Περί της κοινής δήλωσης κυρώσεων της ΕΕ προς Τουρκία
Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
Σημεία αναφοράς περί της δήλωσης της ΕΕ για την Τουρκία και της δυνατότητας επιβολής κυρώσεων
Πρώτα απ ‘ όλα θα πρέπει να ορίσουμε πως το πλαίσιο αυτής της δήλωσης υποτίθεται ότι αντιμετώπιζε την τουρκική αρνητική και επιθετική συμπεριφορά. Γεγονός είναι ότι αυτή η δήλωση γράφτηκε μόνο μετά από σοβαρή αντιπαράθεση πολλών κρατών που αποτελούνται από δύο ομάδες. Μία ομάδα υπό την ηγεσία της Γερμανίας που υποστηρίχθηκε από την Ιταλία, την Ισπανία, την Ουγγαρία και την Πολωνία και η δεύτερη ομάδα η οποία υποστηρίχθηκε από Ελλάδα, Κύπρος, Αυστρία, Γαλλία, Σλοβακία, Σλοβενία και Ολλανδία.
Στην παρούσα δήλωση αναφέρονται τα ακόλουθα:
– Υπογραμμίζεται ότι η Τουρκία παραβιάζει, επί της ουσίας, το διεθνές δίκαιο και κάνει έρευνες και γεωτρήσεις με μη εξουσιοδοτημένο τρόπο.
– Μια πρόταση γίνεται για να γίνει μια λίστα με κυρώσεις που θα συζητηθούν στη σύνοδο κορυφής του Μαρτίου του 2021(!!!) και τίποτα παραπάνω. Κάποιες κατευθύνσεις γίνονται για να συμπεριλάβουν και άλλα ονόματα για το ζήτημα των παραβιάσεων της Κύπρου που είναι μια κατάσταση defacto από την Τουρκία.
– Υπάρχουν περισσότερες θετικές αναφορές στην Τουρκία από τις αρνητικές μέσα στη δήλωση. Για παράδειγμα, αναφέρεται ότι η Τουρκία πρόκειται να υποστηριχθεί στο μεταναστευτικό ζήτημα (αλλά δεν γίνεται λόγος για την αιτία της μετανάστευσης που είναι η εισβολή της στη Συρία). Υπάρχει επίσης ένα άμεσο μήνυμα για χείρα βοηθείας που προτείνει εμπορική και πρακτική συνεργασία με την ΕΕ (!!!) παρά τις συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χειραγώγηση νόμου, διαφθορά, απολυταρχία κλπ.
– Δεν δηλώνεται επίσης η συνολική πρόθεση να σταματήσουν οι εχθρικές ενέργειες της Τουρκίας προς άλλα έθνη και χώρες (Γαλλία, Αρμενία, Συρία, Λιβύη, Ελλάδα, Κύπρος) με τρόπο ονομαστικό, που θα υποδεικνύει ότι η ΕΕ γνωρίζει ό,τι συμβαίνει γύρω από τα σύνορά της. Αντ ‘ αυτού, η ΕΕ επέλεξε να ′′ προκαλέσει θετικά ′′ την Τουρκία να συμμορφωθεί μελλοντικά. Εν γένει, η ΕΕ δείχνει με μια τέτοια απόφαση, γιατί το Ηνωμένο Βασίλειο κάνει το σωστό και έχει επιλέξει να εγκαταλείψει την ένωση παρά τις όποιες οικονομικές επιπτώσεις που σίγουρα θα υποστεί.
Η ΕΕ, εξάλλου, έχει αποδείξει περισσότερες από μία φορές ότι δεν έχει ξεπεράσει ποτέ το στάδιο της ΕΟΚ για να προχωρήσει σε μια πιο σταθερή μορφή που θα έχει ΜΙΑ εξωτερική πολιτική, ΕΝΑ επίπεδο αξίας για όλους. Αυτό που συνέβη χθες στη σύνοδο κορυφής δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη χάραξη μιας ταφόπλακας στη συνεχόμενη κατάρρευση των θεμελίων και ιδεών που δημιούργησαν την ΕΕ.
