H προτεραιότητα στην Παιδεία είναι υψίστης σημασίας
Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας
Σε μια εποχή κρίσης, η προτεραιότητα στην Παιδεία, ειδικότερα μάλιστα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, είναι υψίστης σημασίας. Δεν πρέπει, όμως να μας ξεφύγει η ουσία:
Α. Πολύ καλή είναι η κατάργηση του Ασύλου. Κοινοί εγκληματίες που περιδιαβαίνουν στα πανεπιστήμια είναι φαινόμενο που ντροπιάζει την ελληνική εκπαίδευση. Όμως, η παραβατικότητα δεν αφορά μόνο αυτούς. Φοιτητές που χρησιμοποιούν το πανεπιστήμιο ως κομματικό οχυρό, «πουλώντας» μέχρι και πολύ πρόσφατα τα φοιτητικά «πάσο» για ψήφους ή και χρήματα και προξενούν ζημιές και φθορές είναι εξίσου συχνό φαινόμενο. Καθηγητές που πουλάνε βιβλία τους σε φοιτητές και μάλιστα χωρίς αποδείξεις με την απειλή «ή το αγοράζεις ή κόβεσαι από το μάθημα» είναι επίσης παραβατική συμπεριφορά. Βιβλία που εξαφανίζονται από τις βιβλιοθήκες των Σχολών, το ίδιο. Υπολογιστές, εκτυπωτές, προβολείς και γενικότερα εξοπλισμός που «κάνει» φτερά, το ίδιο. Είναι αποφασισμένη η κυβέρνηση να πατάξει και αυτά τα παραβατικά φαινόμενα; Καλώς. Αλλιώτικα, η κατάργηση του Ασύλου δεν θα είναι τίποτε περισσότερο παρά μια βάση ιδεολογικών διώξεων για την εκάστοτε κυβέρνηση. Νομίζω ότι οι παροικούντες την Ακαδημαϊκή Ιερουσαλήμ αντιλαμβάνονται πλήρως τι εννοώ.
Β. Πολύ καλή η αξιολόγηση. Ποια κριτήρια, όμως εφαρμόζονται στην αξιολόγηση; Αν το μέτρο χρησιμοποιηθεί πάλι για να προωθούμε τους κομματικά ημέτερους, καλύτερα να μην εφαρμοστεί. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να υπάρχει Τακτικός Καθηγητής σε Πανεπιστημιακό Ίδρυμα που να μην έχει ούτε μια έγκυρη δημοσίευση ή έκδοση, να μην πατά το πόδι του σε διεθνή Συνέδρια, να ασχολείται μονάχα με τα «γκομενιλίκια» εντός και εκτός πανεπιστημίου, να καθυστερεί τις κρίσεις μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητών για χρόνια, είτε επειδή βαριέται, είτε επειδή πλασάρει τον φοιτητή σε βοηθούς, είτε επειδή δεν συμφωνεί με τα πορίσματα του φοιτητή ή να απειλεί φοιτητές επειδή ιδεολογικά δεν είναι «δικοί» του – κι όλα τα παραπάνω σε προγράμματα που έχουν δίδακτρα! Τα έχω συναντήσει όλα τα παραπάνω και σας πληροφορώ ότι, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου σπάνια φαινόμενα.
Γ. Τι θα γίνει με την περίφημη ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση; Πόσο ακόμα ελληνικές οικογένειες θα αναγκάζονται να υφίστανται οικονομικές αιμορραγίες για χρόνια ολόκληρα, επειδή δεν δίδεται άδεια ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα; Σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα, και στο συγκεκριμένο ζήτημα, μόνο στα χαρτιά είμαστε.
Δ. Μιλάμε για διασύνδεση με την αγορά εργασίας. Σας πληροφορώ ότι η κουβέντα είναι αστεία, το λιγότερο. Εξηγούμαι: Μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στην Ελλάδα πλέον, στις περισσότερες τουλάχιστον σχολές, έχουν δίδακτρα. Υπάρχει πρόβλεψη, στο πλαίσιο αυτής της περίφημης «διασύνδεσης», ώστε ένα ποσοστό των σπουδαζόντων να προέρχεται από εταιρείες που θα πληρώνουν οι ίδιες αυτές τις σπουδές, ώστε να εξειδικεύονται οι εργαζόμενοι; Ακόμα και στις προπτυχιακές σπουδές, προβλέπεται άσκηση ουσίας (κι όχι πάμε για να μας εκμεταλλευτούν) σε καλές ιδιωτικές εταιρείες; Υπάρχει ενημέρωση (όχι δημοσιογραφική) υποψηφίων σπουδαστών και σπουδαστών με το πόσες θέσεις και σε ποιους τομείς προβλέπεται ζήτηση τα επόμενα χρόνια; Το να μιλάμε εντελώς αφηρημένα για διασύνδεση με την αγορά, χωρίς προηγουμένως να έχει στηθεί ένας μηχανισμός διασύνδεσης για ΟΛΕΣ τις σχολές, είναι το ίδιο σα να μιλάμε για τον καιρό, χωρίς να είμαστε μετεωρολόγοι. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή…
Ε. Δεν μου αρέσει η γενικότερη απαξίωση και το «τσουβάλιασμα» του ελληνικού πανεπιστημίου. Έχω ο ίδιος τελειώσει αρκετές σχολές κι έχω φτάσει μέχρι και διδακτορικό. Δεν είναι όλοι οι καθηγητές το ίδιο, δεν λειτουργούν όλα τα πανεπιστήμια το ίδιο, δεν είναι όλες οι σχολές άχρηστες. Έχω τύχει σε εξαιρετικούς καθηγητές, με τους οποίους ακόμα σχετίζομαι. Έχω πέσει σε ανθρώπους που μοχθούν να σπουδάσουν, σε οικογένειες που στερούνται τα βασικά για να σπουδάσει μέλος της σε άλλη πόλη από αυτή που κατοικεί. Έχω δει σχολές, η οργάνωση και το επίπεδο των οποίων είναι αξιοζήλευτη (το διδακτορικό μου το έκανα σε μια από τις πλέον εξαιρετικές σχολές στην Ελλάδα, το τμήμα Μετάφρασης, Ξένων Γλωσσών και Διερμηνείας στην Κέρκυρα). Αν, λοιπόν δεν υπάρξει μια σοβαρή πρώτη αξιολόγηση για το έργο κάθε σχολής και το επίπεδο των διδασκόντων και φοιτητών και αρχίσουμε, ως συνήθως, τις οριζόντιες κρίσεις, τότε προφανέστατα ξεκινάμε λάθος. Γι’ αυτό και θεωρώ βιαστική την ίδρυση σχολών όπου να’ ναι και την κατάργηση σχολών όπως λάχει. Ή κάνουμε ένα σοβαρό πλάνο και περιλαμβάνουμε όλο το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, ή αφήνουμε στην τύχη του την τριτοβάθμια εκπαίδευση και παραμένουμε χώρα – παρίας στο διεθνές ακαδημαϊκό περιβάλλον.
