Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η Τουρκία
Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας
Ένας χάρτης που δείχνει την Ελλάδα, την κατεχόμενη Ιωνία ομού με την Κωνσταντινούπολη. Δεν φιλοδοξώ, βέβαια να υποκαταστήσω τον Έλληνα ΥΠΑΜ (διότι αυτός θα έπρεπε να απαντήσει αναλόγως στην προκλητικότατη φωτογραφία του Τούρκου ομόλογού του που απεικονίζει τη Θράκη, την Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου ως τουρκικά). Μπορώ μόνο να εκφράσω, θεωρώ, το γενικότερο αίσθημα των Ελλήνων.
Όχι, δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα (ειδικά η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης) έχει τα φόντα, τα κότσια, τη στρατιωτική δύναμη και την πολιτική βούληση να τα βάλει με την Τουρκία. Οι πολιτικές του ενδοτισμού, η βύθιση του εθνικού φρονήματος και η αντικατάστασή του με διεθνιστικές παλαβομάρες (που ελπίζω να μην πληρώσουμε ακριβά), η επίπλαστη οικονομική ευημερία, μας κατέστησαν κοιμώμενο λαό.
Διότι μόνο ένας κοιμώμενος λαός εγκαλεί ως φασιστικές τις παρελάσεις προς τιμή των ηρώων που αγωνίστηκαν για την πατρίδα τους την ίδια ώρα που δικαιολογεί τον στρατιωτικό χαιρετισμό Τούρκων αθλητών σε διεθνή αγώνα, ενώ υποτίθεται ότι ο αθλητισμός εξ ορισμού συμβολίζει και προάγει την ειρήνη κι όχι τον πόλεμο.
Μόνο ένας κοιμώμενος λαός στέκεται απαθής στο δράμα ενός λαού που, όπως κάποτε ο ίδιος, πολεμά χρόνια τώρα για να έχει μια πατρίδα δική του κόντρα σε ένα διεθνές υποκριτικό περιβάλλον και απέναντι σε ένα ανάλγητο κράτος που θεωρεί τη γενοκτονία ειρηνική πρακτική.
Μόνο ένας κοιμώμενος λαός λοιδωρεί τη θρησκεία που τον βύζαξε για να θωπεύσει τη θρησκεία που κόντεψε να τον εξοντώσει.
Μόνο ένας κοιμώμενος λαός καταντά οσφυοκάμπτης μιας Ευρώπης που τον θεωρεί παρία και ενός διεθνούς περιβάλλοντος που τον έχει, με εύσχημες δικαιολογίες, υποδουλώσει οικονομικά, μόνο και μόνο διότι ελπίζει να τον προστατέψουν, όπως ένας νταβατζής την πόρνη του.
Δεν είναι η Τουρκία το πρόβλημα. Πέρσες, Άβαροι, Σλάβοι, Γότθοι, Ούνοι, Φράγκοι, Τούρκοι, Ιταλοί, Γερμανοί, πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το πρόβλημα πλέον είμαστε εμείς οι ίδιοι. Διότι κάποτε όλους αυτούς τους αντιμετωπίσαμε με γενναιοψυχία, με πίστη σε ιδανικά, με ελεύθερη βούληση, αξιοποιώντας όταν χρειαζόταν «τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα». Τώρα έχουμε απομείνει «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα»…
