Vox Populi: Όταν ο λαός βρυχάται

Γράφει ο δρ. Δημήτρης Γκίκας*

Η αλλαγή πλεύσης της κυβέρνησης στο λαθρομεταναστευτικό συνοδεύτηκε από μια εξίσου εντυπωσιακή στροφή στη ρητορική για το ζήτημα. Η πρώτη ανακοίνωση του ΚΥΣΕΑ κάνει λόγο για ασύμμετρη απειλή, όλο και περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν τον όρο «εισβολή» κι όλα προμηνύουν μια εκ διαμέτρου αντίθεση με προηγούμενες πολιτικές. Στο μεταξύ, εστάλη στρατός στον Έβρο με τη δεδηλωμένη πρόθεση να διαφυλαχθούν τα σύνορα στο ακέραιο – μια πράξη που συνιστά πρωτοφανή για τα μέχρι σήμερα δεδομένα της χώρας μας που, έως πρόσφατα, αντιμετώπιζε φοβικά τη λαθραία μετανάστευση.

Ενδεχόμενα η αλλαγή αυτή εδράζεται σε πλείστους παράγοντες που έχουν σχέση με τη γενικότερη Ευρωπαϊκή στάση απέναντι στον αλαζονικό Ταγίπ Ερντογάν. Η απειλή ότι θα «σπρώξει» πάνω από 100.000 μετανάστες στην Ε.Ε. και ο εκβιαστικός τόνος που συνηθίζει πλέον να χρησιμοποιεί στους λόγους του ο Τούρκος ηγέτης θα θορύβησε σίγουρα τους Ευρωπαίους ηγέτες.

Κρίνω, όμως ότι ένας παράγοντας που ίσως να αποτέλεσε κεντρικό μοχλό πίεσης στην έως χθες «μεταναστευτική πολιτική» της ελληνικής κυβέρνησης και των ευρωπαίων εταίρων υπήρξε η μαζική εναντίωση των κατοίκων των ακριτικών νησιών του Αιγαίου, ειδικότερα της Λέσβου. Η εναντίωση αυτή κορυφώθηκε με την εξέγερση ενάντια στις αστυνομικές δυνάμεις που απέστειλε προ ημερών η κυβέρνηση για να «επιβάλει» την τάξη. Επρόκειτο για πολιτική πράξη απείθειας που συντάραξε όχι μόνο την ελληνική, αλλά σίγουρα και την ευρωπαϊκή ηγεσία..

Η αυτοδικία, μολονότι κατακριτέα, στην περίπτωση των πολύπαθων νησιών του Αιγαίου εδώ και καιρό είχε αρχίσει να αναφαίνεται ως η μοναδική διέξοδος. Όσο η κυβέρνηση κώφευε ή στρουθοκαμήλιζε απέναντι στο ζήτημα της εισβολής των λαθρομεταναστών, η οργή των κατοίκων ξεχείλιζε μέρα με την ημέρα. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να καταπνίξει με τη βία τους κατοίκους υπήρξε πολιτικό κι επιχειρησιακό «ναυάγιο», το οποίο φαίνεται ότι οδήγησε σε ραγδαίες εξελίξεις.

Η πράξη πολιτικής απείθειας των κατοίκων της Λέσβου διαφέρει παρασάγγες από αντίστοιχες πράξεις αντιεξουσιαστών. Οι τελευταίοι συνήθως συνίστανται από μικρές ομάδες που στρέφονται γενικά κι αόριστα ενάντια στο σύστημα. Στην περίπτωση, όμως των κατοίκων των νησιών του Αιγαίου υπήρξε εξέγερση γενικευμένη, η οποία εστίαζε σ’ ένα πραγματικό πρόβλημα που έπαιρνε διαστάσεις και, επιπλέον, άρχισε να διαχέεται και σε άλλα νησιά, αλλά και περιοχές της ενδοχώρας.

Είναι βέβαιό ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα θορυβήθηκαν εξίσου από την εξέλιξη αυτή. Ένας γενικός ξεσηκωμός των κατοίκων της Ελλάδας, της χώρας – εξώστη της Ε.Ε. με επίκεντρο το μεταναστευτικό, θα αποτελούσε κακό παράδειγμα για τους δικούς τους λαούς. Μια γενικευμένη αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών είναι απευκταία αυτή τη στιγμή για τους ευρωπαίους πολιτικούς, καθώς η άνοδος των λεγομένων «ακροδεξιών» πολιτικών σχηματισμών παραμένει εφιαλτικό σενάριο, κατά την άποψη πολλών εκπροσώπων της παρούσας ηγεσίας της γηραιάς Ηπείρου.

Λειτούργησε, λοιπόν το Vox Populi (η φωνή του λαού) – και πολύ ηχηρά μάλιστα. Η καλύτερη λύση θεωρήθηκε ακριβώς αυτή που επιλέχθηκε από την ελληνική κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη, σίγουρα, και των υπολοίπων ευρωπαίων «εταίρων» της: μια «κοπερνίκεια» στροφή απέναντι στο «μεταναστευτικό» ζήτημα, όπου η κυβέρνηση πλέον υιοθετεί όχι μόνο τη ρητορική, αλλά και την προφανή βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, «ανακαλύπτοντας την Αμερική», δηλαδή την ασύμμετρη απειλή που συνιστά η άναρχη κι ανεξέλεγκτη μετανάστευση, η οποία ωθείται, φανερά πλέον, από την υπερφίαλη γείτονα εδώ και αρκετά χρόνια.

*Δρ. Δημήτρης Ε. Γκίκας,
Φιλόλογος, Μ.Α.,
Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας & Φιλοσοφίας της Τέχνης
Ακαδημαϊκός Διευθυντής στο “Ελληνικό Ίδρυμα Γνώσης και Πολιτισμού”
Σύμβουλος 1ης Κοινότητας Δήμου Καλλιθέας