Η Τριλογία του Πολέμου (μέρος Β’)

Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης 

Ως συνέχεια του πρώτου άρθρου ακολουθεί το δεύτερο μέρος για την συνέχεια του πολέμου ως φυσικό επακόλουθο του πρώτου μέσα στα πλαίσια της τριλογίας της πολεμικής και ιστορικής πραγματικότητας της ανθρωπότητας και του κόσμου.  Ο  Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήρθε σαν αστραπή (Blitz) μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια για να στιγματίσει τους λαούς και να βυθίσει την Ευρώπη στο χάος.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε ένα πολεμικό φαινόμενο μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας για τις βιαιότητες, τις σφαγές, τις ακρότητες και τις πολεμικές επιχειρήσεις του στο ευρωπαϊκό έδαφος συγκαλυμμένες με ένα ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο και λαμβάνοντας φιλοσοφικές και θεωρητικές προεκτάσεις.  

Σεβόμενος την τριαδικότητα των πραγμάτων θα αναπτύξω την ιστορία, την δομή και την εξέλιξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βασισμένος όπως και στο πρώτο μέρος στη Γεω – Ιστορία, στη Γεω – Ιδεολογία και στη Γεω – Πολιτική εκείνης της εποχής.

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ή Πόλεμος των Ιδεολογιών

Σε αντίθεση με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο δεύτερος δεν έλαβε μάχη μεταξύ αυτοκρατοριών ή δημοκρατιών αλλά μεταξύ διαφορετικών ή και συγγενικών πολλές φορές ιδεολογικών καθεστώτων. Μετά την δημιουργία των δημοκρατιών και των ορατών πλέον εγγενών αδυναμιών της και των ιδεολογικών παθογενειών της  σε Ελλάδα (1) και Ευρώπη, οι λαοί της Γηραιά Ηπείρου αρχίζουν να αναζητούν εναλλακτικές λύσεις και διαφορετικά πολιτεύματα για την κοινωνική δικαιοσύνη, την εθνική αξιοπρέπεια, την ασφάλεια, την ευμάρεια και την πρόοδο του τόπου τους. Η Ευρώπη κατακλύζεται από δύο αντίπαλα ιδεολογικά ρεύματα, τα οποία εισέρχονται δυναμικά και βίαια σαν απάντηση στο αδιέξοδο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, πρόκειται για τον κομμουνισμό και τον εθνικισμό.

Ο πρώτος εμπνευσμένος από τα γραπτά του Γερμανού φιλοσόφου, Κάρολου Μαρξ και καθοδηγούμενος από την Σοβιετική Ένωση προωθεί ένα μοντέλο κολεκτιβισμού, καταργώντας την δημοκρατία και εισάγοντας τις ‘’λαϊκές’’ συνελεύσεις και τα συνδικάτα, προβάλλοντας μια λαοκρατία διεθνώς και ένα κοινωνικό κράτος, το οποίο θα καθοδηγείται και θα συντονίζεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ο δεύτερος δεν έχει κοινό πατέρα, μιας και ο κάθε εθνικισμός είναι απόρροια του εκάστοτε έθνους και του ψυχισμού του, αν και μετέπειτα θα υιοθετήσουν ως κηδεμόνα τον Αδόλφο Χίτλερ, εκπροσωπεί ένα δυναμικό εθνικό κράτος με έναν ηγέτη ως κεφαλή του, ο οποίος θα εμπνέει, θα εκφράζει και θα διοικεί το λαό του σαν να αποτελεί την κοινή βούληση του έθνους του, απορρίπτει την δημοκρατία και τον κομμουνισμό, και υπόσχεται ένα κράτος δικαίου, εθνικής αλληλεγγύης και εθνικής ολοκλήρωσης εκφράζοντας κατά αυτόν τον τρόπο και μεγαλοιδεατισμό σε ορισμένες εθνικές περιπτώσεις.

