Η απόλυτη πίστη στην ανώτερη ισχύ είναι αδυναμία
Στην Θεωρία Πολέμου του Κονδύλη αναφέρει πώς ο πόλεμος είναι ένα συνεχές φαινόμενο που υφίσταται με διάφορες μορφές. Συγκρούσεις μέσω πολιτικής, διπλωματίας, οικονομίας, καθημερινότητας. Όλες σε μικρο-κλίμακα που με τον καιρό αυτές επιλύονται “μεταπηδώντας” από την μια κατάσταση στην άλλη, μέχρι να επέρθει αδιέξοδο και να ασκηθεί βία. Τι μπορεί να γίνει όμως όταν μαζικές διενέξεις έρθουν σε στενωπό που οδηγεί σε μαζικό αδιέξοδο;… σύμφωνα με Κονδύλη και το σκεπτικό Κλαουσέβιτζ, η επίλυση έρχεται με μαζικής κλίμακα βία. Ακόμα και με ολοκληρωτική μορφή πολέμου σε πλήρη καταστροφική κλίμακα.
Στην σημερινή εποχή αν παρατηρήσει κανείς τα αδιέξοδα ήδη συσωρρεύονται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, όπου διαδοχικά όλες οι προηγούμενες μορφές αποτυγχάνουν και την επίλυση δίνει η άσκηση βίας σε μικρή κλίμακα προς το παρόν ανά περίπτωση.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της συνόδου ασφαλείας του Μονάχου (Φεβρουάριος 2018), οι προβλέψεις είναι αρκετά δυσοίωνες καθώς σχεδόν όλα τα think tanks προβλέπουν πως υπάρχουν ήδη πολλαπλά ταυτόχρονα αδιέξοδα που θα οδηγήσουν σε σίγουρη σύγκρουση μεταξύ μεγάλων “παικτών” σε κάποιο σημείο του πλανήτη. Εκείνο που αποφεύγουν ή δεν διαβλέπουν, είναι την ολοκληρωτική μορφή του πολέμου σε παγκόσμιο επίπεδο. Κυρίως γιατί αυτό θα επιφέρει το μεγαλύτερο αδιέξοδο όλων σε κάθε περίπτωση όσον αφορά τα αποτελέσματα μιας τέτοιας σύγκρουσης.
Για αυτό και οι περισσότεροι στρατοί του κόσμου, μπαίνουν σε διαδικασία εκσυγχρονισμού και εξελίσσουν ικανότητες για πλήγματα ακριβείας και μάλιστα με αστραπιαία ταχύτητα.
Στην στρατηγική του Ναπολέων το αφήγημα του όσον αφορά τις τακτικές και την μεθοδολογία για να πιάσει κάποιος τον ΑΝΣΚ (σ.σ. Νίκη με μικρότερο βαθμό απώλειας), πρέπει να υπάρξει τόσο καταστροφικό και τόσο αστραπιαίο το πλήγμα που να προκαλέσει σοκ και δέος στον αντίπαλο τόσο μεγάλο που ακόμα και αν θεωρητικά μπορεί να αντιδράσει, να μην το κάνει λόγω έκπληξης. Για παράδειγμα μάλιστα φέρνει ένα ισχυρό πλήγμα σε δύο άκρες γέφυρας σε υδάτινο πέρασμα όπου θα μετατραπούν σε ζώνες θανάτου, όπου ο αντίπαλος δεν θα μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο από το πως θα αποφύγει την ζώνη και οχι για παράδειγμα να πλήξει τα κανόνια που τον χτυπούν.
Σκεπτόμενος το παραπάνω , αναρρωτιέμαι αν πραγματικά η χώρα μας έχει αναπτύξει τόσο αυτή την μεθοδολογία και στρατηγική για να αποφύγει στενωπούς και αδιέξοδα αρχικά επιτυγχάνοντας πλήγματα πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά, … όσο και αν υπάρχει αυτή η στρατηγική να επιτευχθεί κάτι αντίστοιχο απέναντι σε όποια απειλή μπεί στην διαδικασία χτυπήματος με κλιμακώμενη βία για επίτευξη του σκοπού της.
Στον Σουν Τζου αν θυμάμαι καλά υπάρχει ένα κομμάτι που αναφέρεται σε αυτό, ώς “χτύπημα ανώτερης ισχύος που θα ξαφνιάσει και θα αποπροσανατολίσει τον αντίπαλο, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πώς το χτύπημα θα είναι παράδοξο και σε σημείο που ο αντίπαλος θεωρεί οτι είναι ισχυρότερος.”
Απλά τροφή προς σκέψη.
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
