Ρωσία – Ο Πούτιν πετυχαίνει πάντα το στόχο του;

Μόσχα
Πάνος Ιγνατίου

Σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο ακόμα και στη Ρωσία, κυρίως οι ξένοι δημοσιογράφοι, αναζητούν λογαριασμούς με το όνομα του Πούτιν για να αποδείξουν ότι κλέβει τη χώρα και το λαό του. Ασχολούνται καθημερινά με την οικονομική πολιτική συγκυρία της Ρωσίας, τη μείωση της αξίας του ρουβλίου, τη μείωση της τιμής του πετρελαίου, τις ανάγκες για κάλυψη του προϋπολογισμού, τη μείωση του ΑΕΠ της χώρας και τους χειρισμούς του Πούτιν που οδηγούν, όπως επανειλημμένα λένε, το λαό του στη φτώχεια. Είναι εντυπωσιακό το ενδιαφέρον τους για τον λαό της Ρωσίας !

Αυτό προκαλεί εσωτερικές τριβές από πολύ μικρή μερίδα της αντιπολίτευσης και των κομμάτων που δεν ανήκουν στα συστημικά κόμματα και τα οποία προσπαθούν να δημιουργήσουν μια νέα Μεϊντάν ( Πλατεία Ανεξαρτησίας ), όπως αυτή του Κιέβου, με επίκεντρο αυτή τη φορά τη Μόσχα. Οι δυτικοί ευελπιστούν ότι με αυτό τον τρόπο θα στριμώξουν τον Ρώσο πρόεδρο σε συνθήκες αναταραχής για να τον εκδιώξουν από το αξίωμα του.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι αναλύσεις είναι επιφανειακές, έστω και αν η χώρα αντιμετωπίζει σ’ αυτή την περίοδο οικονομικά προβλήματα.

Πίσω όμως από αυτό το σκηνικό που στήνουν, υπάρχουν πολλά άλλα για τα οποία δεν θέλουν να μιλούν οι δυτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι. Ό, τι και να συμβεί στο μέλλον ο Πούτιν έχει εξασφαλίσει τη θέση του στην Ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους ηγέτες της χώρας. Δεν κατάφερε να αναστήσει τη χώρα μόνο, αλλά την έφερε στο σημείο, σε λιγότερο από μια δεκαετία, να είναι ξανά παγκόσμια δύναμη και να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο απέναντι στους αγγλοσάξονες Ατλαντιστές. Ακόμα και αν η ζωή των Ρώσων έχει αλλάξει μετά την κρίση στην Κριμαία, αναγνωρίζουν αυτό τον άθλο και δεν το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις μόνο. Το αποκαλύπτει και η συνομιλία με απλούς Ρώσους πολίτες, που είναι σε θέση να κατανοήσουν τη διαφορά της διακυβέρνησης Πούτιν από αυτή του Πρωθυπουργού Μεντβέντφ, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τον σχηματισμό της κυβέρνησης της χώρας, αλλά και τα αποτελέσματα των επιλογών του.

Κι όμως υπάρχει ένα κρίσιμο πρόβλημα για το οποίο ο Πούτιν απέτυχε να αντιμετωπίσει και ο πραγματικός λόγος κρύβεται πίσω από την αδυναμία του Κρεμλίνου να μεταρρυθμίσει την Οικονομία της Ρωσίας.

Σύμφωνα με ειδικό αναλυτή που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, όταν ανέλαβε ο Πούτιν το 1999- 2000 κληρονόμησε ένα σύστημα που σχεδιάστηκε και ήταν ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ, και ο Γιέλτσιν χωρίς να κατανοεί τι ακριβώς έκανε, δημιούργησε ένα προεδρικό σύστημα που έδωσε στον διάδοχο του πολλές εξουσίες. Κατά την διάρκεια της θητείας του Γιέλτσιν, οι Υπουργοί της κυβέρνησης είχαν πολύ λιγότερη δραστηριότητα από τους Συμβούλους των ΗΠΑ που μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία τους.

Σε αυτή την δεκαετία, η Ρωσία βρισκόταν υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ, όπως συμβαίνει σήμερα με την Ευρώπη και την Ουκρανία. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Η χώρα λεηλατήθηκε, όπως λεηλατήθηκε και ο φυσικός της πλούτος, πολλά δισεκατομμύρια κλάπηκαν και κρύφτηκαν σε δυτικούς offshore λογαριασμούς, η ρώσικη βιομηχανία καταστράφηκε και ένα άνευ προηγουμένου κύμα βίας, διαφθοράς και φτώχειας έπνιξε τη χώρα στην εξαθλίωση και η Ρώσικη Ομοσπονδία διασπάστηκε σε πολλά, ανεξέλεγκτα στην πραγματικότητα, μικρά κρατίδια. Ήταν ένας απόλυτος εφιάλτης και θα μπορούσε να συγκριθεί με ένα μεγάλο πόλεμο. Η νεοσύστατη Ρώσικη Ομοσπονδία βρέθηκε στα πρόθυρα της διάλυσης και κάτι έπρεπε να συμβεί για να κρατηθεί η χώρα ενωμένη.