Είναι πλέον φανερό σε όλους τους παρατηρητές της ιστορίας και αυτούς που γνωρίζουν πώς να αντιλαμβάνονται τον παλμό των γεγονότων πως οδηγούμασταν με μαθηματική ακρίβεια για την σύγκρουση του αιώνα. Δεδομένου του γεγονότος πως τα ευρωπαϊκά κράτη φλερτάρουν άλλα με τον κομμουνισμό και άλλα με τον εθνικισμό, η Ρωσία να έχει μετατραπεί σε μια πανίσχυρη κομμουνιστική ‘’αυτοκρατορία’’ και την Γερμανία να έχει στραφεί προς τον γερμανικό εθνικισμό, δηλαδή τον εθνικοσοσιαλισμό, οραματιζόμενη ένα 3ο Ράιχ προς την Ανατολή, και τις δύο χώρες να αποτελούν το αντίπαλο δέος σε γεωγραφικό, γεωπολιτικό και ιστορικό πεδίο εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου, ήταν αναμενόμενο πως οι δύο ισχυρές χώρες που συγκρούστηκαν στο πρώτο κύκλο του πολέμου για τα συμφέροντα τους, θα ερχόταν και πάλι σε σύγκρουση αυτή τη φορά εμφορούμενες και από δύο δυναμικές και επαναστατικές ιδεολογίες, οι οποίες χρωματίζουν τα συμφέροντα των κρατών και φανατίζουν τις λαϊκές μάζες  με πρόσχημα την κοινωνική απελευθέρωση ή την εθνική ισχύ αντιστοίχως.

Γεω – Ιστορία ή Ιστορικό υπόβαθρο

Μετά την επαίσχυντη συνθηκολόγηση της Γερμανίας στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (2) όπου προσβάλλει άμεσα τα γερμανικά συμφέροντα και θίγει την γερμανική περηφάνια, οι Γερμανοί αναζητούν μια διέξοδο από την πολιτική παρακμή και την οικονομική εξαθλίωση, την οποία επέβαλλαν οι Δυτικοί Σύμμαχοι. Η Γερμανία κινείται εντός δύο ρευμάτων, μεταξύ του γερμανικού κομμουνισμού (3) και του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού (4) δίνοντας μάχες σώμα με σώμα σε πλατείες και δρόμους αφήνοντας νεκρούς και από τα δυο στρατόπεδα. Χάρις την ισχυρή και δυναμική προσωπικότητα του Αδόλφου Χίτλερ, το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανών Εργατών (NSDAP) θα καταλάβει την εξουσία μέσα από μια σειρά αγώνων και συγκρούσεων, δολοπλοκιών και ραδιουργιών, συνεργασιών και διπλωματικών κινήσεων και ‘’κρυφής’’ χρηματοδότησης από την American Bank και ‘’πνευματικής’’ καθοδήγησης από την Μυστική Εταιρεία της Θούλης.

Ο νέος καγκελάριος, Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ το όραμα του για την Γερμανία και τα σχέδια του για τον κόσμο, στο ογκώδες έργο του ‘’Ο Αγών μου’’ (Mein Kampf) αρχίζει να καταλαμβάνει μία μία τις χώρες που συνορεύουν με την Γερμανία, όπως Τσεχία, Αυστρία, Πολωνία, κλπ. και στις οποίες κατοικούν γερμανόφωνοι λαοί προσπαθώντας να αυξήσει τον ζωτικό χώρο (Lebensraum) της Γερμανίας σύμφωνα με την θεωρία του γεωπολιτικού, Φρειδερίκου Ράτσελ (5) και να δημιουργήσει την νέα του αυτοκρατορία.

