Περί Ελληνικής Επανάστασης

Επιτελής Υπηρεσίας Ιστορίας Ναυτικού
Στις 17 Μαρτίου του 1821 υψώνεται η σημαία της Επανάστασης στην Αρεόπολη της Λακωνίας. Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 αποτελεί κορυφαίο ευρωπαϊκό γεγονός υψίστης σημασίας. Δυστυχώς στα σχολεία μας διδάσκεται με τρόπο κοντόθωρο. Σαν μια σωρεία χερσαίων αψιμαχιών. Δεν ήταν όμως έτσι: όλες οι δυνάμεις και οι κοινωνικές τάξεις του Έθνους μας λειτούργησαν για την επίτευξη του σκοπού που δεν ήταν άλλος από την Ελευθερία. Ιδιαίτερη σημασία έχει να θυμηθούμε τη μάχη στη περιοχή Πολυάραβος του Ταΰγετου, η οποία έγινε στις 28 Αυγούστου του 1826. Οι Μανιάτες νικούν για τρίτη φορά τον στρατό του Ιμπραήμ με αποτέλεσμα να παραμείνει η Μάνη ελεύθερη μέχρι το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης.
Ο Ιμπραήμ παρά το σοκ και δέος που εξαπέλυσε στην Ελληνική Επανάσταση δεν κατάφερε να καταλάβει τη Μάνη και την Ύδρα, δύο σημαντικούς αντικειμενικούς στόχους. Την Ύδρα την έλεγε “Μικρά Αγγλία” γιατί είχε το μεγαλύτερο μέρος και την αρχηγία του Ελληνικού Στόλου. Η Μάνη από την άλλη ήταν το βασικό προπύργιο της Πελοποννήσου. Χωρίς τον Κανέλλο Δεληγιάννη από τα Λαγκάδια και τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη από τη Μάνη δεν θα μπορούσε να εκκινήσει η Επανάσταση στη Πελοπόννησο.
Στη Πελοπόννησο επικρατούσαν τελείως διαφορετικές συνθήκες από ό,τι στη Στερεά Ελλάδα. Στην άγονη Στερεά κυριαρχούσαν τα αρματολίκια, μεγάλες περιοχές που ήλεγχαν οι αρματωλοί διά των όπλων. Οι αρματωλοί είχαν ως στόχο την καταστολή της παρανομίας στη περιοχή που ήλεγχαν. Στη πραγματικότητα όμως γινόταν έλεγχος αυτής και συχνά έβγαιναν στη παρανομία και έμπαιναν εκ νέου στη νομιμότητα, όποτε το απαιτούσαν τα συμφέροντά τους ή η σωτηρία τους (τα λεγόμενα “καπάκια” ή “προσκύνημα”). Δεν πρέπει το προσκύνημα, το οποίο συνέβαινε κατά κόρον και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, να το αντιμετωπίζουμε με όρους προδοσίας προς την πατρίδα.
Οι εμφύλιοι που προέκυψαν στα μάτια του ιστορικού ήταν αναπόφευκτοι. Η ελληνική προνεωτερική κοινωνία ήταν μαθημένη σε τακτικές ανταγωνισμού και πλασαρίσματος. Ανταγωνισμού γιατί ίσχυε το δίκαιο του ισχυρότερου. Πλασαρίσματος γιατί τελικά οι προτιμήσεις του κατακτητή έπαιζαν τον πρωτεύοντα ρόλο. Ήταν μια κοινωνία προνομίων, βίας και ληστείας.
Παρ’ όλα αυτά όμως η Ελληνική Επανάσταση ήταν κατά κύριο λόγο ένα πολιτικό γεγονός. Οι πρωταγωνιστές της οργανώνονται σε πολιτικά σώματα και συσκέπτονται για την μελλοντική πολιτειακή κατάσταση του Ελληνικού κράτους. Είναι μάλιστα τόσο δαιμόνιοι που φορούν τον ευρωπαϊκό επενδύτη “για να μην μάς πουν οι Ευρωπαίοι καρμπονάρους”. Απεχθάνονται την ριζοσπαστική δημοκρατία που κατέστρεψε την Γαλλική Επανάσταση του 1789 και τονίζουν την εθνική διάσταση του Αγώνα. Με αυτό κρατούσαν τον λαό “από κάτω” και παράλληλα καλούσαν την Ευρώπη να επέμβει ή τουλάχιστον να μην υποστηρίζει τους Οθωμανούς. Στην κατάρρευση της Ιεράς Συμμαχίας ένα σημαντικό χεράκι έβαλε ο Ιωάννης Καποδίστριας και οι Βρετανοί, οι οποίοι πάντα σκέφτονταν χρησιμοποιώντας τις νοητικές ικανότητες που μεταχειρίζονται οι έμποροι.
Ας μιλήσουμε όμως με σύγχρονους όρους χωρίς να θέλουμε να προσβάλουμε αλλά τουναντίον να τιμήσουμε τους ήρωες του 1821. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν με σοφία το brand name “Ελλάς”. Πολέμησαν γενναία και θυσιάστηκαν και η Ευρώπη συγκινήθηκε και διέλυσε τον Ασιάτη βάρβαρο στο Ναβαρίνο.
Δεν έχουμε κανένα ελαφρυντικό εμείς.





