Η Τουρκία του Κεµάλ αµφισβήτησε τον αποκλεισµό της από τη Μέση Ανατολή
Οι συχνές αναφορές του Ερντογάν στη Συνθήκη των Σεβρών του 1920 και στη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 δηµιουργούν σύγχυση.
Η Συνθήκη της Λωζάνης δεν αποτελεί νίκη για την Τουρκία που ακυρώνει την ήττα της Συνθήκης των Σεβρών. Αποτελεί κυρίως σε βάρος της Ελλάδας διόρθωση µιας ήττας, χωρίς όµως να αναιρεί τον χαρακτήρα της: Τόσο η Συνθήκη των Σεβρών όσο και η Συνθήκη της Λωζάνης αποκλείουν την Τουρκία από τη Μέση Ανατολή και πιο συγκεκριµένα από τη Συρία και το Ιράκ που παραχωρήθηκαν αντίστοιχα στη Γαλλία και τη Βρετανία.
Η Τουρκία του Κεµάλ αµφισβήτησε από την πρώτη στιγµή τον αποκλεισµό της από τη Μέση Ανατολή, καθώς διεκδίκησε µέχρι και το 1926 την περιοχή της Μοσούλης, το σηµερινό Βόρειο Ιράκ, µια περιοχή πλούσια σε κοιτάσµατα πετρελαίου. Η διεκδίκηση της κουρδικής κατά πλειοψηφία περιοχής έγινε σε εθνογραφική βάση, καθώς η Νέα Τουρκία του Κεµάλ αυτοπροσδιοριζόταν ως κοινό κράτος Τούρκων -Κούρδων.
Η Κοινωνία των Εθνών το 1926 απεφάνθη ότι η περιοχή της Μοσούλης ανήκει στο Ιράκ. Υπό την πίεση της Βρετανίας η Αγκυρα τερµάτισε την αµφισβήτηση των συνόρων της Λωζάνης και επικεντρώθηκε στην υλοποίηση των εκσυγχρονιστικών µεταρρυθµιστικών παρεµβάσεων όπως τις είχε ιεραρχήσει ο Κεµάλ. Πολύ γρήγοραη αποχή από ανάµειξη σε εστίες εντάσεων και συγκρούσεων εκτός συνόρων πρόβαλε ως προαπαιτούµενο των µεταρρυθµίσεων, µια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων που συµπύκνωσε ο Κεµάλ στη γνωστή φράση «Ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στον κόσµο».
Η ρεαλπολιτίκ του Κεµάλ στο ζήτηµα της Μοσούλης µετά το 1926 αποτελεί µια σαφή παραδοχή ότι η Λωζάνη διορθώνει µεν, χωρίς να αναιρεί την ήττα που συµβολίζει η Συνθήκη των Σεβρών. Αν η απειλή στρατιωτικής δράσης δεν απέδωσε τίποτε ως προς τη Μοσούλη, αντίθετα η διεθνής συναίνεση και κυρίως η στήριξη της Ελλάδας οδήγησαν στον τερµατισµό µε τη Συνθήκη του Μοντρέ το 1936 της περιορισµένης κυριαρχίας της Τουρκίας στα Στενά που είχε επιβάλει η Λωζάνη.