Στην αρχή η Ευρώπη φαίνεται να είναι μουδιασμένη και προσπαθεί να μαλακώσει τον Χίτλερ θεωρούμενη πως η δίψα του για χώρο θα σταματήσει μόλις ενσωματώσει (Anschluss) την Μοραβία και το κράτος των Αμψούργων. Όμως, ο Χίτλερ θα συνεχίσει μέχρι την Πολωνία επιθυμώντας διακαώς την γερμανόφωνη περιοχή της χώρας και το λιμάνι του Ντάτσιχ καθότι αποτελεί γι’ αυτόν ζωτικής σημασίας. (6) Έχοντας υπογράψει το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ για τη μη επίθεση μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης εξασφαλίζοντας τα νώτα του και συμμαχώντας για τον εδαφικό διαμελισμό της Πολωνίας με τους Σοβιετικούς, η Γερμανία θα καταλάβει την δυτική πλευρά της χώρας ενώ η Σοβιετική Ένωση την ανατολική φέρνοντας την Πολωνία, την υπέροχη αυτή και συνάμα ταλαίπωρη χώρα, να βρίσκεται ξανά στην ιστορία της ανάμεσα σε δύο εχθρούς που την εποφθαλμιούν.

Μετά το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο η υπόλοιπη Ευρώπη και η Αμερική θα θορυβηθούν καθότι δεν επιθυμούσαν την συνεργασία των Γερμανών με τους Σοβιετικούς αλλά αναζητούσαν ένα ανάχωμα απέναντι στον επεκτατικό κομμουνισμό της Ρωσίας, έτσι η Μεγάλη Βρετανία θα κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία με την εισβολή της δεύτερης στην Πολωνία διότι επιθυμεί να προλάβει την γερμανική διείσδυση στην Ευρασία σεβόμενη το Δόγμα ‘’Μακίντερ’’ (7) και θα ακολουθήσει μετά η Γαλλία, η οποία βρίσκεται φοβισμένη μπροστά σε μια οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρώπη, μιας και θέλει αυτή τη θέση για τον εαυτό της.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι πλέον γεγονός, με τις ευρωπαϊκές χώρες να βρίσκονται στα ερείπια του Α΄Π. Π. και να προσπαθούν να ξαναστήσουν τις οικονομίες τους και τις κοινωνίες τους, άλλες να τάσσονται αναφανδόν κατά του Άξονα, συναποτελούμενου από την Γερμανία, την Ιταλία και στη άλλη πλευρά του Ειρηνικού, την Ιαπωνία, άλλες να περιμένουν την ιδιαίτερη πρόσκληση του Φύρερ (Furhrer) για να ενταχθούν στις λεγεώνες του (Waffen SS) και να πολεμήσουν για την Νέα Τάξη που οραματιζόταν ο ηγέτης τους για την Ευρώπη και την Άρια φυλή, κι άλλες όπως η Ελλάδα του Κυβερνήτη, Ιωάννη Μεταξά και η Ισπανία του Στρατηγού Φράνκο να επιθυμούν να διατηρήσουν την ουδετερότητα για τις πατρίδες τους. Ο πρώτος, ως διορατικός στρατιωτικός, ο οποίος είχε προβλέψει ‘’πως η Γερμανία έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και πως η ολοκληρωτική ήττα της είναι αναπόφευκτη’’ (8) δεν μπόρεσε να τα καταφέρει διότι οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες υποδαύλισαν τις προσπάθειες του και στο τέλος τον δηλητηρίασαν σύμφωνα με ανεπίσημες ιστορικές πηγές και ο δεύτερος, μετά από έναν αιματηρό εμφύλιο στην πατρίδα του, ο οποίος καταγράφτηκε στην ιστορία ως πρελούδιο του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου (9) και δώρισε εξέχουσες προσωπικότητες σε όλα τα ιδεολογικά μέτωπα την Πασσιονάρα (Ντολόρες Ιμπάρρουρι) για τους κομμουνιστές, τον Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι για τους αναρχικούς, τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέιρα (10) για τους Εθνικιστές κ.α. αποφάσισε ο Στρατηγός των εθνικιστικών δυνάμεων να κρατήσει ουδέτερη την Ισπανία από τον νέο πόλεμο δηλώνοντας λακωνικά και ρητά ‘’πως η Ισπανία πλήρωσε με πολύ βαρύ φόρο αίματος αυτόν τον πόλεμο των ιδεών για να μπει ξανά σε ένα ευρύτερο πόλεμο με άγνωστο τέλος’’ (11) κάνοντας τους πρώην συμμάχους του, Χίτλερ και Μουσολίνι έξαλλους αλλά λυτρώνοντας τον λαό του από έναν νέο κύκλο αίματος.

