Το “φλερτ” του Donald Trump με τη Γροιλανδία
Από πού να ξεκινήσω σχετικά με την απόφαση του Donald Trump να ακυρώσει μια επίσημη επίσκεψη στη Δανία; Ακύρωσε την επίσκεψη με ένα tweet του, βασίζοντας την απόφασή του “στα σχόλια της πρωθυπουργού Mette Frederiksen, ότι δεν ενδιαφέρεται να συζητήσει την αγορά της Γροιλανδίας..”.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω επισημαίνοντας ότι υπήρχαν άλλα θέματα για τα οποία ήθελα να γράψω. Την αναστάτωση στην αμερικανική πολιτική αφότου η Ιερουσαλήμ απέκλεισε δύο γυναίκες-μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου να εισέλθουν στο Ισραήλ. Τον εννοιολογικό τόπο της ρατσιστικής μαζικής δολοφονίας στο Ελ Πάσο και αλλού, για να προσδιοριστεί η τρομοκρατία ως απειλή για την αμερικανική εθνική ασφάλεια, και την δήλωση της προέδρου της αμερικανικής βουλής Nancy Pelosi ότι η προώθηση του σκληρού Brexit από την κυβέρνηση Trump, με υποσχέσεις για εμπορική συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ηνωμένου Βασιλείου, θα πρέπει να θεωρηθεί άκυρη, διότι οι εμπορικές συμφωνίες πρέπει να εγκριθούν από το Κογκρέσο και το Κογκρέσο δεν θα λάβει μέρος στην καταστροφή της συμφωνίας Good Friday.
Το θέμα της Γροιλανδίας αντιθέτως, μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο. Δεν είμαι τόσο σίγουρος. Πολύ πριν από τον Ιανουάριο του 2017, το μεγάλο πρόβλημα της επιστημολογίας και της ανάλυσης είναι ότι, παραμελώντας την ημερήσια δόση αστεϊσμού, θα αγνοούσαμε μεγάλο μέρος του τι συμβαίνει –και αυτό που συμβαίνει είναι σημαντικό. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε στους συμβούλους του ότι θα ήθελε να αγοράσει την Γροιλανδία. Δεν ήταν σίγουροι αν αυτό ήταν αστείο. Ανάμεσα στα tweets του για το θέμα, ήταν και μια φωτογραφία ενός χρυσού Trump Tower που είχε τοποθετηθεί σε ένα χωριό της Γροιλανδίας, με την χρήσιμη υπόσχεση ότι δεν σκόπευε στα αλήθεια να χτίσει έναν. Η πρωθυπουργός Frederiksen αντέδρασε με κάποια δόση δυσπιστίας. Έτσι, ο πρόεδρος τον ΗΠΑ την απέσυρε. Το Danish Royal House, επίσης οικοδεσπότης για την προγραμματισμένη επίσκεψη Trump, εξέφρασε “έκπληξη”.
Υπήρχε μια περίοδος ασφαλώς, που καλύπτει μεγάλο μέρος της αμερικανικής ιστορίας, όταν η αγορά μιας περιοχής ήταν ένα αποδεκτό μέσο στρατηγικής επέκτασης. Η αγορά της Λουιζιάνα από τον Thomas Jefferson ήταν ένα ασυνήθιστα ειρηνικό βήμα στην επέκταση της Αμερικής προς τα δυτικά. Αφότου ο πόλεμος της απέφερε μεγάλο μέρος του Μεξικού, οι ΗΠΑ πλήρωσαν 10 εκατ. δολάρια για λίγο ακόμη, στην Gadsden Purchase. Και μετά από τη δολοφονία του Abraham Lincoln, ο υπουργός Εσωτερικών του, William Seward, αγόρασε την Αλάσκα από τους Ρώσους. Ονομάστηκε τότε “αδηφάγος”, αλλά στην ιστορία, ο Seward ήταν αυτός που γέλασε τελευταίος.
Κάποια στιγμή στη διάρκεια του 20ου αιώνα, η απόκτηση εδαφών με αυτό τον τρόπο έγινε λιγότερο συνηθισμένη, σε μεγάλο βαθμό διότι οι αληθινοί κάτοικοι της περιοχής για την οποία υπάρχει ενδιαφέρον, έχουν τώρα μεγαλύτερο λόγο στο ζήτημα. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο ο σύγχρονος παγκόσμιος ρόλος της Αμερικής εξαρτάται περισσότερο από τις συμμαχίες παρά από τις ιδιοκτησίες. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι σε μια περιοχή αυξανόμενης στρατηγικής αντιπαλότητας –η Αρκτική ανοίγεται λόγω της κλιματικής αλλαγής- οι ΗΠΑ έχουν έναν πιστό σύμμαχο της συνθήκης, τη Δανία, η οποία είναι κυρίαρχη του μεγαλύτερου νησιού της Αρκτικής.
Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί καλή τύχη. Ωστόσο, στη διαχείριση συμμαχιών βοηθάει –μάλιστα, θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως βασική προϋπόθεση- οι σύμμαχοί σου να σε παίρνουν σοβαρά.
