4 λάθη στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το μεταναστευτικό ζήτημα

Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας

Το Μεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί, σήμερα, ένα από τα κεντρικότερα ζητήματα που απασχολούν τον Ελληνικό λαό. Δυστυχώς, παρότι συνιστά ένα ζήτημα πολύπλευρο και πολυσχιδές, αντιμετωπίζεται μονόπλευρα και, ενίοτε, δογματικά. Τα λάθη που διαπράττουμε οι περισσότεροι εκφράζοντας γνώμη γι’ αυτό είναι είτε από άγνοια, είτε από εμμονή σε συγκεκριμένα ιδεολογικά και θρησκευτικά «πιστεύω», είτε από ηθελημένη προβολή του ζητήματος με τρόπο που κάποιους τους συμφέρει. Ας τα δούμε αναλυτικά:

1. Γενίκευση
Δεν είναι όλοι οι μετανάστες δυνάμει εγκληματίες, ούτε όμως όλοι πληγέντες συνάνθρωποι. Η χώρα έχει καταστεί πλέον κέντρο εισδοχής (πολύ εύηχη λέξη για να εκφράσουμε την πραγματικότητα ότι η Ελλάδα αφέθηκε να γίνει χωματερή ανθρώπινων ψυχών, με ό, τι συνεπάγεται αυτό για τη χώρα και τους πραγματικά πληγέντες). Όμως, κανείς έλεγχος δεν πραγματοποιείται ως προς το ποιοι άνθρωποι μπαίνουν στη χώρα: τρομοκράτες, εγκληματίες, κατάσκοποι είναι ένα απολύτως λογικό και αναμενόμενο ενδεχόμενο. Προσπερνώ τις γενικεύσεις τύπου «όσοι δεν θέλετε μετανάστες είστε όλοι φασίστες και ξενοφοβικοί» διότι συνιστούν απλά γελοιότητες κι απευθύνονται σε πρόβατα, όχι σε σκεπτόμενους πολίτες.

2. Παραπληροφόρηση – Προπαγάνδα
Είναι τραγικό πόση προπαγάνδα ασκείται σε μια, κατά τα άλλα, δημοκρατική κι ελεύθερη χώρα για το θέμα. Έχω ακούσει τα απίστευτα κατά καιρούς: φταίει η ξενοφοβία των Ελλήνων για το πρόβλημα, φταίει ο κακός ο καιρός για τις βάρκες που αναποδογυρίζουν, εικόνες με παιδιά που περπατάνε μόνα τους μέχρι τα βόρεια σύνορα, «φιλάνθρωποι» που καρτερούν με τις βάρκες τους για να σώσουν τους πρόσφυγες και άλλα παρόμοια. Κάποια από αυτά στην πορεία κατέπεσαν. Κάποια άλλα εξακολουθούν να διατηρούν την προπαγανδιστική τους ισχύ. Στο μεταξύ, η χώρα διχάζεται, βρίσκεται σε αναβρασμό και το πρόβλημα, προφανώς, διογκώνεται.

3. Σύγχυση
Σύγχυση εννοιών, αντιλήψεων, απόψεων που οφείλονται και στην παραπάνω αναλυθείσα διασπορά ψευδών ειδήσεων και προπαγάνδας. Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν κάποια πράγματα: όσοι μπαίνουν σε μια χώρα παράνομα, είναι παράνομοι. Όσοι δικαιούνται ασύλου και κατατάσσονται στους πρόσφυγες, καλώς. Όλοι οι άλλοι εξακολουθούν να είναι παράνομοι. Οι ΜΚΟ παίρνουν χρήματα για την «ανθρωπιστική» τους δράση, εκμεταλλευόμενοι προφανώς και πολλούς που, εντελώς ανθρωπιστικά και κάποτε εθελοντικά, συμμετέχουν στις δράσεις αυτές ή τις στηρίζουν. Η έννοια της ασφάλειας δεν είναι κάποια «φασιστική» αντίληψη. Είναι έννοια που καθορίζεται από το διεθνές δίκαιο. Ούτε, βέβαια η έννοια του ανθρωπισμού είναι κάτι που μπορούμε να την επικαλούμαστε μόνο όταν μας συμφέρει. Μη συγχέουμε τους πραγματικά πληγέντες και ειδικότερα τα αθώα παιδιά από όσους εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να εισβάλουν στη χώρα και στην Ευρώπη. Το ότι αυτή η διάκριση αθώων – ενόχων δεν μπορεί να γίνει την ώρα της διάσωσης, απολύτως δεκτό. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρξει τρόπος (πολιτικοί μηχανισμοί) που και τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη να προστατεύει (απαράδεκτο να τους αφήνουμε να θαλασσοπνίγονται) και την ασφάλεια της χώρας να εξασφαλίζει (απαράδεκτο εξίσου να αδιαφορούμε για την ασφάλεια των δικών μας παιδιών και το μέλλον της χώρας).