Γεω – Ιδεολογία ή Ιδεολογικό πλαίσιο

Η διαιρεμένη Ευρώπη βρίσκεται μεταξύ σφυροδρέπανου και σβάστικας, με το πρώτο σύμβολο να κινητοποιεί τους λαούς για μια λαϊκή παγκόσμια επανάσταση όπως πρόδιδε και η σημαία της Σοβιετικής Ένωσης  και την δημιουργία μιας  αταξικής κοινωνίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης, καθοδηγούμενη από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας και τους εγχώριους πράκτορες και ινστρούχτορες της στις αστικές δημοκρατίες, ενώ το δεύτερο σύμβολο εμπνέει τους λευκούς λαούς της Ευρώπης, ως αρχέγονο ηλιακό σύμβολο αλλά διαφοροποιημένο από την Θεοσοφική Σχολή της Θούλης, για κυριαρχία του Λευκού Ανθρώπου πάνω στη Γη και για ένα ισχυρό εθνικό κράτος με γνώμονα την αλληλεγγύη, τον κοινοτισμό και την υπερηφάνεια και όπου κάθε έθνος θα ζούσε με αυτάρκεια και με  αλληλοσεβασμό προς τα άλλα έθνη, αν βεβαίως το ένα έθνος δεν διέθετε εδαφικά δικαιώματα και εθνικά συμφέροντα προς κάποιο γειτονικό.

Επομένως, με την γέννηση των δύο επαναστατικών ιδεολογιών και τον λογοτεχνικό ρομαντισμό των διανοούμενων σε μια εποχή αστικής παρακμής, ηθικής κόπωσης και εθνικής και κοινωνικής κατάρρευσης, ο κομμουνισμός (12) και ο εθνικισμός – εθνικοσοσιαλισμός (13) άγγιξαν ολόψυχα τις εξαθλιωμένες μάζες, οι οποίες αναζητούσαν μια έξοδο διαφυγής από την μίζερη πραγματικότητα και ένα όραμα ζωής για τον εαυτό τους και τον λαό τους, μετατρέποντας τις πλατείες και τους δρόμους σε πεδία των μαχών όπου με την έλευση του παγκοσμίου πολέμου το πεδίο διευρύνθηκε και η μάχη πήρε πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες διαστάσεις.

