Τα συμπεράσματα της 7ης Ιουλίου
Γράφει ο Γρηγόρης Μπρόζος
Φοιτητής οικονομικού Α.Π.Θ.
Λίγα εικοσιτετράωρα μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου έχει έρθει η ώρα να κάνουμε μία αποτίμηση. Με σιγουριά μπορεί κάποιος να πει ότι είδαμε πολλά αναπάντεχα γεγονότα που κανένας δεν περίμενε.
Εάν έλεγες σε κάποιον λίγα χρόνια πριν ότι η Νέα Δημοκρατία θα συγκροτούσε αυτοδύναμη κυβέρνηση σίγουρα θα σε αμφισβητούσε. Εάν ακόμα έλεγες σε κάποιον την στιγμή που οι τράπεζες έκλειναν το καλοκαίρι του 2015 ή τον Φεβρουάριο του 2019 που υπογραφόταν η συμφωνία των Πρεσπών ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα διατηρούσε τα ποσοστά του με πολύ μικρές απώλειες μάλλον θα θεωρούσουν εκτός πραγματικότητας.
Πώς δημιουργήθηκαν όμως αυτά τα δεδομένα;
Στην Δεξιά
Στο χώρο της δεξιάς με κύριο εκπρόσωπο τη Νέα Δημοκρατία είδαμε μία πολύ μεγάλων διαστάσεων συσπείρωση. Όλοι εκείνοι που δήλωναν απογοητευμένοι και ακόμα προδομένοι από την Ν.Δ. επέστρεψαν στους κόλπους του κόμματος. Φαίνεται ότι η κεντροδεξιά μάζα της χώρας θεώρησε μέγιστη ανάγκη την αποκαθήλωση της απερχόμενης κυβέρνησης, καθώς κατά πολλούς τα τελευταία χρόνια διέλυε κάθε πτυχή της χώρας. Στο όνομα αυτού λοιπόν είδαμε τους ‘’νοικοκυραίους’’ – όπως ειρωνικά αποκαλούνται οι δεξιοί ψηφοφόροι από το φάσμα της αριστεράς- να αφήνουν στην άκρη προσωπικές διαφορές, απογοητεύσεις, πίκρες και να συσπειρώνονται με την ελπίδα να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη στην πατρίδα. Δεν αποτελεί κρυφό ότι λίγοι ήταν εκείνοι που εξ αρχής εμπιστεύτηκαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι περισσότεροι άνθρωποι της δεξιάς ήταν επιφυλακτικοί έως και αρνητικοί στο σενάριο πρωθυπουργίας του. Ακόμα και αυτές όμως οι αμφιβολίες παραμερίστηκαν στον όνομα του καλού του τόπου με αποτέλεσμα η Νέα Δημοκρατία να αυξήσει την δυναμική τις κατά 11,75 ποσοστιαίες μονάδες!
Στην Αριστερά
Στην πολιτική αποτελεί άγραφο νόμο η φθορά τη εξουσίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό σημαίνει ότι η κάθε κυβέρνηση που θα αναγκαστεί να πάρει και δύσκολες αποφάσεις, αναπόφευκτα θα δημιουργήσει μία μερίδα αγανακτισμένων πολιτών. Όταν μάλιστα η κυβέρνηση είναι σε χρονική περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης, περιμένει κάποιος αυτή η φθορά να είναι τεράστια. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το άλλοτε κραταιό ΠΑ.ΣΟ.Κ. το οποίο μετά την τελευταία του διακυβέρνηση και τις αποφάσεις που πήρε, έχει υποστεί μία τραγική συρρίκνωση. Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να είναι η μεγάλη εξαίρεση στον κανόνα αυτό! Μετά από τέσσερα χρόνια εξουσίας με τρομερά δύσκολες αποφάσεις, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό αλλά και εθνικό επίπεδο, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κάθε άλλο παρά διαλύθηκε. Μόλις 3,93 ποσοστιαίες μονάδες φαίνεται να ήταν η απώλεια που είχε η αξιωματική αντιπολίτευση. Ποσοστό σχεδόν ίσο με αυτό που απέσπασε το κόμμα το κ. Βαρουφάκη (3,44%). Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ακόμα και αυτοί οι λίγοι απογοητευμένοι επέλεξαν να στηρίξουν κάποιον που έχει ταυτιστεί και αναδυθεί από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και όχι να επαναπροσδιορίσουν εκ νέου τις πολιτικές τους βλέψεις.
Συμπέρασμα
Είναι οφθαλμοφανές ότι η μεγάλη νίκη της Νέας Δημοκρατίας οφείλεται στη μεγάλη συσπείρωση των δεξιών ψηφοφόρων και όχι στην μεταστροφή σ’ αυτήν ανθρώπων άλλων ιδεολογιών. Μεγάλη αλήθεια είναι επιπλέον και η μεγάλη συσπείρωση στην αριστερά. Ελάχιστοι είναι αυτοί που εγκατέλειψαν τα καράβι στα δύσκολα. Αυτό μπορεί να έχει γίνει για δύο λόγους. Είτε οι αριστεροί έχουν ταυτιστεί απολύτως με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα βλέπουν το νέο τους ηγέτη είτε απέναντι στη μεγάλη κινητοποίηση της Ελληνικής δεξιάς αποφάσισαν να μην μείνουν απαθείς αλλά να απαντήσουν με ανάλογη μαζικότητα. Αυτές οι εκλογές ίσως να είναι ο προάγγελος μίας νέας εποχής για το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Μίας εποχής πόλωσης, έντασης και συσπείρωσης. Ίσως ακόμα αυτή η νέα εποχή να σημαίνει το τέλος των ψήφων αγανάκτησης και της μεγάλης μετακίνησης ψηφοφόρων από το ένα κόμμα στο άλλο. Η ιστορία θα τα δείξει όλα.
