντα της, η Νότια Ευρώπη ψάχνει αποκούμπι για τις οικονομίες της και η κεντρική Ευρώπη πλην Πολωνίας βλέπει την ρωσική Άρκτο να κοιτάει με όρεξη. Η ΕΕ ως οικονομική ένωση και έντονα γραφειοκρατική φυσικά διαμαρτύρεται σαν κακομαθημένο παιδί, αλλά κανείς δεν δίνει σημασία. Η πιο φοβισμένη όλων είναι η βόρεια Ευρώπη (Σκανδιναβία,) καθώς γνωρίζει πως η συνοχή θεσμών έχει χαλαρώσει απίστευτα και ερευνά πως μπορεί να αυτοπροστατευθεί.
– Η Ελλάδα μοιάζει με το χωριό των τρελών όπου ηθελημένα αγνοούμε ό,τι συμβαίνει γύρω μας μέχρι να έρθει να μας πλακώσει. Η χώρα επιβάλλεται να αλλάξει κουλτούρα άμεσα και να επιδείξει γεωπολιτική και πολιτική ωριμότητα αν δεν θέλει να χάσει τις ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν.
