Τα διδάγματα από τις επιθέσεις στις υποδομές της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΑΕ
Στις 12 Μαΐου, τέσσερα τάνκερ -τρία της Σαουδικής Αραβίας και ένα νορβηγικό- φέρεται να δέχθηκαν επίθεση και καταστράφηκαν ανοιχτά του λιμανιού της Fujairah, στις ακτές της Σαουδικής Αραβίας στον Ινδικό Ωκεανό. Λίγες πληροφορίες έγιναν γνωστές για το τι συνέβη. Το περιστατικό αναφέρθηκε αρχικά -με έναν υπερβολικό και λανθασμένο τρόπο-από τα ιρανικά μέσα στο Λίβανο και στη συνέχεια επιβεβαιώθηκε από τις αρχές της Σαουδικής Αραβίας.
Δύο ημέρες αργότερα, στις 14 Μαΐου, η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας ανακοίνωσε ότι δύο σταθμοί άντλησης που εξυπηρετούσαν το σύστημα αγωγών μεταξύ της ανατολικής πετρελαϊκής επαρχίας και του τερματικού εξαγωγών στο Yanbu, στις δυτικές ακτές, είχαν δεχθεί μια επίθεση με drones και έπρεπε να τεθούν εκτός λειτουργίας προσωρινά.
Κανένα από αυτά τα περιστατικά δεν είχε σημαντική επίδραση στη Σαουδική Αραβία ή στους όγκους εξαγωγής πετρελαίου στην περιφέρεια. Ωστόσο, αναδεικνύουν τον κίνδυνο που θέτει η αύξηση των περιφερειακών εντάσεων στην ασφάλεια των πετρελαϊκών αγορών παγκοσμίως. Οι τιμές πετρελαίου αυξήθηκαν περί το 1 δολάριο το βαρέλι με την είδηση της επίθεσης με drones.
Το Αμπου Ντάμπι και οι υποδομές ασφάλειας του πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας, είναι οι ίδιες στόχος
ΟΙ στόχοι αυτών των δύο επιθέσεων είναι ιδιαίτερα σημαντική για την ασφάλεια της αγοράς πετρελαίου παγκοσμίως καθώς είναι οι υποδομές που κατασκευάστηκαν από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία για να μειώσουν την εξάρτησή τους από τη μεταφορά με τάνκερ στον Περσικό Κόλπο και στα Στενά του Ορμούζ. Το IISS διενήργησε πρόσφατα μια ανεξάρτητη, εξονυχιστική ανάλυση της αξίας αυτών των επενδύσεων, η οποία θα δημοσιευθεί στο προσεχές μέλλον.
Η Fujairah είναι ένας σταθμός εξαγωγών πετρελαίου και ένα κέντρο ανεφοδιασμού για τάνκερ εντός και εκτός της περιοχής του Περσικού Κόλπου. Στη δεκαετία του 2000, η Abu Dhabi National Oil Company έχτισε έναν αγωγό που συνδέει τις εγκαταστάσεις παραγωγής και επεξεργασίας αργού πετρελαίου κοντά στον Περσικό Κόλπο κατά μήκος της χώρας, με το ανατολικό λιμάνι της Fujairah, στον Κόλπο του Ομάν. Μαζί με σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές αποθήκευσης και εξαγωγής πετρελαίου, αυτός ο αγωγός μείωσε σημαντικά την εξάρτηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων από τον Περσικό Κόλπο και τα Στενά του Ορμούζ για τις πετρελαϊκές τους εξαγωγές, ανοίγοντας μια δίοδο εξαγωγών απευθείας στον Ινδικό Ωκεανό. Επίσης, επέτρεψε το να αναδειχθεί η Faijuairah ως ένας επιτυχημένος πάροχος υπηρεσιών εφοδιασμού, συναγωνιζόμενη με τη Σιγκαπούρη για κέντρο της κυκλοφορίας δεξαμενόπλοιων στην Ασία. Ως εκ τούτου, η επίθεση στη Fujairah, εάν επιβεβαιωθεί, θα δείξει ότι η επένδυση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων για την παράκαμψη των Στενών του Ορμούζ, δεν είναι “άτρωτη” σε κινδύνους ασφαλείας.
Το ίδιο ισχύει και για την αναφερθείσα επίθεση με drones σε δύο σταθμούς άντλησης που είναι μέρος του συστήματος αγωγών στη Σαουδική Αραβία, την ευθύνη για την οποία ανέλαβαν οι δυνάμεις των Χούθις της Υεμένης. Αυτό το σύστημα αγωγών -που ονομάζεται κάποιες φορές Petroline- έχει κατασκευαστεί και αναβαθμιστεί σε στάδια, από τη δεκαετία του ’90, έως τα διυλιστήρια πετρελαίου και έναν τερματικό σταθμό εξαγωγών το λιμάνι Yanbu της Ερυθράς Θάλασσας.
Όπως και με τον αγωγό του Abu Dhabi προς το Fujairah, ο αγωγός της Petroline μειώνει την εξάρτηση της Σαουδικής Αραβίας για τη ναυτιλία μέσω του Κόλπου και του Ορμούζ για τις πετρελαϊκές εξαγωγές. Η επίθεση της 14ης Απριλίου, δεν εξουδετερώνει τη λογική ασφάλειας για την υποδομή αυτή, αλλά δείχνει ότι η ασφάλεια που αγοράζει από τη Σαουδική Αραβία έναντι στρεβλώσεων στη ναυτιλία στον Κόλπο και στα Στενά του Ορμούζ, υπόκειται από μόνη της σε κινδύνους ασφάλειας.
Το αμερικανικό σχιστόλιθο δεν προσφέρει λύση στον κίνδυνο της Μέσης Ανατολής
Για τη Σαουδική Αραβία και το Άμπου Ντάμπι, το άμεσο μάθημα από αυτά τα περιστατικά είναι ότι χρειάζεται να προστατεύουν ακόμη και τις υποδομές που κατασκευάζουν για να διασφαλιστούν από τον κίνδυνο του Ορμούζ. Για τις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, αυτά τα περιστατικά θα πρέπει να λειτουργήσουν ως υπενθύμιση ότι το αμερικανικό σχιστόλιθο πετρέλαιο δεν προσφέρει λύση στον κίνδυνο μιας διακοπής του εφοδιασμού από τον Περσικό Κόλπο. Ακόμη και όταν η παραγωγή πετρελαίου από τις ΗΠΑ αυξήθηκε σημαντικά από το 2009 μέχρι το 2017, το ποσοστό της παγκόσμιας κατανάλωσης πετρελαίου που καλύφθηκε από τις εξαγωγές της Μέσης ανατολής, αυξήθηκε από το 22% στο 26%, στο υψηλότερο επίπεδο από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ως εκ τούτου, πρέπει να διατηρηθούν συστήματα συλλογικής ασφάλισης όπως στρατηγικά πετρελαϊκά αποθέματα και ο διεθνής τους συντονισμός, καθώς και η αποτελεσματικότητά τους.
Αυτά τα περιστατικά θυμίζουν επίσης στους περιφερειακούς και παγκόσμιους ηγέτες ότι η επανάσταση του αμερικανικού σχιστόλιθου δεν αποτελεί υποκατάστατο για μια λογική, συνετή ρεαλιστική πολιτική της Μέσης Ανατολής, εάν θέλουμε να διατηρηθεί η σταθερότητα και η ασφάλεια της πετρελαϊκής αγοράς.
