Η ανακοίνωση του Αραβικού Συνδέσμου για το παλαιστινιακό βάζει φρένο στην Τουρκία
της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*
Ιστορικός- Διεθνολόγος
Μία από τις πιο σωστές κινήσεις ήταν η παρέμβαση του Αραβικού Συνδέσμου για τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τη δεδομένη χρονική στιγμή στο Κράτος του Ισραήλ
Οι περισσότερες χώρες-μέλη του έχουν ήδη υπογράψει τις Συμφωνίες του Αβραάμ με το Ισραήλ.Πρόεδρος του Συνδέσμου από το 1945 που ιδρύθηκε στο Κάιρο, ενδεχομένως, από τιμητικό «έθος», είναι Αιγύπτιος.
Η ανακοίνωση που εξέδωσε, είναι αρκετά «ήσυχη» για τα δεδομένα του Συνδέσμου και των Αράβων : «Οι Ισραηλινοί προκαλούν τους Παλαιστίνιους. Τις τελευταίες εβδομάδες, δεν υπήρξε ούτε ένα περιστατικό στο οποίο να ξεκίνησε η βία στην παλαιστινιακή πλευρά. Δεν υπήρξε ούτε ένα περιστατικό στο οποίο οι Παλαιστίνιοι να ξεκίνησαν μια πρόκληση ή κλιμάκωση. Ο Πρόεδρος τους Συνδέσμου Αμπούλ Γέιτ επίσης προέτρεψε τη διεθνή κοινότητα να σταματήσει να κατηγορεί τους Παλαιστίνιους όσο και τους Ισραηλινούς.»
Ιδιαίτερα λητή ανακοίνωση, αν αναλογιστούμε τα μακροσκελή κείμενα του Συνδέσμου τα προηγούμενα χρόνια εναντίον του Ισραήλ που ουσιαστικά ήταν μία «ιστορική μελέτη με ψήγματα Διεθνούς Δικαίου».
Η ανακοίνωση του Αραβικού Συνδέσμου έχει πολλά νοήματα και απευθύνει πολλά μηνύματα σε πολλές πλευρές:
- Εμμέσως, πλην σαφώς, ο Αμπούλ Γέιτ με την προτροπή, «η Διεθνής Κοινότητα να σταματήσει να κατηγορεί για τα τωρινά γεγονότα τόσο τους Παλαιστινίους όσο και τους Ισραηλινούς» αναγνωρίζει ότι οι συγκρούσεις αυτές είναι προϊόν ξένων παραγόντων. Και μετά και τη δήλωση του γιου του Μπέντζαμιν Νετανιάχου στο Twitter, ότι η Τουρκία να φύγει από τη Βόρεια Κύπρο και τη Λιβύη, όλοι οι παράγοντες στη Μέση Ανατολή υποδηλώνουν ότι τα γεγονότα ξέσπασαν με υποκίνηση της Τουρκίας.
- Είναι, ίσως, η πρώτη φορά, γιατί δεν θυμάμαι να έχω ξαναδιαβάσει δήλωση του Αραβικού Συνδέσμου που να αναγνωρίζει ότι και οι δύο πλευρές, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, φέρουν μερίδιο ευθύνης στη βία και το αιματοκύλισμα που υπάρχει (εδώ και δεκαετίες) στη συγκεκριμένη περιοχή.
- Η ανακοίνωση αυτή αποδεικνύει εμπράκτως ποιες χώρες μόνο έχουν το δικαίωμα προστασίας του Παλαιστινιακού λαού.
Το δημόσιο μήνυμα του Αραβικού Συνδέσμου, εμμέσως πλην σαφώς, είναι καταπέλτης για την Τουρκία.
Αυτή η ανακοίνωση, όσο παράδοξο και αν φαίνεται, είναι και το «φρένο» για οποιαδήποτε πρωτοβουλία του Ιράν, αν και θεωρώ, ότι σε καμία περίπτωση το Ιράν στη συγκεκριμένη διένεξη δεν θα παρέμβαινε.Και γιατί δεν θα παρέμβαινε; Γιατί δεν έχει καλυμμένα τα νώτα του από τη Ρωσία.Το Ιράν, όπως φαίνεται και οι αραβικές χώρες, αυτήν την στιγμή είναι παρατηρητές των εξελίξεων στην περιοχή.
