Δεν είναι πόλεμος, αλλά Φινλανδοποίηση η επιδίωξη
Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Έχουν πυκνώσει οι φωνές – ιδίως στην μετά-τα-Ιμια-ΙΙ περίοδο που περνάμε – οι οποίες επιχειρηματολογούν πώς εκείνο που επιδιώκει, ή πάντως συνειδητά σχεδιάζει/ετοιμάζει/προωθεί, η εποχή Ερντογάν στην Τουρκία είναι πόλεμος. Πόλεμος στην δική μας πλευρά, εννοείται. Διότι ο πόλεμος είναι η βιωμένη πραγματικότητα τόσο στα Ανατολικά της Τουρκίας, και στην εκεί ενδοχώρα, όσο ήδη και στον Νότο με την εισβολή στην Βορειοδυτική Συρία. Ενώ η εντελώς πρόσφατη προειδοποίηση του Σουλτάνου Ρετζέπ (από το Καχραμανμαράς της Νότιας Τουρκίας) προς τον ίδιο του τον λαό, να είναι σε ετοιμότητα για επιστράτευση καθώς θα έχουν «ένα θερμό καλοκαίρι [όπου] ο λαός θα σπεύσει, αν κληθεί με φύλλα πορείας» εύλογα… παρατηρήθηκε!
Θα μας επιτραπεί να καταθέσουμε την αντίληψη ότι το ζητούμενο/επαπειλούμενο δεν – ΔΕΝ – είναι πόλεμος. Τόσο στο Αιγαίο οι σκηνοθετημένες αντιπαραθέσεις όσο και στην Κυπριακή ΑΟΖ (ως γνωστόν, από εποχής Κωνσταντίνου Καραμανλή, «η Κύπρος κείται μακράν», οπότε η συζήτηση για τις εκεί απειλές γίνεται σ’ εμάς εκ του ασφαλώς) οι πολύ πιο αιχμηρές κινήσεις εκείνο που μεθοδεύουν είναι άλλο: είναι η Φινλανδοποίηση! Η οποία δεν σημαίνει κάτι το δραματικό όσο αυτά που συνεγείρουν το φρόνημα με παρελάσεις, στεφάνους ή/και συλλαλητήρια, ωστόσο λειτουργεί διαβρωτικά και ουσιαστικότερα. Πολύ ουσιαστικότερα. Σημαίνει Φινλανδοποίηση, προτού κάνεις μια κίνηση μείζονος εξωτερικής πολιτικής ή και προβολής εσωτερικών θέσεων, να θυμάσαι κάθε φορά να σκεφθείς πώς η κίνηση αυτή θα επηρεάσει τον (μεγάλο) γείτονά σου.
Όταν λοιπόν ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης είτε πετάει με το ελικόπτερο, είτε προσέρχεται με κανονιοφόρο να τιμήσει νεκρούς των Ιμίων-Ι με την ρίψη στεφάνου, παραμένει προσεκτικά μακράν της εμβέλειας της Τουρκικής παρουσίας – διακηρύσσοντας ταυτοχρόνως ότι «τα Ιμια είναι Ελληνικά» και ουδεμία βάση έχουν τα περί γκρίζων ζωνών (παρά το «no men ,no ships, no flags»), μια σαφής αίσθηση Φινλανδοποίησης δεν ανεβαίνει στην επιφάνεια; Όταν δε, τώρα-τώρα, μετα την άρον-άρον απομάκρυνση του SAIPEM 12000 της ENI από την Κυπριακή ΑΟΖ και το Οικόπεδο 3 (δίπλα στην Τουρκία) τίθεται ευθέως πλέον ζήτημα συνδιαχείρισης των πόρων αυτής της ΑΟΖ, αν μη και γεωτρήσεων για το DeepSea Metro-II της Τουρκικής ΤΡΑΟ σε άλλα σημεία της ίδιας ΑΟΖ πολύ πλησιέστερα προς την Μεγαλόνησο (όπως το Οικόπεδο 6, το – υποτίθεται – πολύ περισσότερα υποσχόμενο), και η Τουρκοκυπριακή πλευρά έρχεται ευθέως με το αίτημα συνδιαχείρισης στους ενεργειακούς πόρους αν είναι να «ξεπαγώσει» το πρόγραμμα γεωτρήσεων, τι άλλο παρά Φινλανδοποίηση της Κύπρου επαπειλείται;
Αν μάλιστα το τελευταίο αυτό μέτωπο το δούμε να εξελίσσεται σε de facto σύνδεση όλης της υπόθεσης των υποθαλάσσιων ερευνών για υδρογονάνθρακες με επανάληψη των διαπραγματεύσεων για επίλυση του Κυπριακού, τότε θα «ανακαλύψουμε» ότι η προσάραξη της περασμένης προσπάθειας σε Mont Pelerin και Crans Montana – που αρκετοί την θεώρησαν επιλογή ισχυρής άμυνας της Ελληνικής πλευράς – φέρνει πιο κοντά μιαν ακόμη εκδοχή Φινλανδοποίησης. Μένει να δούμε, βέβαια, τι θα γίνει με την γεώτρηση στο Οικόπεδο 10, που εμπλέκει ευθέως Αμερικανικά συμφέροντα/Exxon Mobil. Αλλά και την συνέχεια των Ελληνικών σχεδιασμών για μελλοντικές έρευνες υδρογονανθράκων, πάντως Νότια της Κρήτης…
… Όπου η πρόσφατη έκδοση Τουρκικής NAVTEX για πελώρια έκταση από τα Δυτικά της Κύπρου/Πάφο μέχρι και (ιδού) Νοτιανατολικά της Κρήτης/Ιεράπετρα, ως πλαίσιο για έρευνες Γερμανικού ωεκανογραφικού που παλιότερα είχε ενεργήσει βάσει αδειών της Κυπριακής Δημοκρατίας, δίνει το στίγμα των προθέσεων.
kontra news
