Forbes: Οι Φιλιππίνες, όπως και αν ονομαστούν, θα παραμείνουν Φιλιππίνες
Του Panos Mourdoukoutas
Ο πρόεδρος των Φιλιππίνων, Rodrigo Duterte, θέλει να αλλάξει το όνομα της χώρας του, επειδή θυμίζει την εποχή της αποικιοκρατίας.
Ψάχνει λοιπόν εναλλακτικές ονομασίες, όπως Δημοκρατία της Μαχαρλίκα, που προέρχεται από τη μαλαϊκή γλώσσα.
Ωστόσο, η αλλαγή του ονόματος δεν πρόκειται να σβήσει την αποικιοκρατική κληρονομιά που κουβαλούν οι Φιλιππίνες – δηλαδή τη διαφθορά – ούτε να την κουκουλώσει.
Από την ανεξαρτησία της το 1946, η Δημοκρατία των Φιλιππίνων διοικείται από μια “κλειστή ελιτίστικη ομάδα” που προωθεί τα δικά της συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα της μάζας, η οποία ζει στον βίαιο κόσμο της υπόγειας οικονομίας.
Η κυρίαρχη ελίτ έχει θέσει τη χώρα σε μια ταραγμένη τροχιά ασταθούς οικονομικής προόδου. Οι περίοδοι ταχείας οικονομικής ανάπτυξης ακολουθούνται από οικονομικές και πολιτικές οπισθοδρομήσεις. Κάποια στιγμή, “εγκαθιδρύθηκαν” η φτώχεια και η διαφθορά της κυβέρνησης, που εμποδίζουν τις Φιλιππίνες να ενταχθούν στις τάξεις του ανεπτυγμένου κόσμου.
Στη δεκαετία του 1960, για παράδειγμα, η οικονομία των Φιλιππίνων βρισκόταν σε μια ανοδική πορεία προς την ευημερία. Είχε το δεύτερο υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ασία και διαμόρφωνε τις τάσεις στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.
Αλλά αυτή η πορεία δεν κράτησε πολύ. Μέχρι τη δεκαετία του 1970 και τη δεκαετία του 1980, η οικονομία της χώρας άρχισε να κατακρημνίζεται και τελικά παρακάμφθηκε από άλλες χώρες της Ασίας, όπως η Νότια Κορέα, η Μαλαισία και η Ινδονησία.
Τι πήγε στραβά;
Η εγκαθίδρυση της διαφθοράς και της εκμετάλλευσης, που προέκυψαν από τις καλές σχέσεις μεταξύ μερικών πλούσιων οικογενειών και κυβερνητικών θεσμών, δημιουργώντας μονοπώλια και ολιγοπώλια σε κάθε βασικό τομέα της οικονομίας. Περιορίζοντας την οικονομική πρόοδο και διατηρώντας υψηλό το κόστος ζωής.
Σύμφωνα με τον διεθνή δείκτη διαφάνειας, οι Φιλιππίνες καταλαμβάνουν την 99η θέση σε σύνολο 175 χωρών. Ο βαθμός διαφθοράς στις Φιλιππίνες ήταν κατά μέσο όρο 93,17 για την περίοδο 1995 – 2018, φθάνοντας στο 141 το 2008 και στο χαμηλό ρεκόρ (36) το 1995.
Παρά τις εδώ και εβδομήντα χρόνια υποσχέσεις για “επαναστάσεις” πάσης φύσεως, η χώρα δεν έχει ακόμη απαλλαγεί από τους πολλούς κανονισμούς που προστατεύουν τα συμφέροντα των ελίτ, προωθούν τη διαφθορά και εμποδίζουν την ανάπτυξη της οικονομίας, αλλά και τη διανομή του πλούτου στον πληθυσμό.
Αν και από τις ηγετικές θέσεις των Φιλιππίνων έχουν περάσει σημαντικοί ηγέτες και πολιτικοί, αυτού του είδους η αναμόρφωση δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο από ένα πρόσωπο. Και αυτό γιατί η διαφθορά είναι μια χρόνια κατάσταση που εμπλέκει όλη την κοινωνία της χώρας.
Έτσι, δεν είναι μόνο η πολιτική που κάθε πρόεδρος των Φιλιππίνων πρότεινε για το θέμα της καταπολέμησης της διαφθοράς. Είναι επίσης οι πολιτικοί θεσμοί που κάθε πρόεδρος χρησιμοποιεί για να έρθει στην εξουσία και τους οποίους πρέπει να αλλάξει μέσα στο μακρύ ταξίδι της εξεύρεσης πραγματικής δημοκρατίας και διαφάνειας στις Φιλιππίνες.
Όσο αυτοί οι θεσμοί μένουν απαράλλαχτοι, όπως και αν ονομαστούν οι Φιλιππίνες, θα παραμείνουν… Φιλιππίνες.