Έτσι, έχουμε την Δημοκρατία απούσα από τις κοινωνικές επάλξεις, εθνικώς απορριπτέα και ιδεολογικώς αφοπλισμένη, αδύνατη να κατανοήσει τις ζωτικές ανάγκες των λαών και τους εκπροσώπους της να νοιάζονται μόνο για τις καριέρες τους και τα ατομικά τους συμφέροντα, τον Κομμουνισμό να ισχυροποιείται σε πολλές χώρες κυρίως στον Νότο και στην Ανατολή της Ευρώπης, αποτελούμενος από δυναμικούς οπαδούς και επαναστατικούς χαρακτήρες και διαθέτοντας στον δυναμικό τους σπουδαγμένα και καλοπληρωμένα στελέχη από τις σχολές της Σοβιετικής Ένωσης που γνωρίζουν πώς να ασκούν ‘’μαγεία’’ στα πλήθη και πως να κάνουν προπαγάνδα και αγκιτάτσια (14) στα μέλη και στις μάζες, αντιστοίχως. Και τον εθνικισμό – εθνικοσοσιαλισμό να αποτελεί το τελευταίο κύκνειο άσμα των εθνών για εθνική, κοινωνική και ηθική αναγέννηση αποκλείοντας τα δύο άλλα υλιστικά ρεύματα της εποχής, τον φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό, και δίνοντας ο κάθε εθνικισμός της χώρας την δική του ‘’προσωπική’’ εθνική μάχη σε ντόπιο και διεθνές επίπεδο, εμπνεόμενος από την εθνική του ιστορική πορεία και ακολουθώντας το εθνικό του πεπρωμένο, καθώς ο εθνικοσοσιαλισμός των Γερμανών δεν έβρισκε πρόσφορο έδαφος σε μη γερμανόφωνους λαούς και η Γερμανία δεν είχε εκδηλώσει ποτέ πραγματικό ενδιαφέρον για να ‘’σπουδάσει’’ και να στελεχώσει έμμισθους εθνικοσοσιαλιστές στις χώρες που επιθυμούσε να περικλύσει στο Ράιχ της παρά μόνο εθελοντές στον στρατό της με το ξέσπασμα του παγκόσμιου πολέμου.

Γεω – Πολιτική ή Γεωγραφική θέση

‘’Τα πάντα ρει’’ έλεγε ο Μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, Ηράκλειτος, (15) οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, τα σύνορα αλλάζουν, οι ιδεολογίες διαφοροποιούνται, αυτό όμως που δεν αλλάζει ποτέ είναι τα γεωπολιτικά συμφέροντα των κρατών στο πέρασμα των αιώνων. Σίγουρα ‘’δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι’’ διότι το νερό είναι τρεχούμενο, σύμφωνα με τον Σοφό της Εφέσου, όμως πρέπει να περάσεις στην απέναντι όχθη είτε το νερό κυλάει ήρεμα, είτε ορμητικά, είτε είναι βάλτος κάτω, είτε πετρώδες στο βάθος.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος πέρα από ένα φρικτό ιστορικό γεγονός για την ανθρωπότητα και μία μεγάλη ντροπή για τους για τα δύο στρατόπεδα, ήταν ένας φαινομενικά ιδεολογικός πόλεμος αλλά επί της ουσίας ένας πόλεμος γεωπολιτικής κυριαρχίας με όχημα την ιδεολογία.

Οι Γερμανοί πιστοί στο Δόγμα ‘’Drang nach Osten’’ του Α’ Π.Π., επηρεασμένοι από τις θεωρίες του Friedrich Ratzel και ο Χίτλερ καθοδηγούμενος από τις θέσεις του Karl Haushofer, παρότι ο ίδιος δεν ασπάζονταν τις φυλετικές θεωρίες του πρώτου και τον συμβούλευε να μην συμπεριφέρεται στους κατακτηθέντες λαούς σαν να ήταν κατώτεροι (Untermenschen) αγωνίζονταν να χτίσουν το 3^ο Ράιχ και να δημιουργήσουν μία νέα Γερμανική Νέα Τάξη όπου θα ξεκινάει από τον Ατλαντικό Ωκεανό και θα φτάνει μέχρι την Μέση Ανατολή και τον Καύκασο.

Οι Βρετανοί βρισκόμενοι στη δύση της παντοδυναμίας τους και γνώστες της παράδοσης της σκυτάλης της πλανητικής κυριαρχίας σε άλλον, επιλέγουν μια προσφιλή χώρα προς αυτούς και έναν λαό που να μοιράζεται την ίδια κυριαρχική νοοτροπία και την ίδια γεωπολιτική αντίληψη σεβόμενοι το ‘’Δόγμα Μakinder’’ περί συμμαχίας μεταξύ ναυτικών δυνάμεων έναντι των χερσαίων, δηλαδή τις Η.Π.Α., προσπαθώντας να διατηρήσουν όσες περισσότερες αποικίες μπορούν (π.χ. Κύπρο) και σε άλλες να υποχωρήσουν με δικούς τους όρους (π.χ. Ινδία) εξασφαλίζοντας την δική τους Αγγλοσαξωνική Τάξη Πραγμάτων.

