Eυρωπαϊκά αμάζευτα
epa05759359 (FILE) - A file picture dated 14 March 2013 shows German Chancellor Angela Merkel (R) and then European Parliament President Martin Schulz (L) talk during an European Council meeting at the European Council headquarters in Brussels, Belgium. Schulz on 29 January 2017 was officially nominated by the Social Democrats (SPD) party chair as SPD's as top candidate to take on Chancellor Merkel in German general elections in September 2017. He is scheduled to be elected as party chairman during a extraordinary party confention in March. EPA/OLIVIER HOSLET *** Local Caption *** 50751662
Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Δημοσιογράφος – Πολιτικός Αναλυτής
Από την ώρα που γράφτηκε το κείμενο που ακολουθεί στην συνέχεια, πάντως από την ώρα που δημοσιεύθηκε/αναρτήθηκε δυο εξαιρετικά ενδιαφέροντα γεγονότα καταγράφονται. Τα ακουμπάμε στο τραπέζι – καλώντας τον ενδεχόμενο αναγνώστη να τα διαβάσει μαζί με το [δεύτερο] σημείο της επιχειρούμενης ανάλυσης:
- (Α) Οι Χριστιανοκοινωνιστές/CSU της Βαυαρίας προσέρχονται στις προκαταρκτικές/Sondierung συζητήσεις για διαμόρφωση Μεγάλου Συνασπισμού στην Γερμανία «με κάθε διάθεση συμβιβασμού» με το αδελφό CDU και τους Σοσιαλδημοκράτες/SPD. Όμως, «λεπτομέρεια», έχουν σκληρύνει εντυπωσιακά την θέση τους για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό, και ο επικεφαλής τους Χοστ Ζέεχοφερ υποδέχθηκε ενθουσιωδώς στην έδρα του τον εμβληματικό στην ακρότητά του Ούγγρο Πρωθυπουργό Βικτόρ Όρμπαν. Μην και ξεφύγει η στροφή προς το όσο γίνεται πιο συντηρητικό/ακραίο/αρνητικό!
- (Β) Ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Κεντροδεξιάς στο ΕυρωΚοινοβούλιο, του ΕΛΚ, επίσης Χριστιανοκοινωνιστής Μάνφρεντ Βέμπερ, έκρινε χρήσιμο να αναφερθεί στο Προσφυγικό μιλώντας για «τελική λύση». Ναι μεν δεν ανεφέρθη σε Εndloesung όπως αναφέρονταν οι ναζί (sorry) στην λύση του Εβραϊκού ζητήματος, αλλά σε «finale Loesung».Υπάρχει χλωμή διατυπωτική διαφοροποίηση – βέβαια όταν έπεσε το ταβάνι με την κατακραυγή, ο ίδιος ο Βέμπερ πήγε να τα μαζέψει. Τα αμάζευτα.
Εν τω μεταξύ εις τας Ευρώπας…
Έτσι που οι Έλληνες έχουμε οριστικά καταγράψει τον εαυτό μας στους «Ευρωπαίους» – και τούτο παρόλη την κατά καιρούς και φάσεις δυσανασχέτησή μας με την συμπεριφορά των «εταίρων» μας απέναντί μας τα χρόνια των Μνημονίων – κι έτσι όπως πορευόμαστε ακόμη στις πρώτες ημέρες της χρονιάς όπου παραδοσιακά κανείς κοιτάζει να δει τι γράφει το μέλλον/πού θα πάνε τα πράγματα, ας μείνουμε για μια στιγμή στην Ευρωπαϊκή οιωνοσκοπία. «Που θα πάει η Ευρώπη», κυρίως τι προκλήσεις θα αντιμετωπίσει. (Και… πού εμπλεκόμαστε, εμείς).
Λοιπόν: αφού παρακάμψουμε τα γνωστά και τετριμμένα και αυτονόητα – το 2018 ακολουθεί ένα 2017 που για ΕΕ και Ευρωζώνη ήταν χρονιά καλής αναπτυξιακής πορείας, συν την προσδοκία ότι μέσα στο 2018 θα ξεκινήσει κάπως πιο ουσιαστικά η συζήτηση για «Το μέλλον της Ευρώπης», συν την διαπίστωση ότι τα σενάρια αποδιάρθρωσης της ΕΕ λόγω ανόδου των άκρων (σε Γαλλία Λεπέν, σε Ολλανδία Βίλντερς) συγκρατήθηκαν – θα προτείναμε στον αναγνώστη να σταθεί (μαζί μας, αν θέλει) σε τέσσερα μέτωπα.
