Τα «κίτρινα γιλέκα» της εξέγερσης
epa07201339 Protesters wearing yellow vests (gilets jaunes) set cars and barricade on fire as they clash with riot police on Avenue Foch near the Arc de Triomphe during a demonstration over high fuel prices on the Champs Elysee in Paris, France, 01 December 2018. The so-called 'gilets jaunes' (yellow vests) are a protest movement, which reportedly has no political affiliation, is protesting across the nation over high fuel prices. EPA/ETIENNE LAURANT
Γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Τους είπαν επαρχιώτες, ακροδεξιούς, οπισθοδρομικούς, εχθρούς του περιβάλλοντος, προβοκάτορες, βίαιους.
Όμως, όποια ρετσινιά και εάν προσπάθησαν να τους κολλήσουν, τα «κίτρινα γιλέκα» είναι μια λαϊκή εξέγερση.
Αυθεντική, αυθόρμητη, δυναμική, ενωτική.
Και όπως όλες οι εξεγέρσεις είναι αντιφατική, χαοτική, χωρίς πρόγραμμα.
Αλλά έχει στόχο και εχθρό: ένα πολιτικό σύστημα που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν στατιστικές και την κοινωνία σαν αναλώσιμο υλικό.
Και ας μην γελιόμαστε: όταν στους δρόμους του Παρισιού καίνε ακριβά αυτοκίνητα, οχήματα της αστυνομίας και σπάνε μαγαζιά πολυτελείας, τότε δεν κερδίζει η ακροδεξιά.
Η Μαρίν Λεπέν μόνο σε διαδηλώσεις των συνδικάτων των μπάτσων έχει πάει.
Ο κόσμος αυτός ξέρει ποιος είναι ο εχθρός και αυτόν πολεμάει.
Χρόνια τώρα στην Ευρώπη κυβερνούν οι ίδιες παραλλαγές: κόμματα και πολιτικοί που έχουν ορκιστεί στο ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού και ξέρουν να μιλούν μόνο τη γλώσσα της αγοράς και των στατιστικών δεικτών.
Σπουδαγμένοι σε ακριβά σχολεία και σε σχολές για την ελίτ, κάνουν παρέα μεταξύ τους, συχνάζουν στα ίδια απρόσιτα εστιατόρια και εναλλάσσουν τη ζωή τους ανάμεσα στο κράτος και τις επιχειρήσεις.
Δεν ξέρουν την τύφλα τους για το πώς ζει ένας μισθωτός, ένας συνταξιούχος, ένας άνεργος.
Τους βλέπουν μόνο στις προεκλογικές εκστρατείες και εκεί δεν ξέρουν τι να τους πουν.
Γι’ αυτό και με περισσή ευκολία μειώνουν μισθούς, περικόπτουν συντάξεις, αυξάνουν τη φορολογία.
Γιατί τους είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά μπορεί απλώς να καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων.
Γι’ αυτό και όταν βλέπουν τον κόσμο στο δρόμο είναι αμήχανοι και δεν ξέρουν τι να πουν.
Καταδικάζουν τη βία αλλά δεν μπορούν να την ερμηνεύσουν.
Κυρίως, δεν μπορούν να καταλάβουν ποια είναι η δική τους ευθύνη.
Γι’ αυτό και καταφεύγουν τόσο εύκολα στην αστυνομική καταστολή.
Πάνω από όλα δεν αντιλαμβάνονται ότι όποιος σπέρνει ανέμους, μετά, θέλει δεν θέλει, θύελλες θα θερίσει.
Στην Ευρώπη με περισσή εθελοτυφλία απλώς σωρεύουν εκρηκτικά υλικά. Δεν πήραν κανένα μάθημα από την ελληνική τραγωδία. Πιστεύουν ότι στο τέλος θα έχουν το πάνω χέρι.
Μόνο που μπορεί και να πλανώνται πλάνη οικτρά. Και τότε δεν θα ξέρουν από πού να φύγουν.
Στην Ευρώπη ξαναμπαίνουμε σε εποχή εκρήξεων.
Ίσως αυτό να είναι η μόνη μας ελπίδα.
