«Γη και ύδωρ» δεν παρέδωσε κανείς από τους προγόνους μας
Γράφει ο δρ. Δημήτρης Γκίκας
Το θέμα της «συνεκμετάλλευσης» του Αιγαίου έχει «ανοίξει» πολιτικά εδώ και χρόνια. Πρόκειται για «συζήτηση» που διαρρέει, με τη μορφή υπόγειων δηλώσεων, με σκοπό να αναζητηθεί το πολιτικό και κοινωνικό έρεισμα στήριξης. Συζητάμε, δηλαδή πολιτικά πώς θα παραδώσουμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας.
Για πολλούς από μας, στο πολιτικό και εθνικό δίλημμα «να παραχωρήσουμε δικαίωμα συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου στην Τουρκία για να διατηρήσουμε ειρήνη ή να πάμε σε σύρραξη με άγνωστο αποτέλεσμα», η απάντησή μας είναι πάντα η ίδια και δεν αλλάζει με κανέναν «καιρό»: Γη και ύδωρ δεν παρέδωσε κανένας από τους προγόνους μας και δεν προτιθέμεθα να το κάνουμε ούτε εμείς…
Τι είδους, δηλαδή ειρήνη θεωρείτε κάποιοι ότι θα διατηρήσετε μ’ αυτόν τον τρόπο; Όσοι έχουμε σπουδάσει Ιστορία, ειδικότερα όσοι τη διδάσκουμε κιόλας, έχουμε μάθει ότι καμία πολιτική ενδοτισμού δεν απέδωσε ποτέ. Έχουμε διδαχθεί επίσης τι σημαίνει να αποδεχτείς μια κατοχή (δεν με νοιάζει αν θα την πουν Συνεκμετάλλευση ή Μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας, Ενεργειακή συνέργεια ή συνεργασία και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο – η κατοχή είναι πάντα μαύρη, όσα ονόματα και χρώματα κι αν της δώσουν): σημαίνει να ασπαστείς την ιδέα ότι δεν έχεις εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια, ότι είσαι σκλάβος, ότι υπηρετείς κάποιον ως δούλος. Αν για ορισμένους δεν σημαίνει κάτι το παραπάνω, δικό σας θέμα. Για κάποιους άλλους, όμως σημαίνει τα πάντα. Διότι έχουμε παππούδες που πολέμησαν για να παραμείνουμε εμείς σήμερα ελεύθεροι και δεν προτιθέμεθα να παραδώσουμε αυτή την ελευθερία για χάρη μιας αμφίβολης και επισφαλούς προσωρινής ησυχίας, εξευτελιστικής για μας τους ίδιους και τις οικογένειές μας.
Τα παραπάνω συνιστούν για κάποιους από μας οι δικές μας κόκκινες γραμμές, ο δικός μας προσωπικός και πολιτικός Ρουβίκωνας. Ούτε το χρήμα, ούτε κάποια θέση επαγγελματική, ούτε κάποιο πολιτικό οφίκιο δεν πρόκειται να μας κάνει να πάμε αυτές τις γραμμές πιο κει – ούτε μία σπιθαμή πιο πίσω.
Από την εποχή του επεισοδίου με το «Σισμίκ» το 1987 και των Ιμίων το 1996 έως και σήμερα, αντιμετωπίζουμε μια ξεκάθαρα επιθετική πολιτική. Οφείλουμε να αντιληφθούμε επιτέλους πως απέναντι σε μια επεκτατική χώρα δεν μπορείς να κάνεις διάλογο και να προετοιμάζεσαι ανάλογα. Σε διαφορετική περίπτωση, ας ετοιμαστούμε στην «επέτειο» των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση να γιορτάσουμε «συνθήκες ειρήνης και φιλίας» με τη χώρα μας εδαφικά κατακρεουργημένη, οικονομικά αποδεκατισμένη και πολιτικά εξευτελισμένη…