Υπήρχαν δυο κέντρα άτυπης εξουσίας, οι Ολιγαρχίες και η KGB, που αναπόφευκτα αναγκάστηκαν να συνομιλήσουν και να αναζητήσουν λύση και η ιδέα ήταν ο καταμερισμός της εξουσίας. Η πρώτη θα εκπροσωπείτο από τον Μεντβέντεφ και η δεύτερη από τον Πούτιν. Οι δυο πλευρές πίστευαν ότι θα κρατήσουν την κάθε πλευρά υπό τον έλεγχο τους και τα πολλά χρήματα με την αυστηρή διακυβέρνηση, θα εξισορροπούσαν την χώρα και με αυτό τον τρόπο θα έφερναν τη σταθερότητα και την ευημερία.

Πίσω όμως από την ομάδα Μεντβέντεφ, κρύφτηκαν οι υποστηρικτές της Ατλαντικής Ολοκλήρωσης και πίσω από την ομάδα Πούτιν, κρύφτηκαν οι υποστηρικτές της Ευρασιατικής ένωσης και της Εθνικής Κυριαρχίας. Οι πρώτοι θέλουν να αντιμετωπιστεί η Ρωσία ως ισότιμος εταίρος και να ενταχθεί η Ρωσία στο Ατλαντικό σύμφωνο. Οι δεύτεροι θέλουν με κάθε τρόπο την Εθνική Κυριαρχία της Ρωσίας και στη συνέχεια να δημιουργήσουν μαζί με την Κίνα ένα πολύ – πολικό Διεθνές Σύστημα με τις χώρες BRICS, με απώτερο στόχο να υπάρξει παγκόσμια ισορροπία, ασφάλεια και σταθερότητα.

Δεν περίμεναν όμως ότι ο Πούτιν θα άρχιζε το ξεκαθάρισμα, θα μπορούσε να κινηθεί εναντίον των διαβόητων ολιγαρχιών και μαφιόζων, όπως ο Μπερεζόφσκυ, ο Χοταρκοφσκυ και άλλοι. Δεν περίμεναν ότι θα επιτεθεί στις τοπικές ολιγαρχίες, στις κυβερνητικές μαφίες , στους Εθνοτικούς μαφιόζους, στους διεφθαρμένους αξιωματούχους της βιομηχανίας. Με γρήγορες κινήσεις επέβαλε μια κάθετη εξουσία, όπως προβλέπει το προεδρικό Σύνταγμα και έφτασε μέχρι τη Τσετσενία, όπου συνέτριψε τους Ουαχαμπιστές αντάρτες. Εξεδίωξε και απάλλαξε τη χώρα από τους χειρότερους Υπουργούς, όπως ο Κούτριν και ο Σερτιούκοφ. Ο πρώτος κατέθεσε πολλά δις δολ σε αμερικάνικες τράπεζες από τα αποθεματικά της χώρας με επιτόκιο 1% και δανειζόταν η Ρωσία από αμερικάνικες τράπεζες με 8%…

Απέτυχε όμως ο Β Πούτιν να μεταρρυθμίσει το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Το σημερινό Ρωσικό Σύνταγμα είναι αποτέλεσμα των Αμερικανών Συμβούλων που μετά την αιματηρή καταστολή του 1993 επέτρεψε στον Γιέλτσιν να κυβερνήσει τη χώρα μέχρι το 1999, όταν την οδήγησε σε πτώχευση. Το παράδοξο είναι ότι η Δύση μιλά σήμερα για δεσποτική προεδρία του Πούτιν που το μόνο που έκανε ήταν να κληρονομήσει αυτό το Σύνταγμα, το οποίο οι Αμερικάνοι κατασκεύασαν. Το κύριο εμπόδιο για την μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος είναι πολιτικοί που βρίσκονται μέσα και γύρω από το Κρεμλίνο. Η σημερινή συγκυρία δεν επιτρέπει στον Πούτιν να προχωρήσει σε τέτοιες αλλαγές, καθώς αυτό θα εκμεταλλευτεί η Ουάσιγκτον και δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη δυναμική.

