200 χρόνια οργής

Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας

Ο Πρωταγόρας είχε πει ότι όταν είσαι οργισμένος, ούτε να λες, ούτε να κάνεις τίποτε πρέπει. Ο Αριστοτέλης, από την άλλη, θα διαφωνούσε. Για τον Αριστοτέλη, η οργή δεν είναι κάτι εξ ορισμού κακό. Απλά θα πρέπει να ελέγχουμε πότε, με ποιον τρόπο και με ποιους ανθρώπους αξίζει να οργιστούμε.

Λοιπόν, Αριστοτελιστής ων, συμφωνώ απόλυτα με τον «Νου» της Αρχαιότητας, έναν από τους εξέχοντες φιλοσόφους παγκοσμίως. Και οργίζομαι.. Οργίζομαι όταν διαπιστώνω ότι ζούμε σε μια κοινωνία που ο «ανθρωπισμός» καταντά απλά το όχημα για εκμετάλλευση παιδιών που τα πετάνε «βορά» στις εμετικές ορέξεις του κάθε ανώμαλου. Οργίζομαι που ακούω ότι συνάνθρωποί μας παρέμειναν χωρίς φως, νερό και επικοινωνία λίγο έξω από το κέντρο της Αθήνας. Οργίζομαι όταν βλέπω το τουρκικό πολεμικό πλοίο Τσεσμέ να κάνει «κρουαζιέρα» στα ελληνικά νερά, εν μέσω απειλών από εχθρούς κι αδιαφορίας από «συμμάχους», θυμίζοντάς μας ότι, ακόμα και μετά από 200 χρόνια, οι «γείτονες» εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ως άξεστοι βάρβαροι κι εμείς, δυστυχώς, ως κακόμοιροι ραγιάδες…

Στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 ο Υψηλάντης επικεφαλής των επαναστατικών δυνάμεων πέρασε τον ποταμό Προύθο και αποβιβάστηκε στα υπό κατάληψη εδάφη, κηρύσσοντας την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. 1 μήνα αργότερα, πριν ακριβώς από 200 χρόνια, θα ξεκινήσει και η επανάσταση στην Πελοπόννησο, μια επανάσταση που βασίστηκε στην Αριστοτελικά δικαιολογημένη οργή ενός έθνους που ζούσε υπό τυραννικό καθεστώς κοντά 400 χρόνια.

Δεν ξέρω τι ακριβώς θα γιορτάσουμε φέτος, με την υφιστάμενη κατάσταση στην εξωτερική πολιτική και τα όσα ντροπιαστικά συμβαίνουν στον χώρο του πολιτισμού (και αλλού…). Ξέρω, όμως ότι το σίγουρο είναι πως μάλλον θα νιώσουμε την ίδια οργή που ένιωσαν και οι Έλληνες. Ε, δεν μπορεί… Κάποια στιγμή θα ξεσηκωθούμε, πριν αυτή η οργή κάψει εμάς τους ίδιους…

Σημείωση για κεντρική εικόνα: Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί τη σημαία της επανάστασης, ενώ οι Έλληνες επαναστάτες ορκίζονται στο Θεό για αυτήν. Θεόδωρος Βρυζάκης, 1865. Πηγή Εθνική Πινακοθήκη