4. Ελλιπής γνώση των πολιτικών και θρησκευτικών διαστάσεων
Οι ΜΚΟ δεν μπορούν, ούτε επιτρέπεται, σε καμία περίπτωση να αντικαθιστούν το κράτος. Η Ελλάδα δεν είναι χώρος. Είναι εθνικά κυρίαρχο κράτος (εκτός αν έχει αλλάξει κάτι και δεν μας το έχουν πει…). Δεν μπορεί μια ΜΚΟ να μην επιτρέπει στο κράτος να ελέγχει τη δράση της (το άκουσα κι αυτό από τον ΥΠΕΘΑ). Οι ανθρωπιστικές συνέπειες του ζητήματος είναι πρωταρχικές, αλλά το κράτος, από ένα σημείο και μετά, παίρνει τη σκυτάλη και ελέγχει. Οι γενικότερες πολιτικές που ασκούνται αυτή τη στιγμή είναι για γέλια – και από τη νυν κυβέρνηση. Τι θα συμβεί όταν οι άνθρωποι αυτοί θα αρχίσουν να επαναστατούν, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες διαβίωσής τους, καθώς η Ελλάδα δεν διαθέτει, έτσι κι αλλιώς, τις απαραίτητες δομές για τη φιλοξενία τους; Τι θα γίνει όταν, ανάμεσα στους πραγματικά πληγέντες ανθρώπους που μπαίνουν στη χώρα, θα εμφανιστούν κατάσκοποι που θα ασκήσουν δολιοφθορά ή εγκληματίες που θα συστήσουν καρτέλ ναρκωτικών ή θρησκόληπτοι που θα επιβάλουν καθεστώς θρησκευτικής καταπίεσης σε ολόκληρες περιοχές; Ιδιαίτερη αναφορά χρήζει και το ζήτημα της θρησκευτικής ταυτότητας της πλειοψηφίας των μεταναστών. Το Ισλάμ διαθέτει εντελώς άλλη κουλτούρα που δεν είναι αμιγώς θρησκευτική, αλλά έχει και πολιτικές διαστάσεις. Δυστυχώς, αυτό δεν το κατανοούν πολλοί. Αναλογικά, το Ισλάμ αυτή τη στιγμή είναι σε παρόμοιο επίπεδο με τον θρησκευτικό φανατισμό που επικρατούσε στη Δύση την εποχή του Μεσαίωνα: η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου είναι για πολλούς από τους Ισλαμιστές μια αυτονόητη πρακτική. Όσοι γνωρίζετε θρησκευτική ιστορία, θα καταλάβετε την αναλογία. Οι υπόλοιποι αναζητήστε το συγκεκριμένο επεισόδιο και τις θρησκευτικές και πολιτικές του διαστάσεις για να αποκτήσετε μια ιδέα.

Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι κανείς σχεδόν δεν φαίνεται να κατανοεί το εξής εύλογο: πέρα από τις συνέπειες (κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές) που έχει μια ανεξέλεγκτη εισδοχή παράνομων μεταναστών στη χώρα για τους Έλληνες, έχει σκεφτεί κάποιος τις συνέπειες για τους ίδιους τους πραγματικά πληγέντες που έφυγαν από τη χώρα τους για να γλιτώσουν το λιντσάρισμα από τους φανατικούς θρησκόληπτους και ήρθαν σε μια χώρα για να τους ξαναβρούν κάποια στιγμή μπροστά τους; Ξέρετε ότι υπάρχουν γειτονιές εντός της χώρας, στις οποίες ασκείται άτυπος θρησκευτικός έλεγχος σε ομόθρησκους, επειδή, ας πούμε, κάποιοι εξ αυτών επιτρέπουν στις γυναίκες τους να κυκλοφορούν ελεύθερες; Έχει σκεφτεί κάποιος τι πρόβλημα θα αντιμετωπίσουν τα αθώα παιδιά που θα κληθούν να ζήσουν σε μια χώρα που θα βρίσκεται σε μια διαρκή κοινωνική και πολιτική αναταραχή, λόγω μιας παντελούς βλακώδους πολιτικής αντιμετώπισης του ίδιου ζητήματος που τα έφερε σ’ αυτή;
Το Μεταναστευτικό ζήτημα έχει καταστεί πλέον ζήτημα που προκαλεί εσωτερικό διχασμό και δείχνει πόσο πολιτικά ανέτοιμοι είμαστε ως λαός να αντιμετωπίσουμε πραγματικά κρίσιμα ζητήματα. Αν δεν βιαστούμε να πάρουμε αποφάσεις, θα βρεθούμε προ τετελεσμένων που δεν θα μπορούμε, πλέον, να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά.