Τα έθνη, οι μόνοι πόλοι αντίστασης απέναντι στη Παγκοσμιοποίηση

Γράφει ο Θανάσης Παπαδημητρίου 

Η εποχή των παχιών αγελάδων τελείωσε. Μ αυτή τη φράση θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μια εποχή που τελείωσε, ενώ πλέον βρισκόμαστε μπροστά σε άγνωστους δρόμους, μπροστά σε δρόμους όπου η ανθρωπότητα θα κληθεί να αντιμετωπίσει σοβαρά ζητήματα επιβίωσης και πάνω απ όλα να τοποθετηθεί από την αρχή, όσον αφορά  τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου παραγωγικού συστήματος.

Η υπερσυγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, αυξάνοντας από την άλλη την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων μαζών, εκ των πραγμάτων οδηγεί σε μια όξυνση των παγκόσμιων αντιθέσεων άνευ προηγουμένου.

Ο παραγόμενος πλούτος δεν μπορεί να καλύψει το αδηφάγο τέρας, το παγκόσμιο συσσωρευμένο κεφάλαιο, που μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν μαύρη τρύπα που καταπίνει τα πάντα. Οι παγκόσμιοι μηχανισμοί συσσώρευσης, τα πολυεθνικά  μονοπώλια, πλέον ξεπέρασαν σε μέγεθος κρατικές οντότητες και η επιβίωσή τους δεν καλύπτεται με την απορρόφηση του παγκόσμιου ιδιωτικού πλούτου.

Τα ίδια τα κράτη, οι κρατικές επιχειρήσεις έχουν μπει στο στόχαστρο για να κορέσουν την πείνα του σύγχρονου Μινώταυρου. Ενέργεια, επικοινωνίες, νερό, είναι στην ημερήσια διάταξη για αγορά και μεγαλύτερα κέρδη.

Φυσικά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά, μιας και ανατρέπουν ιστορικές σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, αν πιο μπροστά δεν φρόντιζε το ίδιο το σύστημα να παράξει ιδεολογία και αξίες, που θα επιτρέπουν την  απεμπόληση του ιστορικού δικαιώματος του ανθρώπου για ζωή. Ως αποκορύφωμα θα μπορούσε να αναφερθεί η σχολή του Σικάγου. Για να ζήσουμε καλύτερα δεν θα πρέπει να ελέγχουμε τίποτα. Όλα να περάσουν κάτω από τον έλεγχο απρόσωπων κολοσσών που όμως δεν παύουν να έχουν πατρίδα, δηλαδή σημείο αναφοράς.

Βιώνοντας αυτή την ιστορική φάση, οι λαοί μοιάζουν ανήμποροι να αντιδράσουν. Η ενιαιοποίηση του χώρου με τη μορφή της σημερινής παγκόσμιας κοινότητας, κάνει τα έθνη να νοιώθουν αδύναμα να αντιδράσουν. Η χάραξη εθνικής πολιτικής επίσης δείχνει να είναι πράγμα ακατόρθωτο όσο προβάλλεται το ενιαίο του χώρου.

Φυσικά η ανθρωπότητα οφείλει να βρει λύσεις αν θέλει να επιβιώσει. Η πορεία αυτή, εκ των πραγμάτων οδηγεί στην καταστροφή. Η οργανική σύνθεση των δυτικών κοινωνιών, αυτών που ξεπήδησαν μέσα από την καταλήστευση των αποικιών, σήμερα δοκιμάζεται, όσο ποτέ πριν.

Το παγκόσμιο άνισα δομημένο παραγωγικό σύστημα όντας σε αδιέξοδο, οδηγείται στην αυτοαναίρεση.  Το κοινωνικό κράτος οι κοινωνικές παροχές, όλα αυτά που διαμόρφωναν μια διαφορετική ποιότητα ζωής στις χώρες των νεοαποικιοκρατών έχουν μπει στο στόχαστρο. Η Περιφέρεια όντας σε κατάσταση διάλυσης με την εκμετάλλευση να οδηγεί τα δισεκατομμύρια των κατοίκων της σε πραγματικά ζωώδεις συνθήκες διαβίωσης, μοιάζει να αγγίζει τα όριά της, οπότε εκ των πραγμάτων πρέπει να στρέψει αλλού για νέες πηγές.

