Το «στενό μέτωπο» και η οργάνωση της αψιμαχίας

Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης 

Όσο περνούν οι μέρες – και, όπως φαίνεται οι μέρες που θα περάσουν θα είναι πολλές μέχρι να ξεκαθαρίσει το πράγμα, με την υπόθεση των 2 Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται στην Τουρκία για παράνομη είσοδο (και βλέπουμε) – τόσο γίνεται και πιο φανερό ότι η χώρα, οι ελίτ της (πολιτικές, στρατιωτικές, μηντιακές κλπ.) , οι ηγεσίες της (οι αντίστοιχες) και οι άνθρωποί της /η κοινή γνώμη προτιμούν να μην πολυβλέπουν τι είναι εκείνο που συντελείται. Και εκείνο που συντελείται, πέρα από το γκριζάρισμα τμημάτων του Αιγαίου και ήδη την σκίαση της μεθορίου στον Έβρο – τι θα πει «γκριζάρισμα»; μην πάτε κοντά στα Ιμια, ούτε για ψάρεμα! τι θα πει «σκίαση»; δείτε πώς θα γίνονται οι περιπολίες εφεξής ή/και πώς θα αποτολμάται η «διαχείριση προσφυγικών ροών» στον μεγάλο και διαρκώς μεταβαλλόμενης κοίτης Έβρο, με τα ποτάμια νησιά κοκ – είναι ότι ανοίγει, διευρύνεται το μέτωπο. Το μέτωπο τριβής μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Από τρία-τέσσερα σημεία που γνωρίζαμε δίπλα στην ακτή της Τουρκίας/στα Ανατολικά του Αιγαίου, ξεκινάει πλέον ένα μέτωπο από Έβρο (με Θράκη ως ενδοχώρα), προχωράει σ’ όλο το Αιγαίο (με NAVTEX και NOTAM να διεκδικούν το εύρος), περνάει από τα Ιμια και όποιες άλλες νησίδες, κατεβαίνει κάτω μέχρι το Καστελόριζο (και τον κώνο που θεωρούμε ότι «γράφει» ως ΑΟΖ, με τους Τούρκους να τον βλέπουν αντεστραμμένο ως χώρο Ανατολικής Μεσογείου) και καταλήγει κάτω στην Κύπρο (όπου βέβαια να δούμε τι αληθινά θα γίνει με τις Αμερικανικές έρευνες/αυριανές γεωτρήσεις, με παρουσία αρμάδας των ΗΠΑ σε άσκηση με Ισραηλινούς παραδίπλα, μετά την απώθηση των Ιταλών αλλά την de facto ανοχή των Γάλλων στις δικές τους έρευνες). Α, ναι, να δούμε και τι θα γίνεται σιγά-σιγά νότια της Κρήτης…

Γιατί αναφερόμαστε σε διευρυνόμενο μέτωπο, υιοθετώντας σχεδόν στρατιωτική ορολογία; Και τούτο ενώ θεωρούμε ότι η καφενειακή προσέγγιση των στρατιωτικών θεμάτων – πολύ περισσότερο κι από των διπλωματικών ή των οικονομικών, των γεωπολιτικών ή των γεωοικονομικών – πρέπει με κάθε τρόπο να αποθαρρύνεται; (Αν και το «δεξιότερα, Κουροπάτκιν!», που εξεφωνείτο από του Ζαβορίτη στην παλιά Πλατεία Συντάγματος για να στρέψει προς τα Ανατολικά τον Ρώσο στρατηγό στην εποχή του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου, το 1904 αυτά!, δείχνει ότι η καφενειακότητα πάει σε βάθος-βάθος χρόνου…).

