29/03/2024

Η Ελλάδα σε κίνδυνο, η Ευρώπη σε “στροφή”

Η Ελλάδα σε κίνδυνο, η Ευρώπη σε “στροφή”: Πολιτική – Φιλοσοφική αποτίμηση της Ελληνοτουρκικής κρίσης.

Γράφει ο Δημήτρης Γκίκας Φιλόλογος, Μ.Α.,
Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας & Φιλοσοφίας της Τέχνης

Όσες αναλύσεις κι αν διαβάσει κανείς για την τουρκική πολιτική που ασκείται αυτές τις ημέρες, θα διαπιστώσει πως αυτές οι αναλύσεις επικεντρώνονται κυρίως στο ζήτημα μιας ελληνοκεντρικής οπτικής γωνίας. Σχεδόν ξεχνά κάποιος πως η Ελλάδα είναι ο «ακρίτας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία ανήκει εδώ και σχεδόν 4 δεκαετίες. Η Τουρκική πολιτική δεν είναι ένα ζήτημα μόνο Ελληνικό. Η Τουρκική προκλητικότητα αναδεικνύει τα δομικά (πολιτικά – οικονομικά), αλλά και θεωρητικά (φιλοσοφικά) προβλήματα της Ευρώπης.

Είναι ενδιαφέρον, ειδικά, το θεωρητικό κομμάτι της υπόθεσης. Η κινητήρια φιλοσοφική θεωρία του σχηματισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανήκει στον Διαφωτισμό, ο οποίος με τη σειρά του τη δανείστηκε από τον Ελληνορωμαϊκό Στωικισμό. Οι Στωικοί, με σημαντικό εκπρόσωπο τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο, διατείνονταν ότι η εθνική ταυτότητα αποτελούσε βασικό στοιχείο της δημιουργίας ενός παγκόσμιου κοσμοπολιτισμού. Το πατριωτικό καθήκον όχι μόνο επιτρεπόταν, αλλά απαιτούνταν για την ένταξη των ανθρώπων σε μια παγκόσμια κοινωνία, όπου όλοι οι άνθρωποι μοιράζονταν κοινές αξίες. Μόνο η συμμετοχή στα κοινά της πατρίδας μας, υποστήριζαν οι Στωικοί, μπορούσε να προάγει τη συνεργασία ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς, χωρίς μάλιστα να αρνούνται τις διαφορές που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Η ιδέα αναπτύχθηκε από τους Διαφωτιστές, με κορυφαίο τον κορυφαίο Γερμανό φιλόσοφο Κάντ, ο οποίος στο έργο του «Πραγματεία για την Αιώνια ειρήνη» (1795), υποστήριζε την παγκόσμια ένωση όλων των κρατών ως μια ομοσπονδία λαών που, χωρίς να επηρεάζει την εθνική κυριαρχία κάθε κράτους, τα ενώνει ωστόσο σε έναν συνασπισμό για την ειρήνη (Βλ. Μάσιμο Μόρι, Επιστήμη της πολιτικής, στο Ιστορία της Φιλοσοφίας υπό την επιμέλεια των Umberto Eco – Riccardo Fedriga, τ. 5, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).

Η οριστική ρήξη με αυτό το όραμα επήλθε τόσο με τη στροφή προς τον Νεοφιλελευθερισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται κίνδυνοι, όπως ο Τουρκικός. Είναι προφανές ότι η ξύλινη, διπλωματική γλώσσα των Ευρωπαίων, η δήθεν δηλωμένη στήριξη προς την Ελλάδα που τη «συμπαθούν» κιόλας, αλλά τελικά η απόλυτη αδιαφορία που επιδεικνύεται με σκανδαλώδη τρόπο, προφανώς διαλύει κάθε ψευδαίσθηση για μια πολιτική «βούληση» ενοποίησης ή ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης. Αν ακόμα δεν έχουν χάσει την ελπίδα τους ορισμένοι δηλωμένοι φεντεραλιστές, μετά απ’ όσα γίνονται, απλώς έχουν χάσει τα λογικά τους και δε βλέπουν καθαρά. Η Ευρώπη καμία διάθεση δεν έχει να υποστηρίξει την Ελλάδα, ακόμα κι αν η τελευταία, έσπευδε να υιοθετήσει πλήρως ένα φεντεραλιστικό πολιτικό σύστημα.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο για τους Ευρωπαϊστές να συνειδητοποιήσουν αυτή την αλλαγή. Πολλοί, εξάλλου εξ αυτών την αποδίδουν σε μια Ελληνική πολιτική ανικανότητα ετών – έχουν δίκιο γι’ αυτό. Όμως, η Ελληνική πολιτική ανικανότητα στην Εξωτερική πολιτική δεν αποκλείει, δυστυχώς, και μια αντίστοιχη υιοθέτηση πολλών κρατών – μελών της ΕΕ μιας πολιτικής που αντιστρατεύεται βασικές καταστατικές αρχές της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή μιας πολιτικής αμιγώς αντι-Ευρωπαϊκής.

Τουτέστιν, αγαπητοί μου, απλώς, για μία ακόμα φορά στην Ιστορία μας, είμαστε μόνοι μας, εκτός αν τα συμφέροντα κάποιων κρατών τους υποδείξουν να «ξαναπαίξουν» το ρόλο του φίλου και συμμάχου μας…

 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024