Δυο είναι οι περιπτώσεις. Η μία η ραγδαία μείωση της οργανικής σύνθεσης των δομών των αναπτυγμένων κρατών και η άλλη η μαζική καταστροφή κρατών με τη λογική της επαναχάραξης των συνόρων και αποκατάστασης της ιστορικής  αδικείας όπως η περίπτωση του Κουρδιστάν , και φυσικά το ξαναχτίσιμό τους.

Γνωστά τα αποτελέσματα από τη δήθεν προσπάθεια επανασύστασης του Ιρακινού κράτους όπου οι πολυεθνικές έβγαλαν και συνεχίζουν να βγάζουν τεράστια κέρδη.

Η καταστροφή ενός κράτους κοστίζει σίγουρα πολύ λιγότερα από την επανασύσταση του. Και φυσικά στη περιοχή όπου θα στηθούν τα καινούργια κράτη οι πλουτοπαραγωγικές πηγές κυρίως υδρογονάνθρακες θα γίνουν φθηνό ανταλλάξιμο είδος για τους καλοθελητές ευεργέτες και συμπαραστάτες.

Μέσα απ αυτό το πρίσμα παρακολουθώντας τις παγκόσμιες εξελίξεις, μπορούν να γίνουν περισσότερο κατανοητά, γεγονότα όπως τα όρια και οι επιλογές της εξωτερικής πολιτικής των κρατών και πρώτα απ όλα των ΗΠΑ, μιας και η δομή και λειτουργία των εμπλέκει το σύνολο του παγκόσμιου γεωγραφικού χώρου.

Μέσα από τη μακροχρόνια πολιτική εξάπλωσης και ελέγχου και μετά την κατάρρευση των περιοχών ελέγχου από τις πρώην αποικιοκρατικές χώρες, κυρίως Βρετανία και Γαλλία, με το τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου, το οικονομικοπολιτικό πλέγμα που απλώνεται από τη Β Αμερική σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, διαμορφώνει και τις δυνατότητες των κινήσεων των κρατών.

Η παγκόσμια οικονομία βαδίζει ταυτόχρονα και η άποψη που θέλει να υπάρχει η δυνατότητας για κάθε χώρα να αναπτυχθεί και να γίνει μια μέρα ισότιμος παίχτης με τις ΗΠΑ στην  παγκόσμια σκηνή είναι αρκετά αυθαίρετη. Δεν μιλάμε για μηχανισμούς εκμετάλλευσης απλά, αλλά για πλέγμα ελέγχου σε όλα τα επίπεδα Πολιτικό στρατιωτικό οικονομικό πολιτισμικό.

Με αυτά τα δεδομένα ήταν λογικό οι αυθαιρεσίες που προβάλλονταν στον προεκλογικό αγώνα του Τραμπ να εξανεμίζονται, όπως τόνιζα τότε, μιας και τόσο η εσωτερική δομή των ΗΠΑ, όσο και ο τρόπος ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Γης λειτουργούν στη βάση της διατήρησης της ηγεμονίας και της συνέχισης της εκμετάλλευσης.

Στο εσωτερικό χρειάζονται τα φθηνά χέρια. Παραδοσιακά χρησιμοποιούσαν τους μαύρους και τελευταία και τους λατινοαμερικάνους μετανάστες, για να κρατάνε χαμηλά τα μεροκάματα. Στο εξωτερικό δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική απομονωτισμού, μιας και αυτό θα οδηγούσε σε αναίρεση της πολιτικής διατήρησης του ελέγχου.

Κάτω απ αυτό το πρίσμα η χάραξη του σχεδιασμού στοχεύει στη διατήρηση της οικονομικής υποταγής της Ρωσίας και της Κίνας, κάτι που δεν βασίζεται στην στρατιωτική επιβουλή αλλά στην οικονομική διείσδυση και έλεγχο.

