Δημιουργώντας πλάνο ασφαλείας
Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
Δημιουργώντας ένα πλάνο ασφαλείας για ένα οργανισμό απαιτούνται κάποια στάδια. Ο μόνος λόγος που τα γράφω είναι γιατί πολλές φορές έχω δεχθεί ερωτήσεις για το πώς θα γίνει, σχόλια για ελλειπείς υποδομές, πώς δεν υπάρχει χρήμα, πώς δεν υπάρχει δυνατότητα κτλ. Οπότε ας τα βάλω περιληπτικά και μόνο για να κατανοηθεί πώς γίνεται ένα σχέδιο εργασίας, ειδικά για το χώρο της ασφάλειας.
Αρχικά, αντιμετωπίζεις το πρόβλημα αφού πρώτα το αναγνωρίσεις και το ταυτοποιήσεις. Αυτό σημαίνει πώς ανεξάρτητα την πολιτική ιδεολογία που κουβαλάς, διαβάζεις τους αριθμούς και βλέπεις ποιες ομάδες έχουν το μεγαλύτερο ρίσκο και ποιες αποτελούν την μεγαλύτερη απειλή.
Δεύτερο στη σείρα είναι να “μετρήσεις” τι έχεις. Αυτό σημαίνει απόλυτη καταγραφή σε νούμερα, ποιο είναι το δυναμικό σου σε ανθρώπους, ποιοτικά στοιχεία, εξοπλισμό, οικονομικά διαθέσιμα κτλ. Από αυτά πρέπει να βγει πρόγραμμα ως προς το τί μπορείς να χρησιμοποιήσεις άμεσα, τί θέλει διορθώσεις και παροχές προς δυναμικό, τί είναι εύκολο να μεταπωληθεί και να ανακυκλωθεί και τί είναι τελείως άχρηστο (ελάχιστα είναι στην πραγματικότητα). Παράλληλα, πρέπει να δεις τομείς καινοτομίας και ιδιωτικό τομέα όσον αφορά συνεργασίες (και όχι αντιπαροχές)
Τρίτο είναι να διασυνδεθείς με υπηρεσίες και κομμάτια ενός οργανισμού, έτσι ώστε ό,τι δημιουργηθεί να έχει αντιστηρίγματα και ενισχύσεις όπου χρειαστεί. Αυτό σημαίνει πώς τομείς όπως δικαιοσύνη, άμυνα, πληροφορίες, τοπική αυτοδιοίκηση, υγεία, ναυτιλία και τεχνολογία αποτελούν πυλώνες στήριξης και πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Όταν έχεις όλα αυτά, διαμορφώνεις στρατηγική στο τί θέλεις να πετύχεις σε πρώτη φάση (συνήθως τη μείωση της έντασης του προβλήματος), σε δεύτερη φάση (σχεδιασμό και προσαρμογή νέων μέτρων προς όφελος της αποτροπής) και τελική φάση (πλήρη εφαρμογή και επαναξιολόγηση με κατάληξη την βελτίωση προς το καλύτερο όσων έχουν εφαρμοστεί).
Τα παραπάνω ως σχέδιο εργασίας ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ. Ούτε καν την πρώτη φάση δεν έχουν ξεπεράσει, αφού οι ιδεολογικές αγκυλώσεις δεν τους αφήνουν να χαρακτηρίσουν ομάδες και θέματα ως προβλήματα έτσι ώστε να έχουν και πλήρη αντίληψη της κατάστασης αλλά και τί χρειάζεται. Οι λεγόμενοι “τεχνοκράτες” των κομμάτων είναι ουσιαστικά “σκιάχτρα” και “μαριονέτες” έκφρασης των αρχηγών τους αλλά και των ψηφοφόρων τους που όλοι τους μιλάνε και επιζητούν την αλλαγή στα κακώς κείμενα, αλλά ουδείς απ’ όλους αυτούς επιθυμεί ν’ αλλάξει ο ίδιος.
Οπότε καταλήγουμε στον ίδιο φαύλο κύκλο και φυσικά στη συνέχιση ενός προβλήματος που κλιμακώνει, προφανώς, αφού ουδείς μπορεί να το ξεριζώσει ριζικά και δραστικά , με ό,τι κόστος έχει αυτό, αλλά προτιμά να το “καλωπίζει” για να μην πάθει πολιτική ζημιά. Αυτό στην δική μου σκέψη λέγεται πολιτική βούληση, η οποία είναι ανύπαρκτη ή μονοδιάστατη στην χώρα μας.