Και οι Ρώσοι ως Σοβιετικοί πλέον, εργάζονται με συνέπεια και μεθοδικότητα για την εκ των έσω παράδοση των κρατών στο σοβιετικό κολλεκτιβισμό και στον ‘’σοσιαλιστικό παράδεισο’’ μέσω των κομμουνιστικών κομμάτων στις χώρες της υφηλίου προσπαθώντας να ξεκινήσουν μία σειρά ‘’αυθόρμητων’’ λαϊκών επαναστάσεων (π.χ. πορτοκαλί στον 20^ο αιώνα) ή μέσω πολιτικών διαπλοκών και πολιτειακών μεταβολών ώστε να καταλάβουν την εξουσία, κι όταν αυτό δεν είναι εφικτό, να αναλάβει ο ‘’λαϊκός’’ σοβιετικός στρατός με απώτερο στόχο σαφώς να δημιουργήσουν τη δική τους Σοβιετική Τάξη και μία Ένωση με κέντρο την Μόσχα που θα επεκτείνεται μέχρι τις χώρες του Ατλαντικού Ωκεναού στα δυτικά και μέχρι το Βλαδιβοστόκ ανατολικά και λειτουργώντας ως γεωπολιτικός καρκίνος στο σώμα της ανθρωπότητας που εξαπλώνεται με τον καιρό από χώρα σε χώρα ή από μέρος σε μέρος μέχρι να κατακλύσει όλο τον ανθρώπινο οργανισμό και τον γεωφυσικό χώρο εκπληρώνοντας το νόημα της προλεταριακής παγκόσμιας επανάναστασης. (16)

Επομένως, οι λαοί και τα έθνη σύρθηκαν δια της ψυχολογικής και σωματικής βίας και δια της εθνικής και λαϊκής χειραγώγησης στον βωμό των κρατικών συμφερόντων, των ταξικών φιλοδοξιών και των ατομικών ονειρώξεων ποτίζοντας με πολλά λίτρα αίματος το δένδρο της ζωής και γράφοντας με μελανά γράμματα το βιβλίο της ιστορίας. 

Επίλογος

Η ιστορία έγραψε πως νίκησε η σωστή πλευρά. Εξάλλου ‘’την ιστορία την γράφουν οι νικητές’’ είχε δηλώσει κυνικά ο Στάλιν. Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός πως η Γερμανία έπρεπε να ηττηθεί. Κανείς δεν απαρνιέται πως η κάθοδος των Ρώσων έπρεπε να αποτραπεί. Το γεγονός όμως πως οι Δυτικοί Σύμμαχοι είναι ‘’οι καλοί της ιστορίας’’ απέχει πολλά χιλιόμετρα από την ιστορική αλήθεια (17) και πως αν δεν υπήρχαν οι Γιάνκηδες για να μας σώσουν, τώρα θα ήμασταν κάτω από την μπότα του Γερμανού ή του Ρώσου, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως τελικώς βρεθήκαμε κάτω από τις μετοχές του Αμερικανού. Οι πραγματικοί νικητές ήταν μόνο δύο: οι Η.Π.Α. όπου έγιναν παγκόσμια υπερδύναμη και απέκτησαν δικαίωμα παρέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα Ευρώπης και Ασίας και το Ισραήλ, το οποίο παρά τη μεγάλη θλίψη και τραγωδία των Εβραίων για την γενοκτονία του λαού τους, απέκτησαν κρατική υπόσταση εκτοπίζοντας τους Παλαιστίνιους από την γη τους και έγιναν πυρηνική δύναμη στη Μέση Ανατολή.

