Η επαναφορά Μέρκελ, το κανάλι Δούναβη/Αιγαίου και εμείς

Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης 

Να ξεκινήσουμε από το τέλος-τέλος του επιχειρήματος, ώστε να ανηφορίσουμε σιγά-σιγά προς την αρχή: αν, στην Γερμανική πολιτική (όπου «το Ελληνικό ζήτημα» άλλοτε εμφανέστερα, άλλοτε πιο συγκαλυμμένα, συνεχίζει να παίζει ρόλο…) η τωρινή προσπάθεια σχηματισμού Μεγάλου Συνασπισμού/GroKo προσαράξει, τότε είτε με νέες εκλογές είτε χωρίς εκλογές οι ημέρες της Άνγκελας Μέρκελ – ως κυρίαρχης προσωπικότητας στην σκηνή, Γερμανική και Ευρωπαϊκή, θα είναι αληθινά μετρημένες. Και μάλιστα με ταπεινωτικό ενδεχομένως τρόπο. Αν πάνε για NoKo, δηλαδή μη-σχηματισμό παρόμοιας Κυβέρνησης, τότε μάλλον θα ξαναβρεθούν με σχήμα «Τζαμάϊκα», δηλαδή σε συμμαχία με Φιλελεύθερους (με κυρίαρχο ρόλο του «σκληρού» Κρίστιαν Λίντνερ) και Πρασίνους. Αλλά τότε – προσοχή! – καγκελάριος από τους Χριστιανοδημοκράτες δεν –ΔΕΝ – θα είναι η Μέρκελ, αλλά οποιοσδήποτε άλλος. Ενδεχομένως ο επιμελώς κρυπτόμενος επ’ εσχάτων Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε («απαίτηση-εκδίκηση» των Φιλελευθέρων για όσα υπέστησαν από την Mutti Ανγκελα το 2013 και «αγκύρωση» της πολιτικής στα δεξιά-δεξιά). Αν, δε, πάνε σε νέες τότε εκλογές, κινδυνεύει η Μέρκελ να μην κληθεί καν να οδηγήσει – ως Kanzlerkanditatin- την πορεία: πικρό τέλος.

Πάμε τώρα, βαθμιαία, προς τα πίσω. Εκεί που το θέμα μας αφορά εμάς – γιατί … μας αφορά! Σε δυο μέτωπα άμεσης σημασίας για εμάς, η Ανγκελα-Δωροθέα Κάσνερ Μέρκελ τοποθετήθηκε εμφατικά τις εντελώς τελευταίες ημέρες. Ήδη είχε αναφερθεί (κατά το Reuters) στην «σημαντική πρόοδο» που έχει καταγράψει η Ελλάδα, η Ελληνική οικονομία, ενώ σημείωνε ότι έχει ξεπεραστεί – για την Ευρώπη – η «εποχή των «Προγραμμάτων διάσωσης»». Προσέξτε, τώρα, σε ποια στιγμή έρχεται αυτή η τοποθέτηση: λίγες μέρες αφότου ο ορισμένος να αναλάβει το καίριο υπουργείο Οικονομικών (Σοσιαλδημοκράτης) Ολαφ Σόλτς είχε εξηγήσει (στο Spiegel) ότι «δεν θέλουμε (οι Γερμανοί) να υπαγορεύουμε στα άλλα Ευρωπαϊκά Κράτη πώς θα αναπτύξουν την οικονομία τους». Προσήλθε, δηλαδή, η Μέρκελ στην λογική του τέλους της εμμονικής λιτότητας του – προς στιγμήν… – ναφθαλινοποιημένου Σώϋμπλε. Αλλά και καθιστά διαθέσιμη την Γερμανική εξωτερική πολιτική στις προοπτικές και διαπραγματεύσεις «Μέλλοντος της Ευρώπης» κατά Μακρόν: σημαντικό κι αυτό, τώρα που στα ηνία της Γερμανικής διπλωματίας θα βρίσκεται Σοσιαλδημοκράτης μεν, πλην όμως όχι ο Μάρτιν Σουλτς, φρέσκος εξ Ευρωκοινοβουλίου…

Πριν προχωρήσουμε στο επόμενο σκαλοπάτι, ας σημειώσουμε ότι αυτή η μετα-Μνημονιακή για μας θέση της Μέρκελ ήρθε κάποιες ώρες προτού η άλλη σιδηρά Κυρία – η Κριστίν Μαντλέν Οντετ Λαγκάρντ – φροντίσει να θυμίσει (στην Sueddeutsche Zeitung, αυτή) ότι όσο κι αν η «Ελληνική Κυβέρνηση θέλει να γιορτάσει [το τέλος των Μνημονίων] , πάντως η χώρα θα παραμείνει υπό επιτήρηση».

Πάμε όμως τώρα στο άλλο μέτωπο: στο Βερολίνο ο Πρωθυπουργός της πΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ, για συνάντηση με τον Πρόεδρο Στάϊνμαγερ (βετεράνο της εξωτερικής πολιτικής και αυτόν, αφού επι καιρό είχε το χαρτοφυλάκιο των Εξωτερικών από πλευράς Σοσιαλδημοκρατών…) και την Άνγκελα Μέρκελ. Η οποία, κατά την Deutsche Welle, αναμένεται να ασκήσει και στην πΓΔΜ αλλά και σ’ εμάς τις εντονότερες των πιέσεων, έτσι ώστε να προχωρήσουν οι συζητήσεις για το ονοματολογικό – πάντως – και για συνολική απεμπλοκή στα Δυτικά Βαλκάνια. Και εδώ, δηλαδή, έρχεται η θέση Μέρκελ σε διεπαφή με τα δικά μας.
Ευρωπαϊκή πολιτική; Πολιτική διεθνών ισορροπιών; Ίσως και κάτι επιπρόσθετο: γιατί την ίδια στιγμή, αναθερμαίνεται η συζήτηση για το διαβόητο σχέδιο καναλιού Δούναβη – Μοράβα – Αξιού- Αιγαίου, που περνά από Ελλάδα, πΓΔΜ, Σερβία και ανηφορίζει προς ΚεντρΕυρώπη. Ενώ όμως αυτός ο φαραωνικός σχεδιασμός – των 12-17 δις ευρώ – είχε ακουστεί με αφορμή την Κινεζική λογική του OBOR/Δρόμου του Μεταξιού, τώρα «ανεβαίνει» ως σχέδιο άμυνας των Ευρωπαϊκών logistics με πρωτοβουλία Γερμανίας.

Διάφορες κινήσεις επαναφοράς Μέρκελ, λοιπόν. Πού, όπως βλέπεις φίλε αναγνώστη, μας εμπλέκουν σε διάφορες στροφές.

Για μιαν ακόμη φορά, η Ανγκελα Μέρκελ – έστω και εν αμύνη ευρισκόμενη… – δείχνει την ικανότητά της να αρπάζει μέσα απο τα χέρια αντιπάλων της πολιτικές θέσεις και προοπτικές. Ετσι, η λήξη της “εποχής της λιτότητας” είναι προεχόντως θέση της SPD. Ενώ η συμμετοχή στη συζήτηση για “το Μέλλον της Ευρώπης” είναι ασφαλώς δική της προτεραιότητα, που όμως το κόμμα της (λόγω της εμμονικότητας Σώϋμπλε κλπ) είχε αρχίσει να εγκαταλείπει προκειμένου να καλύφθει απέναντι στην AfD και τους FDP…)

kontra news