Ποιοι είναι αυτοί που πέρασαν από την εποχή του Μπορίς Γιέλτσιν και άφησαν άλλους μέχρι σήμερα να διαδραματίζουν αυτό το ρόλο των Ατλαντιστών στη Ρώσικη Ομοσπονδία; Ένας είναι ο πρώην πρώτος αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Ρωσίας Ανατόλυ Κουμπάις , πρώτη αναπληρώτρια κυβερνήτης της Ρωσικής Κεντρικής Τράπεζας Ξένια Λουτάεβα, ο αναπληρωτής Πρωθυπουργός Αρκάδι Τβορκόβιτς , ο πρώτος αναπληρωτής Πρωθυπουργός Ίγκορ Σουβάλοφ , η Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας Ελβίρα Ναπιουλίνα, ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Α Κούτριν, ο Υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης Αλεξέι Ουλιακάεφ, ο Υπουργός Οικονομικών Άντον Σιλουάνοφ και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Δ Μεντβέντεφ. Αυτοί, αναφέρει, ο ειδικός αναλυτής είναι μια μικρή λίστα και η πραγματική είναι πολύ μεγαλύτερη και βαθύτερη που διατρέχει την δομή εξουσίας. « Πρόκειται για άτομα με επικίνδυνες ιδεολογίες, αλλά κανένας από μόνος του δεν αποτελεί απειλή για τον Πούτιν. Αλλά ως ομάδα με το σημερινό πολιτικό σύστημα αποτελούν μεγάλη απειλή και διατηρούν σε πίεση τον Πούτιν. Πιστεύω ότι η εκκαθάριση βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας.»

Τα ρώσικα ΜΜΕ άρχισαν να κατανοούν ότι υπεύθυνη για την οικονομική κατάσταση της χώρας εκτός από την παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι η κυβέρνηση του Μεντβέντεφ και άρχισαν ήδη να είναι πολύ επικριτικά, αναφέρει ο αναλυτής. Προσθέτει ότι οι περισσότεροι Ρώσοι οικονομολόγοι συμφωνούν πως οι πραγματικοί λόγοι για την τρέχουσα κρίση στη Ρωσία δεν είναι η πτώση των τιμών του πετρελαίου και πολύ λιγότερο οι κυρώσεις, αλλά οι λανθασμένες αποφάσεις της Κεντρικής Τράπεζας, η διαχείριση σε σχέση με το ρούβλι και τα επιτόκια και η έλλειψη κυβερνητικής δράσης για να υποστηρίξει μια πραγματική μεταρρύθμιση και ανάπτυξη της ρωσικής οικονομίας. Πρόσφατα επιφανείς οικονομολόγοι « τίναξαν στον αέρα την οικονομική πολιτική Μεντβέτεφ» στα ΜΜΕ. « Όμως ο Πούτιν δεν αναλαμβάνει καμία πρωτοβουλία ή ορατή δράση και αντίθετα, πρόσφατα, στην μεγάλη ετήσια συνέντευξη του έδωσε κάλυψη στην κυβέρνηση Μεντβέντεφ και μάλιστα είπε ότι έχει και ο ίδιος ευθύνες και κάλυψε την Διοίκηση της Κεντρικής Τράπεζας. Θεωρητικά θα μπορούσε να βάλει φωτιά στην κυβέρνηση και στην Κεντρική Τράπεζα, αλλά θα τροφοδοτούσε την δυτική προπαγάνδα και υπέδειξε στις δηλώσεις του «το Κράτος Δικαίου.» Αν ο Πούτιν προχωρούσε σε αυτή την αντίδραση, θα πυροδοτούσε πολύ μεγαλύτερη αντίδραση της Δύσης, χειρότερη και από αυτή που προκλήθηκε με την Κριμαία. Μια τέτοια αντίδραση θα πυροδοτούσε και μέρος της Ρώσικης Ελίτ, που θα έβλεπαν αυτή την κίνηση ως επίθεση στα δικά τους προσωπικά συμφέροντα. Αυτός ο συνδυασμός πολιτικής θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμα και κρίση και αποτελεί για τον Πούτιν τη μεγαλύτερη απειλή.

Ρωσία και ΗΠΑ βρίσκονται σε αντιπαράθεση από τη στιγμή που η Ρωσία εμπόδισε τις ΗΠΑ να επιτεθούν στη Συρία και η κρίση εντάθηκε με την Ουκρανία. Η πτώση των τιμών του πετρελαίου και οι κυρώσεις είναι πιθανόν να βρουν πρόσφορο έδαφος στον ρώσικο λαό και ο Πούτιν προσπαθεί να αποφύγει οτιδήποτε που θα έκανε την κρίση χειρότερη.