Η Ελλάδα ως χώρα και σύμμαχος του Δυτικού Δημοκρατικού Συνασπισμού, βρέθηκε με το τέλος του πολέμου σε δυσμενή θέση και αδικημένη σε νομικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Παρότι είχε έναν από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα στην Ευρώπη (το άλλο ήταν της Σερβίας), πλήρωσε βαρύτατο φόρο αίματος στα πεδία των μαχών και στους δρόμους και συνετέλεσε αποφασιστικά στη νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων έναντι των φασιστικών εξευτελίζοντας τον ιταλικό στρατό, δεν τις απέδωσαν ποτέ αυτά που δικαιούταν και που μόχθησε για να αποκτήσει.

Η Ελλάδα με βάση το διεθνές δίκαιο και ως χώρα ενταγμένη στο νικητήριο στρατόπεδο δεν μπόρεσε να κρατήσει την Βόρειο Ήπειρο την οποία κατέκτησε για τρίτη φορά απωθώντας τους Ιταλούς πέρα από τις ελληνικές πόλεις της Νοτίου Αλβανίας, δεν παρέλαβε τις ελληνικές επαρχίες της Βουλγαρίας ως αντίτιμο για την στενή συμμαχία της προς τον Άξονα και για τα αίσχη που διέπραξε στην Μακεδονία και στη Θράκη, διότι μια βδομάδα πριν την οριστική ήττα της Γερμανίας, άλλαξε στρατόπεδο περνώντας στο κομμουνιστικό και βρέθηκε κάτω από την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης, και δεν διεκδίκησε την Κύπρο που ήταν και βασικό αίτημα των Ελλήνων πολιτικών, στρατιωτικών και λαού για την συνεισφορά της στον Μεγάλο Πόλεμο, αντί γι’ αυτού της δόθηκε η χαριστική βολή με την εμφύτευση ενός εμφυλίου πολέμου που είχε καλλιεργηθεί έντεχνα από τις μυστικές βρετανικές υπηρεσίες κατά τη διάρκεια της κατοχής (18) και μετέπειτα πολεμήθηκε πολιτικά και διπλωματικά, ίσως και βιολογικά, ο Στρατάρχης της Νίκης, Αλέξανδρος Παπάγος, όταν εκλέχθηκε Πρωθυπουργός της Ελλάδος με τον Ελληνικό Συναγερμό και αποφάσισε να θέσει το θέμα της Κύπρου στον Ο.Η.Ε. και να εργαστεί μυστικά μαζί με τον Γεώργιο Γρίβα για την επίλυση του. Η χώρα μας δεν μπορούσε να θέσει θέμα ‘’Μακεδονικού’’ διότι η Γιουγκοσλαβία ήταν στις συμμαχικές δυνάμεις και ήταν πολύ ισχυρή πολιτικά και γεωπολιτικά για να αγνοηθεί, θα μπορούσε όμως να κινητοποιήσει θεσμικά και διπλωματικά όργανα για την αποβολή του όρου ‘’Μακεδονία’’ στη νεοσύστατη Ομοσπονδία λαϊκών δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας, όπως και δεν είχε δικαίωμα να διεκδικήσει εδάφη από την Τουρκία διότι η δεύτερη είχε κρατήσει μια ‘’χαλαρή’’ ουδετερότητα βοηθώντας πότε τον έναν, πότε τον άλλον με το αζημίωτο βεβαίως και ήταν απαραίτητη στο δημοκρατικό στρατόπεδο ως ανάχωμα στην σοβιετική επέκταση. Τα Δωδεκάνησα ήταν το μόνο δώρο που έλαβε η πατρίδα μας από τους ‘’φιλεύσπλαχνους’’ και ‘’δίκαιους’’ συμμάχους μας μετά από παρέμβαση του Ιωσήφ Στάλιν.