Το πρώτο έχει να κάνει με τον πυρήνα της Ευρώπης, που συνεχίζουν να τον αποτελούν – παρόλες τις περί του αντιθέτου θεωρίες, που μιλούσαν για υπέρβαση των Κρατών μέσα από την ομοσπονδιοποίηση κοκ – τα βασικά Κράτη μέλη της. Αναφερόμαστε στο πώς θα τα καταφέρει να αποκτήσει Κυβέρνηση η χώρα-ατμομηχανή που είναι η Γερμανία. Προσοχή όμως! δεν εννοούμε πώς θα ξαναστήσουν όρθια την παράδοση Κυβερνήσεων Συνασπισμού (την οποία με ζήλο υπέσκαψαν λίγο-πολύ όλοι: οι Φιλελεύθεροι για να κερδίσουν από την διάλυση, οι Σοσιαλδημοκράτες για να μην χάσουν άλλο, οι Σώϋμπλε και οι Βαυαροί για να μην υπερφαλαγγισθούν ακόμη περισσότερο από τους υπερσυντηρητικούς Εναλλακτικούς για την Γερμανία), αλλά πώς δεν θα θυσιάσει στον βωμό της δικής της ισορροπίας λίγο ακόμη από Ευρώπη: όχι απλώς Ελλάδα και άλλα μικρά ψάρια, αλλά την σχέση με Γαλλία, π.χ. Αναφερόμαστε και στην Ιταλία και τις εκλογές των αρχών Μαρτίου. Προσοχή όμως! δεν στεκόμαστε στο πόσο θα πάρει ο Μπέππε Γκρίλλο ή αν θα επανέλθει το Σίλβιο Μπερλουσκόνι στο προσκήνιο, ούτε καν στο αν οι Ιταλικές τράπεζες θα νοιώσουν κραδασμούς (και αν στο Ιταλικό χρέος-βουνό αν θα τσιμπήσουν τα spreads) αλλά πώς θα εξελιχθεί η “Ευρωπαϊκή στάση” των Ιταλών των ίδιων.
Το δεύτερο μέτωπο έχει να κάνει με τους «εκτός Ευρώπης». Είναι δυο κατηγοριών; αυτοί. Την πρώτη αποτελεί η Μεγ. Βρετανία, που όσο κι αν το πολιτικό της σύστημα αυτοτραυματίζεται σταθερά, δεν δείχνει να υπαναχωρεί από την απόφαση του Brexit. Εδώ, εκείνο που θα κριθεί σχεδόν ιστορικά είναι ο τρόπος/το πνεύμα με το οποίο οι «Ευρωπαίοι» θα συνοδεύσουν το διαζύγιο: οι αρχικές τιμωρητικές τάσεις (το απέναντι του hard Brexit) έχουν κάνει πίσω και η Ευρωπαϊκή παράδοση διαπραγματευτικότητας επανήλθε στην επιφάνεια. ομοίως δείχνει να πηγαίνουν πίσω οι διατυπώσεις του τύπου “χωρίς τους Αγγλους, θα πάει πιο γρήγορα η ενοποίηση». Το 2018 θα χρειαστεί δουλειά για οικοδόμηση αληθινής σχέσης ΕΕ-Μεγ. Βρετανίας. Την δεύτερη αποτελούν τα αυταρχικά Κράτη στα ανατολικά σύνορα της ΕΕ των «27». Και η μεν Ρωσία είναι πολύ μεγάλη/βαριά για να αντιμετωπισθεί – όπως πολλές φορές μηντιακά επιχει4είται – από την ΕΕ μόνη. (Αλλωστε δεν διαθέτει μια «Ρωσική πολιτική», αλλά δυο-τρεις-τέσσερεις. Άλλη σίγουρα η Ιταλία και εμείς. Άλλη η Γερμανία, που έχει «δανείσει» κι έναν πρώην καγκελάριο στην Gazprom. Αλλην οι άλλοτε κοντινοί του Λονδίνου. Αλλην οι πρώην δορυφόροι της ΕΣΣΔ). Ρωσική πολιτική της Ευρώπης χωρίς ΗΠΑ, είναι όνειρο θερινής νυκτός. Όσο για την στάση απέναντι στην Τουρκία, εμείς την ζούμε από πολύ κοντά: διαδοχή σκληρών τοποθετήσεων με διαλλακτικά χαϊδέματα προς την Άγκυρα. Δείτε δίπλα-δίπλα την υπόθεση του Προσφυγικού (παραμονή Πρωτοχρονιάς, 420 αφίξεις στην Λέσβο εν τω μεταξύ…) ή την περίπτωση του Γερμανικού πλοίου ερευνών που ζήτησε άδεια – στο Αιγαίο – από Ελλάδα και, καλού-κακού, κι από Τουρκία…
