Η απομάκρυνση της Μέρκελ από την πολιτική «αναδεικνύει» τη Γαλλία του Μακρόν

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*

Ιστορικός- Διεθνολόγος

Από σήμερα τυπικά η Γερμανία περνάει σε μία νέα φάση.

Ο Τραμπ είχε κατηγορηθεί, ότι με το σύνθημα «η Αμερική πρώτη», απομακρύνθηκε από τους οργανισμούς που είναι το βασικό στοιχείο της παγκόσμιας διακυβέρνησης, μέσω της προώθησης των συνεργασιών και συμμαχιών.

Όμως πραγματικά θα πρέπει να αναρωτηθούμε για κάτι.Θα αρχίσω με την κοινή διαπίστωση, ότι ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ όντως έβγαλε την Αμερική από αρκετές συμφωνίες οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Ωστόσο, οι υπόλοιποι ηγέτες, και εννοώ τόσο των ισχυρών χωρών της ΕΕ, και κυρίως η Γερμανία, αλλά και των ΗΠΑ (και η πολιτική Ομπάμα, αλλά και τώρα ο Μπάιντεν) ακόμα και αν δεν απομακρύνθηκαν τυπικά από το φεντεραλισμό που πρεσβεύουν οι διεθνικές οργανώσεις, επί της ουσίας η πολιτική τους και η διαχείριση επί συγκεκριμένων ζητημάτων, δεν έδειχνε απομάκρυνση από τις αρχές και τα ιδεώδη που πρεσβεύει η λεγόμενη πολυμερής διπλωματία;

Καλώς ή κακώς τη δεδομένη στιγμή το κράτος που διαμορφώνει την πολιτική του πάνω στην περιφέρεια και μάλιστα τη συμμαχική περιφέρεια, είναι η Γαλλία του Μακρόν. Καθώς το γαλλικό κράτος, το έζησε η Ελλάδα στα δύσκολά της χρόνια και επί Σαρκοζί και επί Ολάντ, όπου κάθε άλλο οι δύο συγκεκριμένοι Πρόεδροι και κυρίως ο Σαρκοζί είχε εφαρμόσει το γκωλοσιανό μοντέλο.

Η Γαλλία του Μακρόν επενδύει και είναι σίγουρο, ότι μετά την απομάκρυνση της Μέρκελ από την πολιτική σκηνή, θα επενδύσει ακόμα περισσότερο στην περιφέρεια και εννοούμε, κυρίως, τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Μία ισχυρή Γαλλία νοηματοδοτείται στο έπακρο από μία ισχυρή περιφέρεια στην οποία θα έχει την πρωτοκαθεδρία.Η Γαλλία ποτέ δεν ήθελε χώρες φερέφωνα, αλλά χώρες συνομιλήτριες, γιατί ως κράτος δεν είχε ποτέ την ανασφάλεια των Αγγλοσαξόνων (μία ανασφάλεια που έχει καλλιεργηθεί και είναι απότοκη των καταβολών του εθνοτισμού τους και αποτυπώνεται στην πολιτειακή και πολιτική διαμόρφωση των κοινωνιών τους, αλλά και στην εξωτερική πολιτική τους, με τελευταίο παράδειγμα την AUKUS).

Η Γαλλία εφαρμόζει τη δεδομένη στιγμή στο έπακρο το «δόγμα της κυρίαρχης θέσης», που αν και το γερμανικό κράτος ήταν αυτό που τη δεκαετία του 2000 το είχε διαμορφώσει στην πολιτική του (κυρίως ως προς τη μετανάστευση), ωστόσο την τελευταία δεκαετία έχει απομακρυνθεί από αυτό.

Το συγκεκριμένο δόγμα τι λέει; Όταν είναι διασφαλισμένες οι γειτνιάζουσες χώρες, είναι και το δικό σου κράτος διασφαλισμένο. Η Γαλλία μπορεί να μην γειτνιάζει με την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά δίνει μεγάλη έμφαση στο γεγονός ότι είναι η περιφέρειά της, τα σύνορα του «ευρωπαϊκού σπιτιού».

Η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να επενδύσουν με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο στη Γαλλία του Μακρόν. Γιατί είναι ο μόνος ηγέτης που μπορεί να εξισορροπήσει τον ευρωπαϊσμό με τον εθνικισμό (ο εθνικισμός με την πραγματική του διάσταση ιδωμένος και όχι όπως την τελευταία δεκαετία παρερμηνεύεται εσκεμμένα τόσο από αριστερίζοντες κύκλους όσο και από άλλα ακραία και ιδεοληπτικά μορφώματα).

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, ερευνήτρια της ίδιας Σχολής, Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου και μέλος και ερευνήτρια του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.).