Πότε θα υπάρξει παρέμβαση, και ιδίως των Αράβων; Όταν οι Τούρκοι στείλουν στρατεύματα, υποτίθεται προστασίας των Παλαιστινίων, στην περιοχή της Γάζας.Και οι Άραβες (και κυρίως οι Αιγύπτιοι) θα παρέμβουν για το ζήτημα της στρατιωτικής τιμής, ότι ένα κράτος, όπως είναι αυτό με τα χαρακτηριστικά της Τουρκίας, δεν έχει το δικαίωμα να δείξει, αφενός ότι είναι ανώτερο από τα αραβικά κράτη, αφετέρου ότι οι Άραβες δεν μπορούν να προφυλαξουν και να προασπίσουν οι ίδιοι τους ομοφυλετικούς πληθυσμούς τους.
Στη βάση αυτή, αν δούμε τους αραβοϊσραηλινούς πολέμους, από τον πρώτο του Μαΐου του 1948 μέχρι τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973, οι Άραβες και ο τρόπος που το φυλετικό δεν το «μπέρδευαν» με τα συμφέροντα που ανέπτυσσαν με τον «εξωτερικό παράγοντα» αποδεικνύει πώς αντιλαμβάνονται δύο τινά: την φυλή τους και την πολιτικό – στρατιωτική τιμή τους.
Η Γάζα, ως φαίνεται, θα έχει τις επόμενες ημέρες πολύ μεγάλο στρατιωτικό και διπλωματικό ενδιαφέρον.
Η Τουρκία είναι πιθανόν να βάλει ενεργά στο παιχνίδι τους Αδελφούς Μουσουλμάνους για να σταματήσει, κυρίως την Αίγυπτο, από μία ενδεχόμενη παρέμβαση; Φυσικά, και είναι το επικρατέστερο σενάριο, καθώς ο Ερντογάν αυτήν την στιγμή προσπαθεί να κολυμπήσει στο μέσο ενός ωκεανού με γύρω του καρχαρίες και προσπαθεί να βρει από κάπου να πιαστεί. Όμως, αυτό θα είναι η ταφόπλακα από κάθε άποψη, γιατί οι Σαουδάραβες και οι Εμιρατιανοί δεν θα αφήσουν αναπάντητη την πρόκληση αυτή εναντίον της Αιγύπτου. Είναι τα ζητήματα τιμής για τη φυλή που είπαμε παραπάνω και ιδίως τη Δύση δεν τη συμφέρει αυτήν την στιγμή το κατεστημένο της Αιγύπτου να αλλάξει. Το 2012, ο Μόρσι κατάφερε με τα γεγονότα στο Ταχρίρ να έρθει στην εξουσία, γιατί οι Δυτικοί έβλεπαν ότι ο Μουμπάρακ έπαιζε πολύ φανερά με τους Ρώσους.
Η Ελλάδα τί μπορεί να κάνει; Αυτό που κάνει από τη Δευτέρα, καθώς έχει δεσμούς ισχυρούς και με τους δύο λαούς. Με πολύ σοβαρό τρόπο βλέπει τις εξελίξεις και επικοινωνεί με τις αραβικές χώρες, εφιστώντας ψυχραιμία.
Και σε κάθε περίπτωση, η επίσπευση συνάντησης ΗΠΑ με Ρωσία που αν και θα γίνει σε επίπεδο ΥπΕξ την άλλη εβδομάδα, υποδηλώνει αφενός ποια είναι τα αφεντικά (στέλνοντας μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση, να μην τολμήσει κανένας να βγει από το καβούκι του) αφετέρου τα αποτελέσματα της συνάντησης θα δείξουν το μέλλον πολλών κρατών της περιοχής.
Μήπως, τα γεγονότα αυτά στο Ισραήλ θα επισπεύσουν τη λύση στο Παλαιστινιακό; Αυτή την στιγμή πρέπει με κάθε τρόπο να σταματήσει το θερμό κλίμα στη συγκεκριμένη περιοχή, γιατί, δυστυχώς, οι άμαχοι πληρώνουν το ακριβό τίμημα της πολιτικής, αλλά το Παλαιστινιακό πρέπει να μπει σε τροχιά διαπραγμάτευσης, μετά το Κυπριακό. Που αν και δεν φέρουν κοινά χαρακτηριστικά τα δύο Ζητήματα, ωστόσο η Διεθνής Διπλωματία (και κυρίως η βρετανικη) τα ανάδυσε κατ’ουσίαν την ίδια περίοδο και εν πολλοίς τα διαχειριζόταν υπό το ίδιο πρίσμα.
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, ερευνήτρια της ίδιας Σχολής, Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου και μέλος και ερευνήτρια του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.).
