Με ή χωρίς συμμάχους

Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας

Έχω βαρεθεί ν’ ακούω ότι «εμπιστευόμαστε τους συμμάχους». Καλές οι συμμαχίες και πρέπει να υφίστανται, αλλά να στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες σε συμμάχους που, εξ ορισμού, προτάσσουν τα δικά τους συμφέροντα συνιστά πολιτική αβελτηρία.

Η νοοτροπία «μόνο και πάντα με συμμάχους» είναι αδόκιμη ιστορικά. Η «σύμμαχος» στο ΝΑΤΟ Τουρκία κατέλαβε τη μισή Κύπρο, με την άδεια Άγγλων και Αμερικανών. Για να μη μιλήσω για τους Γερμανούς «ευρωπαίους εταίρους».

Δύο ιστορικά γεγονότα, μάλιστα είναι χαρακτηριστικά του πόσο λάθος είναι να πιστεύουμε σε «σταθερές» συμμαχίες ή να στηρίζουμε όλες τις ελπίδες μας σ’ αυτές.

Το πρώτο ιστορικό γεγονός αφορά την Ελληνική Επανάσταση. Η Επανάσταση ξεκίνησε όχι απλώς χωρίς συμμάχους, αλλά με το διεθνές κλίμα εξ ορισμού εχθρικό. Ακόμα και η υπόνοια στην περίφημη διακήρυξη του Α. Υψηλάντη «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», ότι δηλαδή η Ρωσία θα στήριζε την επανάσταση αποδείχτηκε κενός λόγος. Ο τσάρος Αλέξανδρος διέγραψε τον Υψηλάντη από τους Ρωσικούς στρατιωτικούς καταλόγους και πήρε σαφείς αποστάσεις από τους επαναστατημένους Έλληνες. Οι επαναστάτες πάλευαν μόνοι τους και μόνοι τους κατάφεραν να κυριαρχήσουν σε μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδας και κάποιων νησιών. Και, ΟΧΙ, δεν μας απελευθέρωσαν τα Αγγλογαλλορωσικά ναυτάκια στη μάχη του Ναυαρίνου. Η μάχη αποτέλεσε γερό χτύπημα στον Ιμπραήμ, αλλά είχαν προηγηθεί 6 χρόνια αιματηρών θυσιών όπου η επανάσταση δεν έσβησε ποτέ. Οι μεγάλες δυνάμεις επενέβησαν θετικά ΜΟΝΟ όταν τους είχαμε αποδείξει ότι δεν επρόκειτο να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τη λευτεριά μας. Όσοι πιστεύετε ότι μια μόνο ναυμαχία έκρινε μια πολύχρονη σύρραξη ή ότι οι σύμμαχοι μας απελευθέρωσαν, απλώς δεν έχετε μελετήσει ποτέ ιστορία.

Το δεύτερο γεγονός αφορά τη σύγχρονη ιστορία. Το 1987, ο Α. Παπανδρέου βλέποντας την απειλή που συνιστούσε η Τουρκία και οι βλέψεις της στο Αιγαίο (οι οποίες με βάση αποχαρακτηρισμένα έγγραφα περιλάμβαναν – από τότε – και το Καστελόριζο…), αποφάσισε να μην επιτρέψει στο ερευνητικό σκάφος «Σισμίκ» της Τουρκίας να πλεύσει σε Ελληνικά ύδατα. Στράφηκε στους παραδοσιακούς συμμάχους (ΝΑΤΟ) για βοήθεια; Όχι. Αντιθέτως, έκλεισε την Αμερικανική βάση στη Νέα Μάκρη, κήρυξε μερική επιστράτευση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, συγκάλεσε σύσκεψη πολιτικών αρχηγών για να δείξει εθνική σύμπνοια και διέταξε τους επιτελείς των Ενόπλων Δυνάμεων (εις εκ των οποίων και ο Γρ. Δεμέστιχας, αρχηγός του Στόλου στο Β. Αιγαίο, ο οποίος μάλιστα ήταν ιδεολογικά αντίθετος με τον πρωθυπουργό) να ανοίξουν πυρ πρώτοι, αν χρειαστεί. Αυτό, όμως που εν πολλοίς έδειξε τη σοβαρότητα που έδινε στο ζήτημα ήταν η επαφή με τη Βουλγαρία, χώρα που ανήκε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας! Η δήλωση ήταν προφανής: δεν υπάρχουν σταθεροί σύμμαχοι. Το μόνο που υπάρχει είναι η απόφαση του λαού να πολεμήσει, αν χρειαστεί. Το εντυπωσιακό είναι ότι η Βουλγαρία ανταποκρίθηκε θετικά, μετακινώντας στρατό στα σύνορά της με την Τουρκία!

Ό, τι συμβαίνει σήμερα με την Τουρκία δεν θα αποβεί προς όφελός μας επειδή επικαλούμαστε τις «συμμαχίες» μας στο ΝΑΤΟ ή στην Ευρώπη, ούτε βέβαια επειδή η Μέρκελ πήρε τηλέφωνο τον Ερντογάν. Θα αποβεί προς όφελός μας όταν συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να αποδείξουμε καταρχήν ότι ΜΟΝΟΙ μας μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, ότι έχουμε το σθένος, την πολιτική και εθνική σύμπνοια να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε απειλή κι ότι αν χρειαστεί να πολεμήσουμε, θα το κάνουμε. ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ. Να είστε σίγουροι – αυτό μας διδάσκει η Ιστορία – ότι αυτή η νοοτροπία φέρει περισσότερες και πιο ασφαλείς συμμαχίες…