Η ευρωπαϊκή Βαβέλ, οι ΗΠΑ και η Ρωσία

Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν

Ευρωπαϊκή άμυνα και αντίστοιχες ένοπλες δυνάμεις σε σχηματισμό task force για την άμυνα της Ευρώπης. Την Βαβέλ δεν ξέρω αν την έχετε διαβάσει, αλλά αυτό ακριβώς θυμίζει. Κατά την αφήγηση στη Γένεση, ο Πύργος της Βαβέλ ήταν ένα ψηλό κτίριο που χτιζόταν με σκοπό την αύξηση της φήμης και της εξουσίας του λαού των κατασκευαστών του, και στόχο να φτάσει μέχρι τον ουρανό. Όμως λόγω της βλασφημίας αυτής, ο Θεός σύγχυσε τις γλώσσες των κατασκευαστών, με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατη η ολοκλήρωσή του, και αυτοί να διασπαρούν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι δεν μιλούν απλά διαφορετικές γλώσσες αλλά συχνά αδυνατούν να αντιληφθούν το νόημα.

Η διάθεση, η υπεροψία και υπερηφάνεια των ανθρώπων που θέλησαν να φτιάξουν ένα κτίσμα τόσο υψηλό και όμορφο που θα προκαλούσε ακόμα και την υπόσταση του Θεού και  κατέληξε σε μια τραγωδία φέρει αρκετά όμοια στοιχεία με την σημερινή κατάσταση.

Σε μια Ευρώπη εθνών και κρατών με ανόμοιες ρίζες και ιστορία, μπορεί να υπάρξει πρόσκαιρα κοινός τόπος προς την διάθεση προστασίας τους και θα έχει σύντομο χρονικό διάστημα ζωής.
Γιατί;

Το πρώτο ερώτημα είναι  ποιος θα ηγείται όλων αυτών των προσπαθειών. Οι Βρυξέλλες; Το ίδιο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο που η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα του έφερε την Ευρώπη ως εδώ! Και με ποιον χαρακτήρα θα συμμετέχουν οι εκτός ΕΕ χώρες (αν συμμετέχουν; )

Το δεύτερο ερώτημα είναι ποιος θα πληρώσει.  Το ταμείο που αναφέρει ο δικός μας Π/Θ και άλλοι μαζί με αυτόν, θα πρέπει να δοθεί ως κονδύλι από την ΕΚΤ. Αλλά η ΕΚΤ ανήκει στην ΕΕ. Οι άλλες χώρες πώς θα δώσουν και, κυρίως,  ποιος θα τους υποχρεώσει; Και η ΕΚΤ κόβει χρήμα μεν αλλά στηρίζεται στις φορολογικές εισφορές και άλλες (βλ. ΦΠΑ) από τα κράτη μέλη, από όλους εμάς δηλαδή. Πώς θα περάσει αυτό στον ευρωπαϊκό κόσμο που έχει υποστεί οικονομική κρίση, μεταναστευτικό και τρία χρόνια πολέμου στην Ουκρανία;

Το τρίτο ερώτημα είναι ποιος θα καθορίσει τον αντικειμενικό σκοπό της συμφωνίας αυτής; Πότε θα είναι το τέλος της και ποιος ο ΑΝΣΚ; Να ηττηθεί η Ρωσία;  Να κερδίσει πίσω τα εδάφη η Ουκρανία;  Μοιάζει με μια συμφωνία χωρίς αρχή και τέλος που δεν μπορεί ώς να καθοριστεί η επιτυχία και η αξιολόγηση της.

Και πώς θα βρει φρένο η ρωσική επιθετικότητα; Δεν είναι αδόκιμο ερώτημα και ούτε φυσικά είναι κάτι που θα πρέπει να απαξιωθεί αμέσως. Η Ρωσία έχει αιώνες ιστορικού στην διάθεση κατάληψης της Ευρώπης. Από τα μογγολικά φύλα που κυριαρχούσαν εν καιρώ Βυζαντίου και νωρίτερα, ως και τις διαθέσεις του Στάλιν (δηλωμένες).

Την απάντηση την είχε δώσει ο Κίσσιντζερ όταν έλεγε ότι η Ρωσία θέλει να αναγνωριστεί ως ισάξιος μεταξύ ισχυρών και συνάμα να επιδιώξει η Ευρώπη να ισχυροποιήσει την άμυνα της κατά κράτος και κατά ένα πολύπλοκο σύστημα συμμαχιών σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο με χώρες που τροφοδοτούν και την Ρωσία. Διπλωματία και πολιτική ικανότητα δηλαδή. Κάτι που δεν υπάρχει, αποδεδειγμένα, στην ευρωπαϊκή εικόνα.

Την ίδια ώρα οι ΗΠΑ εδώ κινούνται με γνώμονα το εσωτερικό τους συμφέρον και σχέδιο. Είναι μια στρατηγική του Τραμπ. Βραχυπρόθεσμα του βγαίνει. Μακροπρόθεσμα έχω την αίσθηση πώς θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα περιμένει.

Η Κίνα είδε κενό ήδη και προσπαθεί να το καλύψει με συμφωνίες με την ΕΕ. Με δηλώσεις στο Μόναχο το πρότεινε έμμεσα από δημόσιο βήμα. Και οι Ευρωπαίοι άκουγαν με ενδιαφέρον. Οι αραβικές χώρες επίσης θα βρουν πρόσφορο έδαφος ακόμα περισσότερο με επενδύσεις μακριά από την αμερικανική επιρροή. Ακόμα και η Ρωσία θα κοιτάξει να εδραιώσει εκ νέου την παρουσία της αν η ΕΕ κάνει πίσω στο κομμάτι της αμυντικής συμφωνίας.

Οι ΗΠΑ με αυτή την επιθετική ρητορική και τακτική σαφώς ενισχύουν το αίσθημα εσωτερικά και δείχνουν πώς θα κινηθούν μακριά από την θέση της ηγεσίας του πλανήτη. Μην ξεχνάμε άλλωστε πώς αν τα βάζεις με όλους ταυτόχρονα, κάποια στιγμή όλοι οι υπολοιποι θα συσπειρωθούν προσωρινά και εναντίον σου. Το είδαν ως χώρα στην προπολεμική περίοδο (προ Β’ ΠΠ ) και τα U-Boats έφτασαν μερικά ΝΜ έξω από την Νέα Υόρκη, ενώ το Πέρλ Χάρμπορ έγινε στόχος της Ιαπωνίας. Και τότε οι ΗΠΑ είχαν σοβαρή βιομηχανΊα και επανήλθαν. Σήμερα δεν ισχύει αυτό.

Με μόνη οπτική την ασφάλεια, εκτιμώ πώς οι ΗΠΑ έχουν κάνει ένα στρατηγικό λάθος καθώς πιέζουν άπαντες πέρα από τα ανεκτά όρια τους. Αυτό πάντα οδηγεί σε στραβοπατήματα και σε προβλήματα, όσο ισχυρός και αν είναι κάποιος ως μονάδα.