Κριτική στην πρόταση για Ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, Μέρος 3ο

Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας

Τελειώνοντας την κριτική ανάλυση που αφορά στην πολιτική πρόταση για Ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, θα αναφερθούμε στην τάση μιμητισμού της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκέψης απέναντι στις ΗΠΑ, στο φαινόμενο του Γερμανισμού και στις γενικότερες αρνητικές επιπτώσεις που η Ομοσπονδιοποίηση θα επιφέρει όχι μόνο στους λαούς, αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Υφίσταται από χρόνων μια τάση στην ευρωπαϊκή πολιτική σκέψη (αλλά και στην πολιτική ηγεσία που συμπορεύεται) που προκρίνει το μοντέλο της ομοσπονδιακής ενοποίησης να μιμηθούν το πρότυπο των Η.Π.Α. Το πόσο τραγικό λάθος μπορεί να αποβεί αυτός ο μιμητισμός θα το φανερώσει ο χρόνος και η συνέχιση της πολιτικής ανοησίας των ταγών να μιμούνται τέτοια πρότυπα. Με βάση αυτή τη μιμητική διάθεση, η Ευρωπαϊκή Ένωση ανοίγεται και σε χώρους που, εκ προοιμίου, δεν ανήκουν σ’ αυτήν ούτε γεωγραφικά, ούτε πολιτισμικά, ούτε πολιτικά. Η ποσοτική αύξηση, στη βάση μιας κακέκτυπης μίμησης και ενός αλόγιστου ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ, εξαιτίας της παντελούς απουσίας συγκεκριμένων πολιτικών δομών, αντί να επιλύσει προβλήματα, θα προσθέσει ακόμα περισσότερα. Αυτού του είδους η πολιτική της άκριτης γεωγραφικής εξάπλωσης δείχνει την παράνοια των ηγητόρων της ΕΕ.

Παράδειγμα αυτής της άκριτης «ευρωπαϊκής» εξάπλωσης αποτελεί η Τουρκία. Μια χώρα – μόνιμος «ταραξίας» στα Νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρώπης, η οποία, εκτός του ότι πολιτισμικά διαφέρει παρασάγγες από την υπόλοιπη Ευρώπη, πολιτικά και γεωστρατηγικά έχει βεβαρυμμένο παρελθόν (παράνομη κατοχή της μισής Κύπρου, συνεχής καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατ’ εξακολούθηση διατάραξη της διεθνούς έννομης τάξης κ.ο.κ.). Κι όμως, αυτή η χώρα επί πολλά έτη προκρινόταν ως χώρα υπό ένταξη στην Ε.Ε.!

Στο μεταξύ, η Ε.Ε. έχει καταστεί ήδη μια ιδιότυπη ηγεμονία της Γερμανικής πολιτικής, ιστορικό ανάλογο της Αθηναϊκής ηγεμονίας στην Αρχαία εποχή. Ο Γερμανισμός έχει επιβληθεί σε βαθμό εξοργιστικό, ώστε να ελέγχονται σχεδόν στο σύνολό τους όλες οι κεντρικές πολιτικές λειτουργίες της Ε.Ε. Η τελευταία, κατά γενική ομολογία, έχει καταστεί ένα συνονθύλευμα κρατών με ισχυρό Διευθυντήριο τη Γερμανία. Η ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης απλώς θα ολοκληρώσει την επικράτηση του Γερμανισμού.

Οποιαδήποτε πολιτική μορφή κι αν προταθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η βάση της οφείλει να είναι η λειτουργική εξασφάλιση της ιδιαιτερότητας κάθε εθνικού κράτους. Αυτό σημαίνει ότι σε επίπεδο κρατικών λειτουργιών υπάρχουν οι ελάχιστες εκείνες που διαμορφώνουν την ιδιαιτερότητα (πολιτική – κοινωνική – πολιτιστική) του κάθε κράτους. Η διαφύλαξή τους ουσιαστικά σημαίνει και την αντίστοιχη διαφύλαξη των πολιτικών δικαιωμάτων των ίδιων των πολιτών, σηματοδοτεί, μ’ άλλα λόγια, τα παρεχόμενα όρια ελευθερίας στην ατομική σφαίρα πολιτικής τους δράσης. Δίχως αυτό το πλαίσιο αναφοράς, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα καταντήσει μια Διεθνής κοινωνία υπερ-εταιρικού τύπου (υπό την έννοια ότι πρωταρχικός σκοπός της θα είναι η εξασφάλιση μιας οικονομικοφανούς «ευημερίας» για τους «μετόχους» της), στην οποία ο εκάστοτε υπερ-Διευθυντής (Πρόεδρος ή ολιγομελές Προεδρείο) θα διαθέτει απίστευτες εκτελεστικές δυνατότητες, ασκώντας σχεδόν απόλυτη εξουσία, θα βρίσκεται δε περιστοιχισμένος από Συμβούλους (Κοινοβούλιο και τεχνοκράτες Επιτροπών) και από μια τεράστια γραφειοκρατική μηχανή διεκπεραιώσεων των υποθέσεων. Ένα πρότυπο μιας ιδιότυπης διεθνούς συνταγματικής μοναρχίας.

Διαβάστε επίσης:

Κριτική στην πρόταση για ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, Μέρος 1ο
Κριτική στην πρόταση για ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, Μέρος 2ο