Το τέλος του Frexit

Η γαλλική ακροδεξιά, ο Εθνικός Συναγερµός της Λεπέν, εγκατέλειψε πλέον και επίσηµα τόσο την έξοδο της Γαλλίας από την ΕΕ όσο και την αποχώρηση της χώρας από την Ευρωζώνη. Μικρή σηµασία έχουν οι νέες θέσεις της Λεπέν για κατάργηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και µεταφορά των αρµοδιοτήτων της στο Ευρωπαϊκό Συµβούλιο.

Η στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής της Λεπέν υπαγορεύεται από τις εξελίξεις σε Βρετανία και Ιταλία: Η Βρετανία µε τη χαώδη διαχείριση της λαϊκής εντολής για Brexit καταδεικνύει ότι ακόµη και για µια χώρα µε «αλά καρτ» συµµετοχή στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η αποχώρηση από την ΕΕ είναι µια πρωτόγνωρη πρόκληση, µε απρόβλεπτες συνέπειες για τη σταθερότητα της χώρας.

Στην Ιταλία οι δηµοσκοπήσεις επιβραβεύουν τη γραµµή πλεύσης του Σαλβίνι και της Λέγκας που δεν θέτουν µεν θέµα παραµονής της χώρας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, αλλά υιοθετούν σε κάθε µέτωπο ευρωπαϊκής διαπραγµάτευσης, από τον προϋπολογισµό µέχρι το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό, εµπρηστική-συγκρουσιακή ρητορική, έξω από κάθε πλαίσιο ευρωπαϊκής πολιτικής ορθότητας. Είναι φανερό ότι η Λεπέν θέλει να αποδυναµώσει την ενοχή και τον φόβο όσων συµφωνούν µε τη θεµατολογία του Εθνικού Συναγερµού. Ενοχή και φόβο ότι µια ενδεχόµενη µετωπική σύγκρουση της Γαλλίας µε την ΕΕ και την Ευρωζώνη θα οδηγούσε σε αδιέξοδο, σε επιδείνωση µιας ήδη βεβαρηµένης οικονοµικής και κοινωνικής συγκυρίας.

Η εγκατάλειψη του Frexit από τη Λεπέν συµπίπτει µε το «βραχυκύκλωµα» της ευρωπαϊκής στρατηγικής του Μακρόν που προσέκρουσε στο βέτο του Βερολίνου. Ο ευρωπαϊκός ρεαλισµός της ακροδεξιάς στη Γαλλία αποβλέπει στο να ακυρώσει το δίληµµα που θέτει ο Μακρόν για επιλογή ανάµεσα στον λαϊκισµό και την ευρωπαϊκή οικοδόµηση, αλλά κυρίως στοχεύει στο να µεγιστοποιήσει την πολυσυλλεκτικότητα του Εθνικού Συναγερµού ως εκφραστή µιας ευρύτερης δυσαρέσκειας, έναν ρόλο που διεκδικούν σχήµατα που προέκυψαν από τα «Κίτρινα Γιλέκα».