Πόσο όμως πραγματικά μπορούν να είναι χειρότερα τα δεδομένα όταν υπήρχε ευημερία για το ρώσικο λαό μέχρι το 2014 ;

«Μόνο ο Πούτιν γνωρίζει την απάντηση, γιατί μόνο αυτός έχει όλα τα δεδομένα.»
Αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι ότι υπάρχει δυσαρέσκεια του λαού για την Οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Μεντβέντεφ και της Κεντρικής Τράπεζας. Όμως η δημοτικότητα του προέδρου Πούτιν παραμένει σε ψηλά επίπεδα, έστω και αν η Ρωσία δέχτηκε πλήγμα στην οικονομία της, παρά τις προβλέψεις των αγγλοσαξόνων ότι θα ήταν πολύ πιο ισχυρό το πλήγμα.

Βεβαίως, η θέση του Πούτιν απέναντι στον Μεντβέντεφ δεν είναι και εύκολη. Ο κυβερνήτης της Αγίας Πετρούπολης εκείνη την εποχή, Λεονιντ Σαπσάκ, ήταν αυτός που μεσολάβησε στον Γιέλτσιν και μετακινήθηκε στη Μόσχα ο σημερινός πρόεδρος με τον Πρωθυπουργό. Ωστόσο ,γνωρίζει πως «αν δεν σπάσει αυγά, δεν θα κάνει ομελέτα.» Για αυτό το λόγο με τον Μεντβέντεφ υπάρχουν περιθώρια γεφύρωσης των διαφορών τους.

«Αυστηρά προσωπική μου εξήγηση είναι ότι ο Πούτιν αφήνει πάντα τα γεγονότα να εξελιχθούν και να ωριμάσουν, γιατί γνωρίζει ότι η λαϊκή οργή δεν θα στραφεί εναντίον του αλλά στους εχθρούς της Ρωσίας» λέει ο ειδικός αναλυτής.

Μήπως δεν ακολούθησε την ίδια τακτική το 1990 και τον εξώθησε ο λαός να αναλάβει την εξουσία και στην συνέχεια να επιτεθεί στην ολιγαρχία; Μήπως δεν ανέμενε και πάλιν να φτάσει σε παροξυσμό η ένταση στην Τσετσενία και άρχισε την επίθεση στον Ντακεστάν; Μήπως δεν περίμενε τον Σικασβίλι να επιτεθεί στο ρώσικο στρατό και επιτέθηκε αυτός και στην συνέχεια μπήκε στην Οσετία να προστατεύσει τους Ρώσους;
« Τώρα μάλλον αναμένει ότι θα επιτεθούν στην περιοχή Ντομπάς και γνωρίζει τον τρόπο που θα αντιδράσει» συνεχίζει.

Σύμφωνα με τον αναλυτή «ο Πούτιν εργάζεται πολύ σκληρά και είναι βυθισμένος σε αυτό που κάνει και οι αντιδράσεις του έρχονται πολύ αργά και όταν αναγκαστεί να αναλάβει δράση, για να ξεκαθαρίσει τα δεδομένα,  αυτά οδηγούν ήδη σε καταστροφή»

Δεν είναι λάθος αυτό θα αναρωτηθεί κάποιος; « Δεν ξέρω. Δεν πήρε πάντα αυτό που ήθελε ο Πούτιν κάθε φορά ;» απαντά.

Ο Πούτιν έχει επίγνωση ότι η δύναμη του βρίσκεται στο ρώσικο λαό και λιγότερο στις Υπηρεσίες ασφαλείας και στο Στρατό, και πριν προχωρήσει σε οποιαδήποτε ενέργεια, εξασφαλίζει μια άνευ όρων υποστήριξη του ρώσικου λαού. Είναι λάθος να πιστεύουν οι μαζορέτες των δυτικών ΜΜΕ ότι τον Πούτιν στηρίζει η KGB. Έχει πλήρη επίγνωση και όταν η κρίση είναι εμφανής, θέλει ο λαός να γνωρίζει ότι θα αναλάβει και τις συνέπειες, όπως συνέβηκε και με την Επανένωση της Κριμαίας. Σήμερα, οι Ρώσοι ανησυχούν που ανέλαβε η Ρωσία αυτή την εκστρατεία στη Συρία, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή για τον πρόεδρο. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, ο Πούτιν αφήνει τις κρίσεις να εξελιχθούν και να ωριμάσουν και να είναι εμφανείς σε όλο το λαό και ενεργεί με πλήρη επίγνωση ότι ο ρώσικος λαός θα στηρίξει τις αποφάσεις του.

Οι εσωτερικές συγκρούσεις, φαίνεται, ότι επιδεινώνονται με γρήγορους ρυθμούς, και αν δεν υπάρξει γεφύρωση των διαφορών, ο αναλυτής πιστεύει ότι είναι πιθανόν οι έξω και οι μέσα να εκδηλώσουν κάποιες κινήσεις στο εγγύς μέλλον. Για αυτό, ο Πούτιν θα κληθεί ξανά να λάβει αποφάσεις για τη Ρωσία. « Η εκκαθάριση βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας»