Ένταση ή αδιαφορία σπέρνεται στην Κύπρο;
Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Δημοσιογράφος- Πολιτικός Αναλυτής
Έτσι όπως το φουρφούρισμα περί το Μακεδονικό πάει να καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του προσκηνίου – άντε και οι κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ για τον συνδικαλιστικό νόμο, πάντως σοβαρότερες από της Ζωής και της ΛΑΕ τις διαμαρτυρίες για τους πλειστηριασμούς οι οποίοι… δεν διεξάγονται ούτως ή άλλως – έχει πέσει πίσω, επικίνδυνα, η συζήτηση ή ακόμη και η ενημέρωση για ένα άλλο πεδίο: εκείνο των εξελίξεων στην Κύπρο.
Ίσως κάποιοι να θυμούνται στην Ελλάδα ότι σε λίγες εβδομάδες (28 Ιανουαρίου ο πρώτος γύρος) έχει προεδρικές εκλογές, όπου μάλλον φαβορί μεταξύ των 9 υποψηφίων προσέρχεται ο ήδη Προέδρος Νίκος Αναστασιάδης (Ουκ ολίγοι είδαν ακριβώς σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο την αιτία της τελικής μεταστροφής Αναστασιάδη στην φάση Crans-Montana στις προσπάθειες προώθησης λύσης στο Κυπριακό. Δηλαδή της ευθυγράμμισής του με την ανασταλτική στάση Κοτζιά, που τελικά βέβαια την προσπέρασε η αδιαλλαξία της Άγκυρας στο ζήτημα των εγγυήσεων/της παραμονής των στρατευμάτων στην Μεγαλόνησο).
Εκείνο όμως που πέρασε κάτω από το ραντάρ – στα δικά μας μίντια σχεδόν απόλυτη σιωπή, αλλά και στα διεθνή περιορισμένο ενδιαφέρον και κάλυψη – ήταν ότι οι βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιανουαρίου στην Βόρεια Κύπρο έφεραν ευρεία πλειοψηφία της δεξιάς/ακροδεξιάς. Το Κόμμα Εθνικής Ενότητας (του Χουσεϊν Οξγκιουρούν που είχε ξεκινήσει ο Ραούφ Ντενκτάς) συνεχίζει την πορεία του με 32,5% – την Τουρκοκυπριακή Αριστερά/το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να χάνει την δυναμική του (21,5%) ακριβώς επειδή στήριξε την λογική λύσης στο Κυπριακό η οποία ηττήθηκε στην πράξη. Το Κόμμα του Λαού (Κουντρέτ Οζερσάϊ) και το Κόμμα των Εποίκων γέρνουν έντονα την πλάστιγγα στην πλευρά των απορριπτικών.Το κατά πόσον τα εν λόγω αποτελέσματα θα δικαιώσουν την άποψη «αυτές οι εκλογές γεννούν νέες εκλογές» ή θα επιτρέψουν σε πρώτη φάση να λειτουργήσει σχήμα συνασπισμού για διακυβέρνηση για κάποιο χρόνο, δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Της πλήρους πολιτικής εξάρτησης από την Άγκυρα, εξάρτησης η οποία είχε φανεί να υποχωρεί στα αρχικά βήματα της Προεδρίας Μουσταφά Ακιντζή.
Εν τω μεταξύ, όμως, και με αφορμή την ανανέωση της θητείας της UNFICYΡ – με κουραστική κανονικότητα επανέρχεται, σαν ιεροτελεστία του διεθνούς συστήματος – ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες φρόντισε να «συνδέσει» το χθες με το τώρα και το αύριο της Μεγαλονήσου, πώς; Επαναλαμβάνοντας την «περίοδο προβληματισμού» των δυο πλευρών – Ελληνοκυπριακής και Τουρκοκυπριακής, με Αθήνα και Άγκυρα να ξαναέχουν πάει πίσω, στο φόντο – για το μέλλον των προσπαθειών αναζήτησης λύσης μέσω καλών υπηρεσιών του ΟΗΕ. Όπου θεωρεί ότι η υπόθεση των φυσικών πόρων (λέγε με γεώτρηση ΕΝΙ/Τotal στο Οικόπεδο 6 της Κυπριακής ΑΟΖ, με Exxon Mobil και Κατάρ στο Οικόπεδο 10 τον Ιούνιο – α, ναι, η υπό παράταση Ειρηνευτική Δύναμη /UNFICYP λήγει τον Ιούλιο!…) θα παίξουν ρόλο καταλύτη/ «ισχυρό κίνητρο» για μετάβαση «σε μια ενοποιημένη Κύπρο υπό την αρμοδιότητα της μελλοντικής Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης». Φροντίζοντας, ωστόσο, να συστήσει να καταβληθεί «κάθε δυνατή προσπάθεια να αποπυροδοτήσουν/defuse τις εντάσεις» – διατύπωση που νομιμοποιείται κανείς να θεωρήσει λιγάκι και σαν προειδοποίηση νέου γύρου έντασης στην Μεγαλόνησο.Ένταση σε έδαφος αβεβαιότητας στην Τουρκοκυπριακή πλευρά ή αδιαφορία νέου τύπου για το Κυπριακό, ποιο θα αποδειχθεί το πιο διαταρακτικό;
Kontra news – Έντυπη Έκδοση
