Η τελευταία γεωστρατηγική “ζαριά” της Τουρκίας μπορεί να αποδειχθεί ευρύτερα καταστροφική
Ευρύτερα καταστροφικό για τη διεθνή ισορροπία και το παγκόσμιο εμπόριο μπορεί να αποδειχθεί το γεωστρατηγικό “στοίχημα” της Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο, κυρίως μέσω της εμπλοκής της στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης, εκτιμά ο Dr. Cyril Widdershoven, σε ανάλυσή του στον ιστότοπο oilprice.com.
Η “έκρηξη” δραστηριότητας γύρω από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, στην οποία εμπλέκονται όλα τα παράκτια κράτη, όπως η Κύπρος, ο Λίβανος, το Ισραήλ και η Ελλάδα απειλείται από την κορύφωση της σύγκρουσης στη Λιβύη, την τουρκική εμπλοκή στην αραβική χώρα της βόρειας Αφρικής και την σύγκρουση της Άγκυρας, μέλους του NATO, με τη Ρωσία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αναφέρει.
Όπως σημειώνει ο αναλυτής και σύμβουλος σε διάφορα think tanks, η τουρκική παρέμβαση στο πλευρό της Κυβέρνησης Εθνικής Συνεννόησης (GNA) του Φαγέζ Αλ Σάρατζ δεν έχει μόνον ως στόχο το να βάλει η Τουρκία “πόδι” στα μεγαλύτερα πετρελαϊκά αποθέματα στην αφρικανική ήπειρο, αλλά και να διευρύνει την τουρκική επιρροή στις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο, πράγμα που γίνεται ξεκάθαρο από τη διάθεση της Άγκυρας να δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις στη Λιβύη.
Ο Widdershoven στέκεται ιδιαίτερα στην επίσκεψη, στις 3 Ιουλίου, του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας Hulusi Akar και του αρχηγού του γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων της χώρας Yasar Guler στην Τρίπολη, με στόχο τη διεύρυνση της αμυντικής συνεργασίας των δύο πλευρών, στο πλαίσιο του τουρκολιβυκού μνημονίου (το οποίο υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα καταγγέλλει ως παράνομο με βάση το διεθνές δίκαιο, αφού βασίζεται στη θέση ότι τα ελληνικά νησιά δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).
Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ελλάδα εξετάζουν πλέον, μετά τις τελευταίες τουρκικές ενέργειες και ειδικά μετά το επεισόδιο μεταξύ τουρκικών και γαλλικών φρεγατών στις 10 Ιουνίου στα ανοικτά της Λιβύης, να στηρίξουν τον Λιβυκό Εθνικό Στρατό (LNA) του αντιπάλου της GNA, στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ, ο οποίος το τελευταίο διάστημα έχει χάσει έδαφος λόγω της τουρκικής στρατιωτικής βοήθειας στις δυνάμεις της κυβέρνησης της Τρίπολης.
Ο δε πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντελ-Φατάχ Αλ Σίσι έχει απειλήσει με άμεση επέμβαση των αιγυπτιακών ενόπλων δυνάμεων στο πλευρό του Χαφτάρ.
Η κατάσταση εγκυμονεί τον κίνδυνο μιας ενδονατοϊκής, ακόμη και στρατιωτικού τύπου αντιπαράθεσης, κυρίως μεταξύ Γαλλίας και Τουρκίας, με το Παρίσι να πιέζει για κυρώσεις κατά της Άγκυρας, ενώ στις 13 Ιουλίου το συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών των “27” της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα συζητήσει τις ευρωτουρκικές σχέσεις.
Όπως αναφέρει ο Widdershoven, η υπερεθνικιστική στρατιωτική στρατηγική της “Γαλάζιας Πατρίδας” την οποία έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση του προέδρου της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν περιλαμβάνει την κυριαρχία στο Αιγαίο, στο μεγαλύτερο μέρος της Μεσογείου και στη Μαύρη Θάλασσα, γεγονός που αναπόφευκτα αφορά όχι μόνο τον άξονα Ελλάδας – Κύπρου, αλλά και την Αίγυπτο και το Ισραήλ.
Ο αναλυτής στέκεται ιδιαίτερα στη σημασία της στάσης των ΗΠΑ, επί της οποίας σημειώνει ότι διακρίνεται από αντιφάσεις, καθώς από τη μία πλευρά το Κογκρέσο των ΗΠΑ τηρεί μια αντιτουρκική στάση, στηρίζοντας το project του αγωγού East Med, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση του προέδρου Τραμπ πραγματοποιεί συνεχή ανοίγματα προς τον Ερντογάν.
Μια επέμβαση των ΗΠΑ σε ένα σκηνικό σύγκρουσης ΕΕ – Τουρκίας δεν μοιάζει ιδιαίτερα πιθανή και αυτό, σύμφωνα με τον Widdershoven, ο Ερντογάν το έχει συνυπολογίσει στις τελευταίες κινήσεις του. Όσο οι Βρυξέλλες, ως έδρα τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, κρατούν “χαμηλό προφίλ” έναντι της τουρκικής επεκτατικότητας, η Ελλάδα και η Κύπρος θα είναι οι επόμενοι στόχοι των στρατιωτικών κινήσεων από πλευράς Άγκυρας.
Μια στρατιωτική σύγκρουση στην Ανατολική Μεσόγειο, καταλήγει ο αναλυτής, θα μπορούσε να προκαλέσει έμφραγμα σε σημεία – “κλειδιά” για το παγκόσμιο εμπόριο αγαθών, προϊόντων και εμπορευμάτων.
Τα συγκεκριμένα σημεία περιλαμβάνουν τα Δαρδανέλια, το Σουέζ, καθώς και τα θαλάσσια περάσματα μεταξύ Λιβύης και νότιας Ιταλίας.
Η κλιμάκωση, έτσι, αφορά τόσο τις 6 συνασπισμένες (παρά τις αντιθέσεις τους) χώρες του Αραβοπερσικού Κόλπου που ενώνονται στο GCC, καθώς και το εμπόριο ΕΕ – Ασίας. Το τελευταίο γεωπολιτικό “στοίχημα” του Ερντογάν θα μπορούσε κάλλιστα να καταλήξει σε μια μεγάλη και ευρύτερη καταστροφή.
ΠΗΓΗ: Capital.gr
