Γεωπολιτική, Θρησκεία και Μεταναστευτικό

Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας*

Η συνεχιζόμενη πολιτική ανοιχτών συνόρων και ανεξέλεγκτης αποδοχής μεταναστών στη χώρα μας διαθέτει, όπως εντοπίστηκε και στο προηγούμενο άρθρο μου, ξεκάθαρες θρησκευτικές προεκτάσεις, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία των παράνομων μεταναστών που εισβάλλουν στη χώρα είναι Ισλαμιστές.

Η παραπάνω διαπίστωση διαθέτει τη δική της γεωπολιτική βαρύτητα που συνδέεται άμεσα με τη θρησκευτική γεωγραφία της περιοχής και, βεβαίως, με τη χαρακτηριστική θρησκευτική ταυτότητα της χώρας μας (Ορθόδοξη χριστιανική).

Λαμβάνοντας υπόψη τη χωροθεσία των θρησκευτικών μνημείων τόσο στα Δωδεκάνησα, όσο και στα νησιά του Β. Αιγαίου, σε συνδυασμό και με την έως πρόσφατα ενίσχυση της τουριστικής κίνησης που γνώρισαν οι παραπάνω περιφερειακές ενότητας της νησιωτικής Ελλάδας, μπορούμε να εξάγουμε πολύτιμα συμπεράσματα για τους λόγους που τα παραπάνω νησιωτικά συμπλέγματα κατέστησαν στόχος των μεταναστευτικών ροών – πέρα, βεβαίως από το ότι βρίσκονται απέναντι από τα Μικρασιατικά παράλια που ανήκουν στην Τουρκική κυβέρνηση.

Η Λέσβος ειδικά διακρίνεται για την πληθώρα και την ιδιαίτερη παρουσία των θρησκευτικών μνημείων της, όπως οι μονές Αγ. Ραφαήλ και Ταξιάρχη, οι σημαντικές εκκλησίες που ξεχωρίζουν, όπως η Παναγία Αγιάσου, οι εκκλησίες στον Μόλυβο, στην Πέτρο και στο Πλωμάρι. Πρόκειται για νησί – κέντρο του θρησκευτικού δικτύου των νήσων του Β. Αιγαίου, με ιδιαίτερο θρησκευτικό συμβολισμό. Ο συμβολισμός της αυτός γίνεται ακόμα περισσότερο ξεκάθαρος, αν σκεφτούμε ότι στην ουσία συνιστά ένα δίκτυο εκκλησιαστικών μνημείων όχι μόνο με τα υπόλοιπα νησιά του Β. Αιγαίου, αλλά και με εκκλησιαστικά μνημεία, όσα πλέον έχουν απομείνει, στη Μικρασιατική ακτή. Μάλιστα, έχει προταθεί στο παρελθόν από πολλούς ειδήμονες του θρησκευτικού τουρισμού η επαναδραστηριοποίηση αυτού του δικτύου τουριστικά. Πρόκειται, όμως για μια εξέλιξη που προφανώς θα οδηγούσε την Άγκυρα και την Τουρκική κυβέρνηση σε μειονεκτική διπλωματική θέση, καθώς δεν είναι σε καμία περίπτωση επιθυμητή η περίπτωση, έστω και σε επίπεδο καθαρά τουριστικό, πολιτισμικής «ενοποίησης» των παραλίων της Μικράς Ασίας με την ελληνορθόδοξη θρησκεία, καθώς θα δημιουργούσε κλίμα διπλωματικής ισχύος για τη χώρα μας.

Στο ίδιο πλαίσιο λαμβάνεται και η προσπάθεια της Άγκυρας να ισχυροποιήσει το μουσουλμανικό στοιχείο και στα νησιά της Δωδεκανήσου, όπου το χριστιανικό στοιχείο είναι παρόν όχι μόνο μέσω της ελληνορθόδοξης, αλλά και της ενετικής παράδοσης, λόγω της πολύχρονης παρουσίας των Φράγκων στα νησιά αυτά. Μάλιστα, η αδειοδότηση μουσουλμανικών τζαμιών στη Ρόδο και την Κω, στην οποία περιέργως προθύμως προέβη πρόσφατα το Ελληνικό Υπ. Παιδείας, δείχνει να «υπηρετεί», άγνωστο μέχρι στιγμής για ποιον λόγο, τη συμβολική απομείωση του χριστιανικού στοιχείου στα νησιά αυτά.

Το επίσης πρόσφατο σύμφωνο Τουρκο-Λυβικής συνεργασίας σε επίπεδο οριοθέτησης ΑΟΖ δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το σύμφωνο «στοχεύει» καταρχήν την Κρήτη, μια από τις πιο νευραλγικές θρησκευτικά περιοχές με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία στην Αν. Μεσόγειο. Η Κρήτη διαθέτει εξαιρετική ποικιλία εκκλησιαστικών μνημείων, στα οποία ξεχωρίζουν ιδιαιτέρως οι μονές. Ο λόγος είναι ότι πολλές από τις μονές αυτές δεν αποτελούν μονάχα θρησκευτικά κέντρα του νησιού, αλλά συνδέονται στενά με την τοπική αγροτική παραγωγή, την εκτροφή ζώων, ακόμα και με την παραγωγή κεντημάτων και αγιογραφικών έργων εξαίσιας ποιότητας. Εξάλλου, η Κρήτη ήδη από την αρχαιότητα αποτελεί κομβικό σημείο της γεωπολιτικής σύνδεσης του ελληνικού πολιτισμού με την Βόρειο Αφρική, κάτι που δεν διαφεύγει της προσοχής της ισλαμικής κυβέρνησης του Ερντογάν.

Η αξία της θρησκευτικής ταυτότητας της χώρας δεν περιορίζεται μόνο στην πολιτιστική σφαίρα δραστηριότητας. Διαθέτει εξαιρετική σημασία και στο γεωστρατηγικό, πολιτικό, διπλωματικό πεδίο και έτσι ακριβώς την αντιλαμβάνεται και η Τουρκική κυβέρνηση που, αυτή τη στιγμή, ελέγχει τις μεταναστευτικές ροές προς τη χώρα μας. Η κυβέρνηση οφείλει να λάβει υπόψη της τον γεωστρατηγικό ρόλο της θρησκείας στην ευρύτερη περιοχή και να τον εκμεταλλευτεί για να ανεύρει το δυνατόν περισσότερους συμμάχους και σ’ αυτό το πεδίο. Κάθε αδράνεια στο συγκεκριμένο θέμα θα είναι καταστροφικό για τη χώρα και το μέλλον της.

*Ο Δρ Δημήτριος Γκίκας είναι εκπαιδευτικός, με σπουδές στους τομείς της Θεολογίας και Θρησκειολογίας, της Φιλοσοφίας, της Φιλολογίας και της Ιστορίας. Είναι διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει διδάξει σε κορυφαίους ιδιωτικούς οργανισμούς δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ειδικεύεται σε ζητήματα θρησκειολογίας, Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Φιλοσοφίας, Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης. Έχει συγγράψει πλήθος άρθρων και βιβλίων και έχει διατελέσει για πολλά χρόνια επιστημονικός συνεργάτης του γνωστού ιστορικού περιοδικού «Ιστορικά Θέματα». Είναι μέλος της φημισμένης παγκόσμιας εκπαιδευτικής πλατφόρμας 100Mentors, ασκώντας τον ρόλο του εκπαιδευτικού μέντορα σε ελληνικούς και διεθνείς εκπαιδευτικούς οργανισμούς όλων των βαθμίδων.

Διαβάστε επίσης: Η Μεταναστευτική πολιτική και ο Ισλαμικός παράγοντας