Δεν ανήκουμε σ’ εκείνους που βλέπουν πολεμική κατάληξη στο κλίμα έντασης που καλλιεργείται στην περιοχή μας. (Όπου – δίπλα ακριβώς, στο Αφρίν – έχουμε πάντως αληθινό πόλεμο, όχι αψιμαχίες. Με εμπλοκή μάλιστα Αμερικανικών αν μη δυνάμεων, πάντως στελεχών και εξοπλισμών, που δεν σταμάτησε εκεί την Τουρκική επίθεση. Όσο κι αν αυτή δεν ευδοκιμεί…) Όμως η Ελλάδα του 2018 δεν μπορεί να αντέξει την πίεση της Τουρκίας – πλην αν αληθινά Φινλανδοποιηθεί – αν δεν αντέξει ψυχολογικά/διεθνοπολιτικά/στρατηγικά το ενδεχόμενο αληθινού θερμού επεισοδίου. Επεισοδίου που θα κάνει τα Υμια-Ι και –ΙΙ να φαίνονται ασήμαντα.

Εκεί, λοιπόν, όσο το πράγμα παιζόταν σημειακά στο Αιγαίο, υπήρχε ένας σύμμαχος. Το «στενό μέτωπο» . Ακόμη κι αν η Τουρκία έκανε κίνηση διεκδίκησης – με οποιοδήποτε πρόσχημα, γύρω από οποιοδήποτε «ατύχημα» – η εμπλοκή θα ήταν περιορισμένων δυνάμεων. Και σε οπλικά συστήματα (σαν εκείνα που ο Τζέφρυ Πάϊατ τόσο φοβάται, όταν τα βλέπει να λειτουργούν δίπλα-δίπλα…) . Και σε ανθρώπινο δυναμικό.

Κάποιες δεκάδες, άντε εκατοντάδες ανθρώπων θα βρίσκονταν εκτεθειμένοι. «Περισσότεροι δεν χωράνε». Οπότε, μπορεί το ανθρώπινο κόστος να ήταν παρόν – θυμηθείτε τους Γιαλοψο-Βλαχάκο-Καραθανάση, όχι για στεφάνια και για κούφιες ρητορείες αλλά ως χαμένες αληθινές ζωές χωρίς καν να (επιτρέπεται να) ξέρουμε «τι συνέβη εκείνη την νύχτα» – , μπορεί και η διατήρηση της πολιτικής ψυχραιμίας στην δική μας πλευρά του Αιγαίου να ήταν βαριά υπόθεση. Αλλά, έτσι λέει η γεωπολιτική βουλγκάτα, μετά από κάποιες ώρες θα είχαμε παρέμβαση έξωθεν ώστε – τι; Ώστε να μην καταρρεύσει ολωσδιόλου η Ατλαντική Συμμαχία μπροστά στα μάτια των διεθνών μήντια; Ώστε να μην «εξαχθεί» η ανοιχτή κρίση της Μέσης και Εγγύς Ανατολής στην Μεσόγειο;

Η Ιστορία δεν γράφεται με «Αν» και «Μήπως». Όμως δεν γράφεται και με το να την αποφεύγεις! (Ούτε με το να επικαλείσαι τα σύνορα της καρδιάς σου – Ερντογάν – ή τι θα εδικαιούσο εδαφικά λόγω Ιστορίας – Παυλόπουλος). Γράφεται με το αποδέχεσαι αληθινά τις προκλήσεις, προετοιμασμένος. Η Τουρκία, λοιπόν, ανοίγοντας παντού εστίες, πάει να μας στερήσει το πλεονέκτημα του «στενού μετώπου». Προετοιμασία σημαίνει προπαντός ένα (πέραν των διαβημάτων, εκκλήσεων σε Ευρωπη και ΟΗΕ κοκ): τεχνική και ανθρώπινη οργάνωση ώστε τα διάφορα μέτωπα να μπορούν να κρατηθούν χωριστά, σημειακά.
Και… πληροφορία-πληροφορία-πληροφορία. Ας ρωτήσουμε και τους Ισραηλινούς τι θα πει αυτό.

kontra news