Είναι αυτές οι επιλογές, που οδηγούν στην υποβάθμιση του ρόλου ως εταίρους, της Γερμανίας και της Τουρκίας, πράγμα που έχει αναδειχθεί με τις συγκρούσεις τόσο με το Βερολίνο όσο και με την Άγκυρα σε ζητήματα γεωπολιτικής σημασίας, όπως είναι η Ανατολική Μεσόγειος.

Πολιτικές όπως, ο έλεγχος των τιμών σε παγκόσμια κλίμακα, κάτι που είχε εφαρμοστεί απέναντι στο καθεστώς του Αλιέντε με την τιμή του χαλκού και τώρα απέναντι στη Βενεζουέλα και τη Ρωσία πρωτίστως, με την διατήρηση της χαμηλής τιμής του πετρελαίου,  αλλά και της συγκρότησης των φονταμενταλιστικών ισλαμιστικών δυνάμεων, είναι αυτές που δίνουν τη δυνατότητα της άμεσης και προκλητικής παρέμβασης, ώστε να προωθούνται τα σχέδια για τη διατήρηση του παγκόσμιου ελέγχου.

Σ αυτή την καταστροφική  πολιτική εκμετάλλευσης , οι λαοί θα πρέπει να βρουν νέες αντιστάσεις. Πρέπει να χαράξουν νέους δρόμους. Σε τόσο μεγάλες δυνάμεις μόνο η συσπείρωση σε εθνικό επίπεδο μπορεί να δίνει προοπτικές απελευθέρωσης.

Τα έθνη σήμερα προβάλλουν ως οι μόνοι πόλοι αντίστασης στην παγκόσμια εκμετάλλευση, οι μόνοι αντίπαλοι στη σημερινή Παγκοσμιοποίηση.

Πάνω απ όλα φυσικά θα πρέπει  να γεννηθεί ένα νέο όραμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για τις χώρες όπου η οικονομία τους βασίζεται κυρίως σε ένα δυο προϊόντα όπως η Βενεζουέλα, οι δυνατότητες ελιγμών είναι ελάχιστες.

Για τη χώρα μας φυσικά οι δυνατότητες είναι πολύ μεγαλύτερες μιας  και μπορεί να δραστηριοποιηθεί σε πολλούς τομείς, διαμορφώνοντας όρους συνομιλίας και συνεργασίας διαφορετικούς απ αυτούς που ζούμε τώρα.

Ο αγροκτηνοτροφικός τομέας από μόνος του είναι το κατ εξοχήν τεράστιο κεφάλαιο. Παράλληλα,  οι ευνοϊκές  συνθήκες που διαμορφώνονται με τον εντοπισμό των ενεργειακών κοιτασμάτων που ανακαλύπτονται, διαμορφώνουν νέους αναπτυξιακούς όρους.

Η πολιτιστική κληρονομιά η γεωγραφία αλλά και το πνευματικό δυναμικό, το μόνο που περιμένουν, είναι η διαμόρφωση μιας συνολικής πρότασης που θα συγκροτεί την Ελλάδα του αύριο.

Ο ελληνισμός θα μπορούσε να γεννήσει την αντιπρόταση στον σκοταδισμό του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, που οδηγεί στην αυτοαναίρεση του ανθρώπου και παράλληλα αναδεικνύει το μοντέλο εκείνο, που βοηθάει στην αποδιάρθρωση των αντιστάσεων της Περιφέρειας του παγκόσμια άνισα δομημένου παραγωγικού συστήματος.

Για να βαδίσουμε όμως σε αυτό τον δρόμο θα πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας ώστε να δοθεί η δυνατότητα για τη διαμόρφωση μιας  παιδείας,  της απελευθέρωσης και της δημιουργίας

Το μοντέλο του ραγιαδισμού της κουτοπονηριάς της αυτοκαταστροφής μπορεί να ανατραπεί και μπορούμε να το ανατρέψουμε.