Συμπερασματικά, κανένας δεν ήταν καλός σε αυτόν τον πόλεμο. Όλες οι μεγάλες δυνάμεις κράτησαν το Ξίφος του Άρη και ακολούθησαν το αρειμάνιο πνεύμα με την θεά Αθηνά να κοιτάει από τις κορφές του Ολύμπου τον πόλεμο και να απέχει η ίδια από την ανθρωποσφαγή και οι άνθρωποι από το σοφό πνεύμα της.
Νικητές στέφθηκαν οι δημοκρατικές δυνάμεις διότι έτσι έπρεπε να γίνει. Η νομοτελειακή σύγκρουση των δυο αντιχριστιανικών ιδεολογιών, του φυλετικού παγανισμού της Γερμανίας και του υλιστικού αθεϊσμού της Ρωσίας, επιβεβαίωσε την ρήση του μεγάλου Ρώσου λογοτέχνη, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ‘’Όπου δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται’’.
Με την νίκη των χριστιανικών δημοκρατιών επικράτησε το φιλόχριστο πνεύμα και ο Λόγος του Θεού επί της γης, επαναλαμβάνοντας την ιστορία ‘’πως τον πόλεμο τον κάνουν  οι άνθρωποι, τον νικητή όμως τον ορίζει ο Θεός’’.

Το ερώτημα που πλανάται όμως στο μυαλό των διανοούμενων και στις σκέψεις των απλών ανθρώπων είναι, τι γίνεται όταν οι δημοκρατίες μετατρέπονται σε αντίχριστες και ακολουθούν δαιμονική πολιτική;

Ένα φαινόμενο το οποίο παρατηρείται τα τελευταία είκοσι χρόνια στο γνωστό δημοκρατικά πλασμένο κόσμο μας που θα έκανε πολλούς παλαίμαχους πολεμιστές του Β’ Π.Π. να αμφισβητούσαν την συμμετοχή τους στο δημοκρατικό στρατόπεδο και να αντιλαμβάνονταν πως επρόκειτο για έναν δαιμονικό πόλεμο μεταξύ ανθρωποφάγων και γεωφάγων.

Και εδώ ακριβώς είναι που αρχίζει ο νέος κύκλος αίματος για την ανθρωπότητα και προδιαγράφεται ο τρίτος γύρος μετά από μία παύση δεκαετιών….

Πηγές:
1.  O Κοινοβουλευτισμός εν Ελλάδι –  Νεοκλής Καζάζης
2. Η ανάπηρη Δημοκρατία 1918 – 1933 – Χάινριχ Βίνκλερ
3. Η γερμανική ιδεολογία – Κάρολος Μαρξ – Φρίντριχ Ένγκελς
4. Εθνικοσοσιαλισμός και Ελληνισμός – Ιωάννης Λούκας
5. Ο Ζωτικός Χώρος του Φρειδερίκου Ράτσελ – Ιωάννης Μάζης
6. Το Δεύτερο Βιβλίο – Αδόλφος Χίτλερ
7. Δημοκρατικά Ιδεώδη και Πραγματικότητα – Χάλφορντ Μάκιντερ
8. Αιματοβαμμένες Χώρες:Η Ευρώπη μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν – Σνάιντερ Τίμοθυ
9. Το Προσωπικό Ημερολόγιο – Ιωάννης Μεταξάς
10. Λόγοι Μάχης – Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέιρα
11. Η Ισπανική Εποποιία – Κωνσταντίνος Τσοπάνης
12. Ψυχικό και Πνευματικό δηλητήριο – Σίτσα Καραϊσκάκη
13. Το Αρχέτυπο του Ολοκληρωτισμού – Καρλ Γιούνγκ
14. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ – Γεώργιος Γεωργαλάς
15. Η Τέχνη και η Σκέψη του Ηράκλειτου – Τσαρλς Κανν
16. ΣΤΑΛΙΝ, Το Μεγάλο Σχέδιο – Βίκτωρ Σουβόρωφ
17. Πως θεμελιώθηκε η PAX AMERICANA; – Γεώργιος Γεωργαλάς
18. Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι – Τάκης Λαζαρίδης