Περί απόδοσης ασύλου
Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
Σε προηγούμενο άρθρο μας στο Geopolitics & Daily News αναφερθήκαμε στα γεγονότα στο ΚΥΤ της Μόριας, το οποίο δυστυχώς αποτελεί μια μικρογραφία της Μέσης Ανατολής. Στο ίδιο άρθρο κάναμε και ένα διαχωρισμό της έννοιας του πρόσφυγα από τον μετανάστη. Στο ακόλουθο κείμενο, θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε την απόδοση ασύλου.
Πρώτον: Αρχικά να αναφέρω πώς η απόδοση ασύλου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ. Το γεγονός πως κάποιος ήρθε στη χώρα μας και το ζήτησε, δεν σημαίνει απαραίτητα πώς το άσυλο θα δοθεί. Μπορεί να υπάρχουν λόγοι όπου η αίτηση να μη γίνει αποδεκτή. Όπως λόγοι εθνικής ασφάλειας. Υπάρχει επίσης και η πιθανότητα η χώρα μας να μην έχει τη δυνατότητα να αποδεχτεί άλλο αίτημα ασύλου ακριβώς επειδή έχει καλυφθεί το ποσοστό αποδοχής με βάση τις δομές που διαθέτει.
Δεύτερον: Άσυλο διεκδικεί εκείνος που ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ η ζωή του είναι σε κίνδυνο. Αυτό σημαίνει πώς δίνει στοιχεία τα οποία και πρέπει να διασταυρωθούν από τις αρμόδιες αρχές. Αν με βάση τα στοιχεία, αποδεικνύεται ότι διώκεται για λόγους που εξηγούνται στη χάρτα δικαιωμάτων του ΟΗΕ, τότε μπαίνει σε διαδικασία ασύλου. ΑΝ ΔΕΝ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ή δώσει ΨΕΥΔΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που δεν έχουν διασταύρωση, τότε το κράτος υποδοχής μπορεί να μην τον δεχτεί, επικαλούμενο διάφορους λόγους ασφαλείας.
Τρίτον: Το ζήτημα το πολέμου, καθώς όποιος ζητάει άσυλο, πρέπει να έρχεται από χώρα στην οποία έχει ξεσπάσει πόλεμος. Το γεγονός ότι μια χώρα βρίσκεται σε αναταραχή ή έχουν ξεσπάσει σ΄αυτήν επεισόδια, σαφώς και είναι θλιβερό, αλλά δε συνιστά αυτόματα και καθεστώς πολέμου (παράδειγμα όσοι έχουν από Αφγανιστάν και Πακιστάν όπου υπάρχουν μεν αναταραχές αλλά οι χώρες τους δεν βρίσκονται σε πόλεμο). Οι χώρες που είναι επίσημα σε status σύρραξης, αυτή την στιγμή, είναι η Συρία και το Σουδάν. Άτομα από χώρες όπως Ιράκ, Ιράν, Πακιστάν, Σομαλία, Νιγηρία, Αφγανιστάν, κ.α. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥ. Άρα όσοι εισέρχονται στην Ελλάδα από τις συγκεκριμένες χώρες, θα πρέπει να αποδείξουν με στοιχεία ότι η ζωή τους στις χώρες τους κινδυνεύει διότι διώκονται για τα πολιτικά τους πιστεύω.
Τέταρτον: Ο πρόσφυγας που ζητεί να γλυτώσει από τις πολεμικές συρράξεις, καταφεύγει στην ΠΡΩΤΗ ασφαλής χώρα που βρίσκεται δίπλα από τη δική του χώρα. Δεν μετακινείται για να πάει σε 3η, 4η, 5η χώρα, προκειμένου να βρει καλύτερες συνθήκες, όπως είναι το επιχείρημα που συχνά χρησιμοποιούν στα ΜΜΕ ή ΜΚΟ, διότι τότε πλέον αλλάζει το status και ο συγκεκριμένος από πρόσφυγας γίνεται ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ και εμπίπτει στις διατάξεις του μετανάστη, όπου δε δικαιούται ασύλου. Αν τώρα περάσει τα σύνορα αρκετών χωρών με διάφορους τρόπους για να εισέλθει στη χώρα που επιθυμεί, για παράδειγμα στην Ελλάδα, είτε κρυφά μέσα από τον Έβρο, είτε με βάρκα να φτάσει νύχτα σε παραλία της Λέσβου, προφανώς και είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ (ο όρος διεθνούς δικαίου είναι ILLEGAL) και όχι παράτυπος, μια φράση που χρησιμοποιούν συχνά τα ΜΜΕ, καθώς δεν παραβιάζει μια διαδικασία, αλλά τοπικές και διεθνείς νομοθεσίες. Δεν βάζουμε καν την παράμετρο πόσο δυσκολεύουν την παραμονή πραγματικών προσφύγων που χρειάζονται προστασία με αυτές τις παράνομες πράξεις τους.
Πέμπτον: Το ζήτημα της Απέλασης. Εδώ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Αρχικά, για να απελάσεις κάποιον πρέπει είτε να απορριφθεί η αίτηση του, είτε να βγει απόφαση δικαστηρίου για ποινικό παράπτωμα. Για να ολοκληρωθεί η απέλαση, ενημερώνεται η πρεσβεία της χώρας του, που αποδέχεται την επιστροφή του. Εδώ λοιπόν θα πρέπει να αναφέρουμε πως κάποιες πρεσβείες ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ. Οι αναγνώστες μας θα θυμούνται την περίπτωση της άρνησης του Πακιστάν σε σχετική περίπτωση.
Οπότε ποια η λύση; Στις ΗΠΑ και την Αυστραλία είχαν το Ellis & Christmas island αντίστοιχα και τους κρατούσαν μόνιμα μέχρι, είτε να αποφασίσουν να φύγουν μόνοι τους, είτε να ανοίξει χώρος για να υπάρχει δυνατότητα να γίνουν αποδεκτοί για απορρόφηση σε 3-4-5-10 χρόνια. Προφανώς οι περισσότεροι επέστρεφαν οικειοθελώς (όχι απέλαση δηλαδή) και στην πρεσβεία τους έλεγαν πώς έχασαν έγγραφα και έβγαζαν καινούρια.
Έκτο και τελευταίο: Το ανθρωπιστικό ζήτημα για τις οικογένειες και τα παιδιά. Είναι απόλυτα κατανοητή η προβληματική κατάσταση παιδιών και μανάδων. Σπάνια υπάρχουν παραβατικά στοιχεία (σ.σ. για πραγματικά παιδιά μιλάμε , όχι ανήλικους ετών 30+ οι οποίοι δίνουν πλαστά χαρτιά ). Συνήθως οι οικογένειες με παιδιά στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν φύγει διωκόμενοι από την χώρα τους. Στις οικογένειες με ανήλικα παιδιά οφείλουμε ως άνθρωποι να δώσουμε όποια ανθρωπιστική βοήθεια προβλέπεται χωρίς όμως να λησμονούμε ότι υπάρχει και η νομοθεσία του κράτους. Ας θυμηθούμε παλαιότερη περίπτωση όπου η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ανακοινώνει σε μια οικογένεια με παιδιά πώς δεν μπορούν να μείνουν στη χώρα, καθώς η αίτηση τους δεν έγινε αποδεκτή λόγω κάλυψης ποσοστού μετανάστευσης!
Αντί επιλόγου και συμπερασμάτων: Όπως εξελίσσεται η κατάσταση σήμερα, η μετανάστευση προφανώς και είναι το πιο σοβαρό φαινόμενο της εποχής μας με αιτίες κατά 90% οικονομικές, πέρα από την ένταση στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής και την έξαρση της τρομοκρατίας που οδηγεί όλους αυτούς τους ανθρώπους στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Όμως αυτό δε σημαίνει τίποτα απολύτως, ειδικά για την Ελλάδα σαν υποχρέωση και ευθύνη, καθώς και οι δυνατότητες μας είναι πεπερασμένες και δεν φέρουμε ουδεμία ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στις χώρες τους αλλά και συνάμα, έχουμε ήδη μια χώρα που έχει σοβαρά δικά της προβλήματα και πρέπει να τα λύσει για να μπορέσει να βοηθήσει και άλλους.
