Η διαχείριση μιας επετείου
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Xρειάστηκε ένα δηµοσίευµα του Politico για την ψυχροπολεµική αντιπαράθεση Τραµπ-Μέρκελ για να θυµηθούµε ότι σε τρεις βδοµάδες το ΝΑΤΟ κλείνει εβδοµήντα χρόνια από την ίδρυσή του την άνοιξη του 1949.
Πριν από είκοσι χρόνια, την άνοιξη του 1999, το ΝΑΤΟ γιόρτασε τα πενήντα του χρόνια µε αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία· λίγες βδοµάδες µετά την πρώτη διεύρυνσή του προς α νατολάς -Τσεχία, Πολωνία και Ουγγαρία- και ενώ βρισκόταν στην πρώτη στην ιστορία του πολεµική εµπλοκή, τους βοµβαρδισµούς κατά της Γιουγκοσλαβίας.
Στην εξηκοστή επέτειο του ΝΑΤΟ, την άνοιξη του 2009, επιβεβαιώθηκε η αντοχή της Συµµαχίας στη διατλαντική κρίση για το Ιράκ το 2003, αλλά και στη διαφωνία των ΗΠΑ µε τις Γαλλία-Γερµανία για την περαιτέρω διεύρυνση προς ανατολάς. Η αυτοπεποίθηση για το µέλλον της Ατλαντικής Συµµαχίας επιβεβαιώθηκε συµβολικά και ουσιαστικά µε την επιστροφή της Γαλλίας στις αρχές του 2009 στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, απ’ όπου είχε αποχωρήσει το 1966.
Σήµερα, στη διατλαντική σχέση κυριαρχεί η αντιπαράθεση Ουάσιγκτον-Βερολίνου, που µπορεί µεν να πήρε παροξυσµική µορφή επί Τραµπ, αλλά καταγράφηκε για πρώτη φορά µετά την κρίση του Ιράκ την άνοιξη του 2003, µετά τον Σεπτέµβριο του 2008, µε την άρνηση της Γερµανίας να αναζητήσει κοινή µε τις ΗΠΑ προσέγγιση για τη διαχείριση της παγκόσµιας χρηµατοπιστωτικής κρίσης.
Σήµερα η σύγκρουση ΗΠΑ και Γερµανίας είναι µετωπική και απρόβλεπτη: από το διατλαντικό και διµερές εµπόριο, τη συµµετοχή του Βερολίνου στις αµυντικές δαπάνες της Ατλαντικής Συµµαχίας, τον αγωγό North Stream-2 και τη συνεργασία µε τον κινεζικό τηλεπικοινωνιακό κολοσσό Huawei.
∆εν υπάρχει πλέον πρωτοβουλία του Τραµπ που να βρίσκει την ανοχή της γερµανικής πλευράς: από την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συµφωνία του Παρισιού για την Κλιµατική Αλλαγή, την καταγγελία της συµφωνίας για τον διεθνή έλεγχο του πυρηνικού προγράµµατος του Ιράν, µέχρι την ακύρωση της συµφωνίας του 1987 µε την ΕΣΣ∆ για κατάργηση των πυραύλων µέσου βεληνεκούς.
