Οι ΗΠΑ και η Ρωσία έχουν βάλει στόχο τη Γερμανία

Η Ευρώπη δεν είναι σε καλή κατάσταση.

Η Ιταλία διαθέτει τώρα μια κυβέρνηση αριστερών και δεξιών λαϊκιστών. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Viktor Orban έλεγε στο κόμμα της αντιπολίτευσης της ΠΓΔΜ να απορρίψει μια προτεινόμενη συμφωνία μεταξύ Σκοπίων και Αθήνας για την επίλυση της διαφωνίας για το όνομα.

Ξεχάστε το γεγονός ότι ο τερματισμός αυτής της σύγκρουσης θα καλύψει ένα από τα κενά ασφαλείας σε αυτή την περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων, κάτι που θα πρέπει να ενισχύσει την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η ΠΓΔΜ θα μπορέσει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, κάτι στο οποίο η Ελλάδα ασκούσε βέτο μέχρι σήμερα εξαιτίας του ονοματολογικού.

Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι πως αυτό που λαμβάνει χώρα στην Ευρώπη σήμερα, είναι μια σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ της κυβέρνησης Trump και του Κρεμλίνου.

Αυτά τα συμφέροντα αφορούν τη διαίρεση της ΕΕ. Στην περίπτωση των ΗΠΑ, αυτές οι πολιτικές υπονομεύουν τη διατλαντική συμμαχία και αποδυναμώνουν την προβολή των αξιών της Δύσης. Αλλά πάνω από όλα, αυτά τα συμφέροντα αφορούν την υπονόμευση της Γερμανίας και ειδικότερα της Angela Merkel, η οποία είναι Καγκελάριος της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης από το 2005.

Επομένως, γιατί η Ρωσία και η κυβέρνηση Trump θέτουν στόχο τη Merkel;

Ας πάρουμε τη Ρωσία.

Μόλις έγινε Καγκελάριος στα τέλη του 2005, η Merkel απέσυρε σταδιακά τις πολιτικές του Σοσιαλδημοκράτη προκατόχου της, Gerhard Schroeder. Ο πρώην Γερμανός Καγκελάριος είχε καθιερώσει πολύ στενούς δεσμούς με τον Putin, αναφερόμενος μάλιστα σε αυτόν ως “έναν άψογο δημοκράτη”.

Η Merkel δεν έχει τίποτα από αυτά. Ήρθε σε επαφή με τους ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών στη Ρωσία. Είχε τη θέση της με τον Putin. Μέχρι την στιγμή που ο Ρώσος πρόεδρος προσάρτησε παράνομα την Κριμαία το Μάρτιο του 2014, η Merkel ήξερε που βρισκόταν μαζί του.

Ο Putin υποτίμησε την ικανότητα της Merkel να συσπειρώσει όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ για να επιβάλλουν κυρώσεις στη Ρωσία. Ωστόσο το έκανε. Αυτό αποδυνάμωσε, σε έναν μεγάλο βαθμό, τη φιλό-ρωσική πτέρυγα του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Η Ostpolitik του κόμματος –ή η ανατολική πολιτική που βασιζόταν στην επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία- μπήκε σε αναμονή. Μέχρι στιγμής, έχει τηρηθεί η γραμμή Merkel.

Δεν ήταν εύκολο. Και το φιλορωσικό AfD κόμμα της Γερμανίας και η νέα κυβέρνηση της Ιταλίας θέλουν να βάλουν ένα τέλος στις κυρώσεις επί της Ρωσίας. Υπήρξαν παρόμοιες προσκλήσεις για άρση των κυρώσεων κατά τη διάρκεια ένθερμης υποδοχής που έτυχε ο Putin από τον Αυστριακό Καγκελάριο Sebastian Kurz στη Βιέννη, στις 5 Ιουνίου.

Ο Putin θέλει να διχάσει την ΕΕ, πράγμα που σημαίνει να υπονομεύσει την εξουσία της Merkel. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι το αρνήθηκε στη διάρκεια μιας συνέντευξης στο αυστριακό κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο ORF: “Δεν επιδιώκουμε τη διαίρεση οποιουδήποτε ή οτιδήποτε στην ΕΕ”, δήλωσε.

Σε ό,τι αφορά στον Trump, οι πολιτικές του είναι πολύ πιο επικίνδυνες επειδή, για πρώτη φορά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ηγέτης της Δύσης προσπαθεί να απομονώσει και να υπονομεύσει τη Γερμανία. Αυτό σημαίνει αποδυνάμωση της Ευρώπης και της συμμαχίας.

Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις στρατηγικές πολιτικές της κάθε αμερικανικής κυβέρνησης από το 1945 και μετά. Οι πολιτικές που έχουν δεσμευτεί για την οικοδόμηση μιας δυτικής, και στη συνέχεια ενωμένης, Ευρώπης, που “πατά” στην γαλλό-γερμανική συμμαχία, ενσωματώνεται σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ναι, υπάρχουν μεγάλες διαφορές και διαμάχες σχετικά με την ανάπτυξη των αμερικανικών πυραύλων Pershing στη Δυτική Γερμανία στη δεκαετία του 1980 και αργότερα σχετικά με την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003. Το ζήτημα είναι πως η συμμαχία και η ΕΕ κατόρθωσαν να μείνουν ενωμένες. Επομένως γιατί ο Trump και οι εκπρόσωποί του τώρα προσπαθούν για το αντίθετο;

Ένας λόγος είναι ότι ο Trump βλέπει συμμαχίες που δεν βασίζονται στις αξίες αλλά στα βραχυπρόθεσμα αμερικανικά συμφέροντα, στα οποία οι σύμμαχοι επιλέγονται τυχαία. Ωστόσο, τα αυστηρά προστατευτικά μέτρα στο εμπόριο σε βασικούς συμμάχους όπως το Μεξικό, ο Καναδάς και η Ευρώπη για ψευδείς λόγους εθνικής ασφαλείας, εγείρουν το ερώτημα γιατί οι ΗΠΑ θα πρέπει να έχουν εμπορικές σχέσεις με μη δημοκρατικές ή αυταρχικές χώρες όπως η Αίγυπτος ή η Κίνα. Ενισχύουν την ασφάλεια της Αμερικής;

Δεύτερον, η επίθεση του Trump στην Ευρώπη δεν είναι μόνο για το εμπόριο και για το να ξοδεύουν περισσότερα για την Άμυνα -ζητήματα που ο Αμερικανός πρόεδρος χωρίς αμφιβολία θα θέσει στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες τον επόμενο μήνα. Αφορά τη Γερμανία, ή μάλλον, την Angela Merkel.

Η Merkel έχει αρνηθεί να “καλοπιάσει” τον Trump από την ημέρα της εκλογής του. Στάθηκε απέναντί του στα ζητήματα του εμπορίου και της κλιματικής αλλαγής στη διάρκεια των συναντήσεων G20 και G7 το 2017. Ταπεινώθηκε όταν της αφιέρωσε περιορισμένο χρόνο στη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής της στην Ουάσιγκτον τον Απρίλιο. Και επίσης, ο νέος πρεσβευτής του Trump στο Βερολίνο, Richard Grenell, έχει μιλήσει για την “ενδυνάμωση των αντί-συστημικών Ευρωπαίων ηγετών”.

Η Merkel, για την ώρα, έχει πολύ σοφά, αγνοήσει τις δηλώσεις του Grenell και τις συνεντεύξεις, αφήνοντας άλλους να απαντήσουν. Αλλά αυτό που δεν μπορεί να αγνοήσει η Merkel είναι το ότι η αμερικανική κυβέρνηση ξεχωρίζει τη Γερμανία για το εμπορικό της πλεόνασμα, για τις εξαγωγές αυτοκινήτων στις ΗΠΑ (ξεχνά το γεγονός ότι η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία έχει δημιουργήσει συνολικά 110.000 θέσεις εργασίας στην Αμερική), για τη μεταναστευτική της πολιτική και για την πολιτική της εναντίον της Ρωσίας. ΕΝ ολίγοις, για το status της στην Ευρώπη.

Είναι σαν οι ΗΠΑ να προσπαθούν να στρέψουν τις άλλες χώρες της ΕΕ εναντίον της Γερμανίας, ιδιαίτερα δεδομένων των πολιτικών κατά της λιτότητας του Βερολίνου στην αντιμετώπιση των προβλημάτων των χρεωμένων χωρών της ευρωζώνης. Όλα αυτά αποτελούν λόγους για τους επικεφαλής κρατών και κυβερνήσεων στην ΕΕ ώστε να συσπειρωθούν πίσω από μία ηγέτη που έχει δείξει θάρρος όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει τον Putin, το προσφυγικό και τον Trump. Και για να κρατήσει την ΕΕ ενωμένη.

Capital.gr

Διαβάστε επίσης: Στόχος: Η Γερμανία πρέπει να απολέσει την θέση ισχύος που κατέχει.