Το τρίτο μέτωπο αφορά τα interna corporis της «Ευρώπης». Είναι εύκολο και αποδοτικό σε ρηχή πολιτική να καταφέρεται π.χ. κανείς κατά των (4) χωρών του Βιζεγκραντ – Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχική Δημοκρατία, Σλοβακία – για την ευθέως «αντι-Ευρωπαϊκή» στάση τους στο Προσφυγικό/Μεταναστευτικό, ή για την άνοδο σ΄ αυτές του αυταρχισμού/την καταφρόνηση του κράτους δικαίου (που κάνει την Βαρσοβία των Κατσίνσκι να αντιμετωπίζει διαδικασίες παγώματος εντός ΕΕ, βέβαια με το προαναγγελμένο βέτο της Βουδαπέστης – Όρμπαν να κάνει την υπόθεση αυτή ολίγον πολιτική φάρσα). Όμως, τι θα πει «οι 4» του Βιζεγκραντ; Όπως λένε πολύ σοβαρά στις Βρυξέλλες στον 13ο όροφο του Berlaymont – έδρα της Επιτροπής, όπου σιγά-σιγά ο απλοϊκός Ευρωπαϊσμός δίνει την θέση του σε κάτι πιο ρεαλιστικό, οι «4» είναι «5». αν δηλαδή δεν είναι «5+». Η Αυστρία των Σεμπάστιαν Κουρτς και Χάϊντ-Κρίστιαν Στράχε δεν έχει να ζηλέψει τίποτε σε δεξιά /ακροδεξιά στροφή, ούτε σε αρνητισμό στο Προσφυγικό/Μεταναστευτικό, ούτε… Ενώ αν διαβεί κανείς τα βόρεια σύνορα και βρεθεί π.χ. σε Βαυαρία ή και παραπέρα στην καρδιά της «Ευρώπης» (=Γερμανίας) θάχει πολλά να σκεφθεί με το πώς οι AfD προοδευτικώς υπερσυντηρητικοποιούν/δηλητηριάζουν και εκεί στάσεις και προοπτικές.
Το τέταρτο μέτωπο είναι εκείνο της οικονομίας, όπου όπως είπαμε ήδη το 2017 έκλεισε με θετική/πολύ θετική καταγραφή. Όμως… Όμως όπως θα προχωρούν π.χ. τα stress tests των Ευρωπαϊκών τραπεζών, δεν είναι μόνον το «Ιταλικό πρόβλημα» που θα ανεβαίνει (μην κοιτάτε καν προς Ελλάδα!) αλλά και πιο βαθιά ριζωμένα προβλήματα που θα ανεβαίνουν. Και ενώ θα γίνεται ζωηρή δήθεν συζήτηση περί ολοκλήρωσης της Τραπεζικής Ένωσης (ως προϋπόθεσης για ουσιαστικοποίηση της Ευρωζώνης) και περί κοινής εγγύησης καταθέσεων (ροζ συννεφάκια…) και κοινού μηχανισμού στήριξης/backstop ώστε τα χρηματοπιστωτικά να μην «δηλητηριάζουν» τα δημόσια οικονομικά (σ’ εμάς έγινε το ακριβώς αντίθετο, μην ξεχνούμε!), στην ίδια την Γερμανία τα προβλήματα της Deutsche Bank θάρχονται να αποσταθεροποιούν – μέχρι και για εξυγιαντική συγχώνευση με την Commerz Bank ανέβαιναν ψίθυροι. Σταματούμε εδώ: όμως σ’ αυτό, το μέτωπο της οικονομίας, η αναντιστοιχία συζήτησης της επιφάνειας με τα παραμέσα προβλήματα χρειάζεται προσοχή.
kontra news