Εάν η ΕΕ δεν λειτουργεί σωστά στο σύνολο της ως μία οντότητα έναντι απειλών, όπως αυτές της Τουρκίας, τότε δεν υπάρχει λόγος να συμμορφωθεί κάποιο κράτος με άλλες απαιτήσεις για πολιτικές, πολιτική και τυραννική γραφειοκρατία. Αυτό πάντα κατά την δήλωση του κ. Μητσοτάκη πώς “οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται”.
Όσο για την Ελλάδα και την δική της στάση. Αυτή η εξέλιξη πρέπει να γίνει μάθημα. Τα προβλήματα λύνονται μόνο με τα ίδια μέσα και την ίδια ισχύ. Ακόμα και αν η ΕΕ στο τέλος επιβάλει κυρώσεις, αυτό δεν θα είναι αρκετό και θα αποδειχθεί μόνο ότι η Ελλάδα δεν είναι ικανή να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της έναντι οποιουδήποτε είδους απειλής, αλλά τρέχει να βρει ′′ εξαρτημένη προστασία” ή μάλλον καλύτερα ′′ πληρωμένους προστάτες ′′ που πολλές φορές στο παρελθόν έχει αποδειχθεί ότι είναι η αιτία πολλών ” βασανιστηρίων”.
Και μιας και συζητάμε για κυρώσεις. Εμείς, ως πολίτες της Ελλάδος, να δεχτούμε πώς η ΕΕ κωλυσιεργεί λόγω ειδικών συμφερόντων ανά κράτος και πλέον η ένωση δεν είναι παρά ένα τραστ συμφερόντων που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο σε κάθε επίπεδο συμφωνιών σε πολιτική και άλλες παραμέτρους πλην οικονομίας. Όμως..
Η Ελλάδα μέχρι σήμερα τι είδους κυρώσεις έχει επιβάλλει στην Τουρκία για την επιθετική της στάση;
Γιατί αν εμείς οι ίδιοι δεν αρχίζουμε να κάνουμε αυτό που πρέπει, τότε γιατί να το κάνουν οι άλλοι αντί για εμάς;
Κλείνοντας καλό είναι να κάνουμε και μερικά μαθήματα ισορροπιών. Από τον Μακιαβέλι εώς και τον Κονδύλη, από τα μαθήματα 1-0-1 φυσικής επιστήμης εώς και την πραγματικότητα, υπάρχει ένα δεδομένο. Για να επιβιώσει μια οντότητα που διογκώνεται συνεχώς και να διατηρήσει την συνοχή της, χρειάζεται ζωτικό χώρο και αντίστοιχους πόρους.
Η Τουρκία λοιπόν αυτή τη στιγμή έχει ενα θετικό σημείο αναφοράς στο δημογραφικό (85.000.000 σήμερα με πρόβλεψη ως το 2030 να φτάνει τα 95.000.000), έχει τάση ανόδου ισχύος σε πολεμικό εξοπλισμό και πολεμική ισχύ. Έχει επίσης τεράστια ανάγκη σε ενεργειακούς πόρους και αντίστοιχα το μέγιστο ποσοστό των νέων της (18-45) είναι άνεργοι χωρίς ελπίδα σε οικονομικό επίπεδο. Ταυτόχρονα, η κινητήριος μηχανή της Τουρκίας βασίζεται στην εδαφική επέκταση (Συρία, NKR, Λιβύη, Λίβανο, Σομαλία, Κύπρο κ.α.).
Απέναντι της η Τουρκία έχει μια χώρα (Ελλάδα) που εμφανίζεται φθίνουσα σε πληθυσμό, ισχύ, οικονομία , ήπια ισχύ και με το ζόρι πλέον διατηρεί συνοχή, ενώ δηλώνει συνεχώς αδυναμία υπεράσπισης συμφερόντων διά απουσίας πράξεων και αντίστασης. Μαθηματικά και βάση νόμων φυσικής στο σύμπαν, όπως γνωρίζουμε, το ισχυρότερο αντικείμενο πάντοτε επικρατεί σε χώρο όταν φτάσει σε κρίσιμη μάζα έναντι του πιο αδύναμου. Ο μόνος τρόπος περιορισμού είναι να βρει ίση ή και ανώτερη δύναμη που θα περιορίσει την επέκταση του, ενώ ταυτόχρονα η κινητήρια δύναμη που θα ωθεί την επέκταση θα μετατραπεί σε “μαύρη τρύπα” και θα αρχίσει να καταρρέει εκ των έσω.
Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό προφανώς ιστορικά. Το βίωσαν πολλές ισχυρές οντότητες στην ιστορία. Από την αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου και την αρχαία Ρώμη, μέχρι και τις περιπτώσεις της Ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ. Όταν βρήκαν σθεναρή αντίσταση και δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν άλλο, άρχισαν να καταρρέουν διότι η κινητήριος δύναμη μετατράπηκε σε μαύρη τρύπα.
Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία με την Ελλάδα. Όλα είναι θέματα ισορροπιών και ισχύος. Όλα καταγράφονται σε κείμενα και ιστορικές αναφορές από τον Θουκυδίδη, Μακιαβέλι, Κονδύλη, Κλαούσεβιτς ως και πιο πρόσφατα σε αναφορές που πέρασαν στα ψιλά, όπως αυτή από Ισραηλινό πολιτικό ( σ.σ. ” Η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίσει μόνη της τις απειλές και να μην περιμένει κανέναν να το κάνει για αυτήν).
Καλές οι συμμαχίες, καλές οι συνεργασίες, ακόμα καλύτερο το να μπορείς να σχηματίσεις διπλωματικό μέτωπο, αλλά όταν έρχεται η στιγμή του αδιεξόδου, μόνο η δική σου ισχύς μπορεί να δώσει λύση.
Ως επίλογο είναι καλό να γίνει ένα ερώτημα. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδρούσαν οι χώρες που με πείσμα στηρίζουν Τουρκία λόγω οικονομίας, αν η Ελλάδα πραγματικά και με ρεαλιστική στάση έλεγε πώς στην επόμενη επιθετική τουρκική ενέργεια θα απαντούσε πλέον με χρήση όπλων και χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
Διότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε μαθηματικά σε προβληματική κατάσταση, που αν τώρα τους ενοχλεί γιατί ΜΠΟΡΕΙ να διαταράξει την οικονομική τους πορεία (ειδικά Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία), σε μια κατάσταση θερμού επεισοδίου/σύρραξης, τότε μ΄αυτή την εξέλιξη, η οικονομία πάει στον κάδο σύσσωμη.
Είναι θέμα πείσματος και ωμής ισχύος εδώ πλέον ή όπως έλεγε καλύτερα ο Κλαούσεβιτς και στην συνέχεια ο Κίσσιντζερ
Κλαούσεβιτς: H συνέχεια μιας πολιιτκής μπορεί να είναι η απειλή ή η διενέργεια πολέμου όταν το αδιέξοδο είναι εμφανές.
Κίσσιντζερ: Όταν βάζεις μπροστά μια μπλόφα ως επιχείρημα αποτροπής, πρέπει να είσαι και έτοιμος να την στηρίξεις, ειδάλλως θα βρεθείς σε πιο δύσκολη θέση από την αρχική.
Είναι όλα θέμα ισχύος (Θουκυδίδης) και δεν υπάρχει καμία διπλωματία, καμία συμμαχία, καμία φιλική προσέγγιση. Ή θα γίνει όπως πρέπει και σύμφωνα με όσα η Ελλάδα προσδιορίζει πώς δικαιούται βάσει διεθνούς δικαίου και καταστατικού της ΕΕ, ή πάμε σε άλλα μονοπάτια, καθώς η διπλωματία πλέον χάνει κάθε έρεισμα και δυναμική. εφόσον ουδείς θέλει να πειστεί μ’ αυτή.
Αυτό όμως θέλει θάρρος και θράσος για να εφαρμοστεί. Στο παρελθόν έγινε μόνο δύο φορές με το Σισμίκ και το Χόρα (ανεξαρτήτως παρασκηνίου και όσα αποκαλύφθηκαν μετά για συμφωνίες). Οι ενέργειες που ακολούθησαν έστειλαν την Τουρκία και πάλι σε υποχώρηση, διότι ήταν το ζητούμενο ήταν απλό. Ή υπάρχει συμμόρφωση με το διεθνές δίκαιο ή προχωράμε στην επίλυση αδιεξόδου με την εφαρμογή της διπλωματίας των κανονιοφόρων που αρέσκεται και ο Ερντογάν (σ.σ. αλλά μόνο έναντι πιο αδύναμων αντιπάλων).
